Ostatnio coraz częściej sięgam po literaturę skierowaną do młodszych czytelników. Po pierwsze „kompletuję” biblioteczkę moim maluchom, licząc, że w przyszłości podzielą pasję czytelniczą obojga rodziców. Po drugie, nadrabiam braki z czasów, kiedy książki jawiły mi się jako totalna nuda...

Drugi tom Pożeraczy książek zaciekawił mnie swym opisem, który zapowiadał ciekawą i intrygującą lekturą osnutą tajemnicami, które tak lubią dzieci. Niestety lektura ta nie należała do tak interesujących, jak się spodziewałam. Przemęczyłam ją strasznie, z zadowoleniem docierając do końca i odkładając ją na półkę... Ale nim to się stało... Przeprawa trwała kilka dni...

Fabuła jest okropnie mozolna. Wszystko (prawie) jest rozwleczone i nijakie. Gdybym miała 9, czy 10 lat zniechęciłaby mnie do czytania całkowicie. I nawet kilka dynamiczniejszych fragmentów nie ratuje moich odczuć względem tej książki, ponieważ nim one nastąpią, trzeba dotrwać do tych rozdziałów.

Książka napisana jest łatwym, przystępnym językiem zgodnie z wiekiem czytelnika, do jakiego jest skierowana. Teoretycznie zachowana jest równowaga między opisami i dialogami, niemniej opisy bywają często męczące i nudne, co bardziej zniechęci do kontynuowania lektury, niżeli zainteresuje dziecko, by czytać dalej.

Bohaterowie powieści, wykreowani są na zwyczajnie niezwyczajnych - z jednej strony bowiem młody czytelnik może się z nimi utożsamić, z drugiej rozwiązują tajemnice i posługują się między sobą szyfrem, co czyni z nich w pewnym sensie małych bohaterów o supermocach.

Podsumowując: Pożeracze książek. Złoty szyfr zapowiadał się na fajną i lekką historię dla dzieci, która zachęciłaby je do czytania i sięgania po kolejne tytuły, a przy tym rozwijała wyobraźnie. Jednak książka okazała się nudą, taką, która bardziej męczy, niż relaksuje, przynajmniej moją osobę (i mojego męża).

Ostatnio coraz częściej sięgam po literaturę skierowaną do młodszych czytelników. Po pierwsze „kompletuję” biblioteczkę moim maluchom, licząc, że w przyszłości podzielą pasję czytelniczą obojga rodziców. Po drugie, nadrabiam braki z czasów, kiedy książki jawiły mi się jako totalna nuda...

Drugi tom Pożeraczy książek zaciekawił mnie swym opisem, który zapowiadał ciekawą i...