Gdy Demony z Otchłani szykują się do kolejnej rozgrywki o ludzkie dusze, nawet pożegnalny dar od bogów, chroniące świat ludzi Zmrocza, mogą nie wystarczyć, żeby zapobiec fali cierpienia. Tymczasem grupa odmieńców, zamieszkujących Podziemia Shan Vaola nad Zatoką Snów, przygarnia na wpół szalonego, poznaczonego bliznami mężczyznę, który pamięta niewiele więcej niż swoje imię: Brune Keare, czy raczej Krzyczący w Ciemności. Przyjdzie mu stawić czoła nie tylko Demonom Otchłani, ale też równie przerażającym demonom własnej przeszłości.

„Dwie karty” to wznowienie pierwszego tomu cyklu „Teatr węży” Agnieszki Hałas - do tej pory dość niszowej, znakomitej powieści dark fantasty. Na tle kanonu gatunku zdecydowanie wyróżniają ją dwa elementy: doskonale wykreowany, zapadający w pamięć główny bohater oraz niesztampowy, mroczny świat, w którym natrafić można na cały zastęp stworzeń, jakich próżno szukać w innych uniwersach: odmieńców, golemy, homunkulusy, chowańców, ifryty oraz „dobrych” i „złych” magów – przy czym nie tak łatwo określić, którzy to którzy. Zamiast tradycyjnej mapy krain, które przyszłoby przemierzać bohaterom, mamy tu wielopoziomowe Podziemia, rządzące się własnymi prawami, stanowionymi przez zamieszkujących je żebraków i wykluczonych ze społeczeństwa. Przez powieść przewija się też wiele charakterystycznych postaci drugoplanowych, których losy w miarę rozwoju akcji coraz bardziej się ze sobą splatają. Wszystko to sprawia, że o tym świecie się nie czyta – w niego się wsiąka.

Pewien niedosyt pozostawia natomiast budowa powieści. Poszukiwanie potężnego artefaktu, które wydaje się początkowo motywem przewodnim, dość szybko dobiega końca, a dalej akcja ma rytm właściwy raczej dla opowiadań. Kolejne rozdziały pozwalają co prawda lepiej poznać bohatera i reguły rządzące wykreowanym światem, ale fabuła mogłaby być mocniej nakreślona.

Mimo to „Dwie karty” to bez wątpienia godna polecenia, fascynująca lektura, która w pełni zasługuje na rekomendację i wstęp Roberta M. Wegnera. Będący w przygotowaniu drugi tom, „Pośród cieni”, daje nadzieję na pełniejsze wykorzystanie potencjału głównego bohatera i bliższe poznanie intrygujących postaci drugoplanowych.

Agnieszka Kruk