"Dwa Oblicza" to niezwykle zaskakująca i fascynująca powieść, którą jedynie zastosowanie kilku budzących zastrzeżenia zabiegów fabularnych i formalnych, dzieli od perfekcji. Z perspektywy czytelnika, zwiedzionego znakomitym wstępem, odwołującym się do klasycznego horroru i oczekującego podążenia tym tropem w dalszej części książki, z pewnym trudem mogłem przełknąć dość gwałtowny skręt w kierunku rozgrywającego się w Dwóch Obliczach - wciąż jednak niezwykle przejmującego - dramatu. Tu trzeba jednakwoż podkreślić jasno jedną rzecz - dramatu naprawdę solidnego i wstrząsającego!

Doskonale nakreślone postaci, których emocje i zachowania zostały w książce solidnie umotywowane, oraz wydarzenia, ku kulminacji których - mimo, iż autorka zdradza w moim odczuciu zbyt wiele, zbyt wcześnie i w nazbyt otwartej ekspozycji, pozwalającej domyślić się czytelnikowi tajemnic, które wciąż powinny znajdować się poza jego zasięgiem - dążyłem z ogromnym zainteresowaniem - chwilami z zapartym tchem - sprawiły że uznać muszę "Dwa Oblicza" za jedną z najlepszych książek polskich autorów, jakie dane mi było przeczytać na przestrzeni kilku minionych lat.

Mam jednak dwie pretensje pod adresem tej książki. Pierwszą z nich jest fakt, że kiedy już oswoiłem się z faktem, że rdzeniem tej książki jest jej aspekt dramatyczny, rozgrywany na fundamencie tajemnic i zbrodni z przeszłości, oraz zaangażowanych w nie wielowymiarowych, konsekwentnie (do pewnego momentu, o którym za chwilę) prowadzonych bohaterów, autorka serwuje nam w swoistym epilogu sensacyjną "przewrotkę", "wabiąc" nią zwłaszcza tych, którzy złapali haczyk w pierwszej części książki.

Zabieg ów może się jednak niektórym spodobać i w pewien sposób dopełnia on mrocznego tonu tej historii. Gorzej jednak, że Pani Bednarska, kompletnie podburza w tej partii wiarygodność psychologiczną jednej z postaci - ta staje się po prostu zupełnie inną bohaterką od tej, z którą mieliśmy do czynienia wcześniej. W przypadku książki, z tak dobrze skonstruowanymi bohaterami, jest to według mnie posunięcie, które stanowi sporą rysę na szkle, tej skądinąd bardzo dobrej książki (choć niejako uzasadnia dwuznaczność jej tytułu).

"Dwa Oblicza", oczywiście polecam. To bez dwóch zdań powieść bardzo dobra, znakomicie spisana, stylistycznie bez zarzutu a ponadto niezwykle wciągająca, zaskakująca a nawet szokująca historia. Polecam!

"Dwa Oblicza" to niezwykle zaskakująca i fascynująca powieść, którą jedynie zastosowanie kilku budzących zastrzeżenia zabiegów fabularnych i formalnych, dzieli od perfekcji. Z perspektywy czytelnika, zwiedzionego znakomitym wstępem, odwołującym się do klasycznego horroru i oczekującego podążenia tym tropem w dalszej części książki, z pewnym trudem mogłem przełknąć dość...