Być może nie do końca zrozumiałam.
Być może jeszcze nie dojrzałam do takich zbiorów opowiadań.
Być może mnie to przerosło.
Oczywiście niektóre historie przemówiły do mnie bardziej, inne mniej.
Dużo jest o stracie. Takiej głębokiej. Z którą raczej nie mogę się (jeszcze?) utożsamiać.
Nie można tym opowieściom odmówić, że są odważne. To na pewno.
Ale ja potrzebuje zżyć się z bohaterami. Spędzić z nimi czas. Mieć szanse na zrozumienie ich.
Nie miałam.
Zmęczyłam.
A może sięgnęłam po ten zbiór w złym momencie.

Być może nie do końca zrozumiałam.
Być może jeszcze nie dojrzałam do takich zbiorów opowiadań.
Być może mnie to przerosło.
Oczywiście niektóre historie przemówiły do mnie bardziej, inne mniej.
Dużo jest o stracie. Takiej głębokiej. Z którą raczej nie mogę się (jeszcze?) utożsamiać.
Nie można tym opowieściom odmówić, że są odważne. To na pewno.
Ale ja potrzebuje zżyć...

Jestem pod wrażeniem tej książki. Czytałam ją w podróży, bo lubię wtedy czytać opowiadania. Jednak ta książka zasługuje na czytanie w skupieniu. Jest napisana ładnym językiem. Dość lakonicznie a jednocześnie dosadnie. Każde opowiadania porusza wybrany problem dotyczący kobiet np. tego jak jesteśmy postrzegane, z czym mierzymy się na codzień. Problemy o których się nie mówi za wiele, albo wcale. Za to doceniam tę książkę najbardziej. Za dogłębne zrozumienie kobiecych bolączek przez autorkę. Za brak lęku przed poruszaniem kwestii molestowania i gwałtu. Wszystko jest opisane tak jak trzeba. Nie po to by wywołać emocje i kontrowersję, ale by coś ważnego przekazać. Największe wrażenie zrobiło na mnie ostatnie opowiadanie, które o ile dobrze się orientuje, jest historią z życia samej autorki. Poruszyło mnie.

Jestem pod wrażeniem tej książki. Czytałam ją w podróży, bo lubię wtedy czytać opowiadania. Jednak ta książka zasługuje na czytanie w skupieniu. Jest napisana ładnym językiem. Dość lakonicznie a jednocześnie dosadnie. Każde opowiadania porusza wybrany problem dotyczący kobiet np. tego jak jesteśmy postrzegane, z czym mierzymy się na codzień. Problemy o których się nie mówi...

Opowiadania tej pisarki mają nutę tego realizmu i smutku , które były grane w opowiadaniach Flannery O'Connor. Smutne, rozdzierające serce, wstydliwe, brutalne, po niektórych czułam ból, niektóre słowa czy zdarzenia na pewno pozostaną ze mną na długo.. opowieści o kobietach dla kobiet. Niektóre dzieją się w światach nieistniejących, ale jestem w stanie uwierzyć , ze obok nas na pewno działy się podobne dramaty. W niektórych dostrzegłam ziarenko radości, nadziei, a to już coś. Po prostu wspaniałe.

Opowiadania tej pisarki mają nutę tego realizmu i smutku , które były grane w opowiadaniach Flannery O'Connor. Smutne, rozdzierające serce, wstydliwe, brutalne, po niektórych czułam ból, niektóre słowa czy zdarzenia na pewno pozostaną ze mną na długo.. opowieści o kobietach dla kobiet. Niektóre dzieją się w światach nieistniejących, ale jestem w stanie uwierzyć , ze obok...

W oryginale „Difficult Women”, zaś w polskim wydaniu mamy do czynienia z tytułem bardziej wymownym, bo kim są Histeryczki?
Hipokrates i Platon mówili o macicy histeria, która, według nich miała tendencję do wędrowania po kobiecym ciele, powodując szereg schorzeń fizycznych i psychicznych. W XVIII i XIX wieku histeria kobieca była jednym z najczęściej diagnozowanych „zaburzeń”, co w praktyce odwoływało się do przeróżnych schorzeń, jak i kobiecych zachowań, tym samym wzmacniając stereotypy dotyczące płci. Kobieta płacze nie tylko dlatego, że jest kobietą, posiadaczką macicy, ale przede wszystkim dlatego, że odczuwa smutek, ból, doznaje psychicznej oraz fizycznej krzywdy. Dziś nazywanie kobiet w takich momentach histeryczkami pozwalałoby zamieść problemy pod dywan. A Gay niczego nie zamierza ukrywać. Karty jej opowiadań wypełnia przemoc, gwałt, pedofilia, brutalna rzeczywistość jaką odkrywają nie tylko kobiety, ale i małe dziewczynki. W bohaterkach "Histeryczek" na próżno szukać niewinności, radości czy samoakceptacji.

(...)

"Histeryczki" nie są tylko jakieś, one są charakterystyczne i konkretne w nazywaniu rzeczy po imieniu; dostajemy rzeczywistość bez niedomówień. Roxane Gay niczego nie podkoloryzuje, ani nie przemilczy by tylko dać odbiorcy jakąś pociechę, wiarę, że istnieje lepsza alternatywa. Bohaterki o złożonej osobowości mogą być dla czytelnika niezrozumiałe, bo ich zachowania dalekie są od tych masowo przedstawianych w literaturze. Na pewno wzbudzają silne emocje i nie dadzą się łatwo zapomnieć. Nie wiem czy to przez moje szczególne zaangażowanie w lekturę, czy też sugestywne budowanie świata przedstawianego w tych krótkich historiach - albo jedno i drugie - ale odbiera się zdarzenia jakby po części wnikało się w skórę bohaterek, stąd też "Histeryczki" były dla mnie jeszcze trudniejsze w odbiorze. Lektura momentami przerażająco brutalna, a jednocześnie naturalistyczna w przedstawianej ohydzie. Gay pokazuje, że ani rewolucja obyczajowa, ani kolejne fale feminizmu nie powstrzymują szufladkowania kobiet do określonych kategorii i sprawowanych przez nie ról. Kobiety nadal traktowane są protekcjonalnie, a przeżywane przez nie traumy umniejszane lub całkiem bagatelizowane.

Całość: https://nakanapie.pl/recenzje/jak-trudno-byc-kobieta-histeryczki

W oryginale „Difficult Women”, zaś w polskim wydaniu mamy do czynienia z tytułem bardziej wymownym, bo kim są Histeryczki?
Hipokrates i Platon mówili o macicy histeria, która, według nich miała tendencję do wędrowania po kobiecym ciele, powodując szereg schorzeń fizycznych i psychicznych. W XVIII i XIX wieku histeria kobieca była jednym z najczęściej diagnozowanych...

Kobieta to zagadka. Jest jak kalejdoskop, który zmienia się przy każdym dotknięciu, przy czym nadal pozostaje fascynująca i piękna. Potrafi się rozsypać, ale potrafi też być twarda, pokazać pazury i zawalczyć o swoje.

Potrafi być delikatna, łagodna, o ugruntowanych cechach niewieścich, ale także mówić głośno i wyraźnie o swoich potrzebach, buntować się, odkrywać siebie i podążać za głosem serca. Potrafi być anielicą, kwiatuszkiem, ozdobą, ale i diablicą, wiedźmą, heterą.

O kobiecie nie da się napisać ani krótko, ani lakonicznie. Byłoby to przecież tak olbrzymie niedopowiedzenie, że aż żal w ogóle łapać za pióro. Kobieta jest jak ocean - nigdy nie zostanie w pełni odkryta i zawsze będzie na swój sposób przyciągała.

Dlatego tak spodobała mi się książka Roxane Gay. Zawiera kilkanaście opowiadań, a każde o innej kobiecie. Bohaterki są tak różne jak obrazy w wymienionym wcześniej kalejdoskopie, mają własne historie - wiele z nich jest bolesnych, trudnych, wstrząsających, które nie powinny się nigdy przydarzyć - własne przemyślenia, inny sposób patrzenia na świat, inne priorytety.

Są tak różne, a jednak w każdej czuje się jakieś podobieństwo. Ledwie widoczną nić porozumienia, solidarność jajników: znam to, wiem co czujesz, szkoda, że nie mogę cię przytulić. Może w tym tkwić przestroga, nauka, intuicyjne szukanie pomocy, ale także zwyczajna chęć zwierzenia się, wygadania, ponarzekania na cały wszechświat.

Każde opowiadanie zostało poprowadzone nieco inaczej, przez co można mieć poczucie zagubienia, które mija, gdy wsiąknie się w opowieści histeryczek. Kobiety kobietom. O kobietach, mężczyznach i tym co z tego wynikło. Polecam.

Kobieta to zagadka. Jest jak kalejdoskop, który zmienia się przy każdym dotknięciu, przy czym nadal pozostaje fascynująca i piękna. Potrafi się rozsypać, ale potrafi też być twarda, pokazać pazury i zawalczyć o swoje.

Potrafi być delikatna, łagodna, o ugruntowanych cechach niewieścich, ale także mówić głośno i wyraźnie o swoich potrzebach, buntować się, odkrywać siebie i...

Dla mnie Roxanne Gay (tuż obok Otessy Moshfegh) jest literackim odkryciem roku.
Pisanie o bolesnych uczuciach tak, żeby czytelnik poczuł je niemal na własnej skórze to sztuka, ale i dowód na uniwersalność i wielowymiarowość cierpienia.

Wierzę, że dzięki literaturze można stawić czoła własnym lękom. Taka właśnie była lektura "Histeryczek" - bolesna, ale oczyszczająca.

Dla mnie Roxanne Gay (tuż obok Otessy Moshfegh) jest literackim odkryciem roku.
Pisanie o bolesnych uczuciach tak, żeby czytelnik poczuł je niemal na własnej skórze to sztuka, ale i dowód na uniwersalność i wielowymiarowość cierpienia.

Wierzę, że dzięki literaturze można stawić czoła własnym lękom. Taka właśnie była lektura "Histeryczek" - bolesna, ale...

Ok, robię DNF po 72%. To nie jest ten typ prozy, który mi odpowiada. Mocno metaforyczny, niepozbawiony poetyckości i pewnego rodzaju realizmu magicznego. Na pewno będę chciała przeczytać "Głód", ale do opowiadań autorki już nie wrócę.

Ok, robię DNF po 72%. To nie jest ten typ prozy, który mi odpowiada. Mocno metaforyczny, niepozbawiony poetyckości i pewnego rodzaju realizmu magicznego. Na pewno będę chciała przeczytać "Głód", ale do opowiadań autorki już nie wrócę.

Uwaga - zrobię reklamę :) Jeśli jesteś kobietą - przeczytaj, możesz zaoszczędzić sporo czasu, który miałaś zamiar przeznaczyć na odzyskanie spójności i samopoznanie. Możesz też odnaleźć nowe rozumienie siostrzaństwa. Bo bardziej niż o feminizmie ta książka jest o siostrzaństwie właśnie. Rozumianym niezwykle świeżo, otwierająco i równocześnie dogłębnie. Jeśli jesteś mężczyzną przeczytaj koniecznie. Po lekturze zrozumiesz czemu.
Słowem - jedno z moich najlepszych odkryć literackich tego roku. Aż wstyd mi, że nie znałam Roxane Gay wcześniej .

Uwaga - zrobię reklamę :) Jeśli jesteś kobietą - przeczytaj, możesz zaoszczędzić sporo czasu, który miałaś zamiar przeznaczyć na odzyskanie spójności i samopoznanie. Możesz też odnaleźć nowe rozumienie siostrzaństwa. Bo bardziej niż o feminizmie ta książka jest o siostrzaństwie właśnie. Rozumianym niezwykle świeżo, otwierająco i równocześnie dogłębnie. Jeśli jesteś...

zawsze mam problem z ocenianiem takich opowiadań, bo no jak mam do tego podejść czy całokształtnie czy też moż pojedyńczo skupiać się na każdym opowiadaniu... ale jestem pewna, że tutaj chyba może 2/3 opowiadania były dla mnie nudne ale reszta wciągająca

zawsze mam problem z ocenianiem takich opowiadań, bo no jak mam do tego podejść czy całokształtnie czy też moż pojedyńczo skupiać się na każdym opowiadaniu... ale jestem pewna, że tutaj chyba może 2/3 opowiadania były dla mnie nudne ale reszta wciągająca

Tak pisane opowiadania czytam z największą przyjemnością, mimo trudnych treści. Uwielbiam autorkę za uważność i tak doskonały przekaz kobiecych emocji - nie musi być bezpośrednio, żeby poczuć ból czy radość bohaterek. Pomysłowość w fikcji też zrobiła na mnie wrażenie. Zdecydowanie warto.

Tak pisane opowiadania czytam z największą przyjemnością, mimo trudnych treści. Uwielbiam autorkę za uważność i tak doskonały przekaz kobiecych emocji - nie musi być bezpośrednio, żeby poczuć ból czy radość bohaterek. Pomysłowość w fikcji też zrobiła na mnie wrażenie. Zdecydowanie warto.