Jak wiele jest w stanie znieść młode, niewinne jeszcze, serce? Dlaczego najokrutniej zdradzają ci, którzy powinni nas chronić i jak z miliona chwil, wyłuskać ten jeden, konkretny moment, będący początkiem prawdziwego piekła? Czasem wystarczy niewłaściwa decyzja, osoba, której nigdy nie powinno się zaufać i poczucie osamotnienia, by otaczający nas świat przybrał kształt więzienia, a wspomnienia stały się potworami, które co noc beztrosko wyłażą spod łóżka i paraliżują swym okrucieństwem. Popadanie w rutynę, uparte milczenie i szczelne zamknięcie w hermetycznym świecie, może być dobrym rozwiązaniem tylko na chwilę. Nie pozwala jednak rozpostrzeć skrzydeł i żyć pełną piersią. A czasem, żeby wyjść na prostą i pokochać samego siebie, ze wszystkimi wadami i bolesną przeszłością, potrzeba właściwego człowieka, jednego szczerego spojrzenia i oczyszczającego wpływu muzyki. To impuls do tego, by powstać z popiołów i zacząć naprawdę oddychać.

Przyznam się, że "Z popiołów" było moją pierwszą czytelniczą przygodą z twórczością Martyny Senator. Do tej pory nie miałam okazji sięgnąć po żadną z książek wychodzących spod pióra Autorki, choć było ich już kilka, ale jak to mówią, lepiej późno niż wcale. Pokornie biję się w pierś i już dzisiaj absolutnie szczerze przyznaję, że Martyna Senator trafia na listę moich ulubionych polskich autorów. Jeśli pozostałe książki jej autorstwa są tak samo dobre, albo i lepsze, to nic tylko cierpliwie czekać na kolejne części z serii, w międzyczasie nadrabiać zaległości. A dlaczego Martyna Senator tak skutecznie przemówiła do mojego serducha i poruszyła czułe struny duszy książkoholika? W moim przypadku wyjaśnienia jest bardzo proste.

"Z popiołów" to nie jest wcale łatwa historia, choć napisana w przyjemny w odbiorze sposób, za pomocą plastycznego i lekkiego języka, przez który przebijają się dźwięki autorskiej muzyki. Narracja pierwszoosobowa, dzielona pomiędzy dwójkę głównych bohaterów, subtelne życiowe mądrości, poczucie humoru i błyskotliwe dialogi to istotny element konstrukcji i doskonale skrojone fundamenty pod to, co najistotniejsze, a mianowicie – fabułę. Wspomniałam, że Z popiołów to nie jest łatwa historia i rzeczywiście to prawda. Bolesna przeszłość, z jaką samotnie zmaga się główna bohaterka, Sara, rany fizyczne i psychiczne, które od lat leczy, poczucie oszukania, dojmująca samotność oraz emocje przenikające przez stronice sprawiają, że ta powieść naprawdę chwyta za serce i momentami pozbawia tchu. Budzi współczucie, ale wywołuje też ostry sprzeciw wobec ludzkiej obojętności i gniew w stosunku do odczłowieczenia. Uczy empatii, pokazuje, że czasem potrzeba naprawdę niewiele, by dać komuś powód do radości czy wywołać uśmiech, i udowadnia jak ważne jest podanie dłoni temu, kto upada i nie potrafi się sam podnieść.

Niewątpliwie kolejnym plusem powieści są bohaterowie, zarówno ci grający główne role, jak i ci, którzy tworzą jedynie tło dla ich historii. Uwierzcie mi, nie sposób jest nie polubić pełnej optymizmu, lubującej się w złotych myślach zapisywanych na samoprzylepnych karteczkach i kochającej wieczory z dobrym filmem, Kaśki; utalentowanego, błyskotliwego i bezbronnego wobec bezpańskiego kota, Kuby czy babci, która rzuca złotymi radami, jak z rękawa i zaprzyjaźnia się właśnie z nowinkami technicznymi. A to tylko początek. Na pierwszym planie mamy bowiem dwie wyjątkowe postaci. Uroczą, bardzo ostrożną, nieufną i odrobinę wycofaną Sarę. Młodą kobietę, którą ktoś w przeszłości potwornie skrzywdził i która stara się zbudować znów swoją tożsamość oraz dziewczynę, która pod szorstką powłoką skrywa stłamszona ja, potrzebujące czasu, by na nowo zaufać drugiemu człowiekowi. Poznajemy również drugą połowę tej opowieści. Spokojnego, cierpliwego i troskliwego młodego barmana z urzekającym uśmiechem i hipnotyzującym spojrzeniem. Wrażliwego chłopaka, któremu mięknie serce na widok płaczących kobiet, pokrzywdzonych dzieci i cierpiących zwierząt. Michał również ma za sobą trudne przeżycia, ale mimo przeciwności losu nie utracił swojego wewnętrznego ciepła i optymizmu. To postać, która wnosi do życia Sary, a co za tym idzie również do powieści, sporo barw, spokoju i pozytywnej energii.
Przypadkowe spotkanie tych dwojga jest początkiem niezwykłej i pełnej ciepła przyjaźni. Poważnej relacji, której filarem stały komunikacja, zrozumienie, cierpliwość i zaufanie. On dawał jej spokój i bezpieczeństwo, jakich brakowało jej w życiu, a ona była dla niego brakującym elementem życia, którego od dawna szukał.

To co jednak podobało mi się w tym wszystkim najbardziej to, że rodzące się między nimi uczucie nie jest miałkie, nie ma w nim przesłodzonych haseł, wylewnych wyznań miłosnych, lukrowości, ani nadęcia. To taka zwykła para, jak większość tych spacerujących za rękę ulicami miasta. Dwoje młodych ludzi, których można minąć na chodniku, spotkać w galerii handlowej, albo w pubie. Zwykła dziewczyna i zwykły chłopak. Ta prostota ujmuje najbardziej. Zwłaszcza, że aktualnie literatura dla kobiet jest w takim momencie, w którym z niezrozumiałych dla mnie powodów, powiela się krzywdzące stereotypy o płci pięknej. W publikacjach przeważają przystojni nabuzowani testosteronem faceci, z sześciopakiem na brzuchu, zabójczym uśmiechem i aurą drania, a żeńska części bohaterek wykreowana jest na bezmyślne, infantylne kobietki, które nie mają do zaoferowania nic ponad ładną buzię, niezdecydowana naturę i szare komórki całkowicie skupione na stojącym obok bożyszcza. Może zalatuje to frustracją, ale im więcej takich książek za mną, tym bardziej wątpię w jakość literatury, zwłaszcza tej przeznaczonej dla kobiet. Ale to temat na oddzielny post.

Abstrahując już zupełnie od moich własnych spostrzeżeń i irytacji, muszę przyznać, że "Z popiołów" to bardzo udana powieść. Przemyślana i dopracowana od początku do końca, z ciekawą, acz bolesną historią, realnymi bohaterami, ciepłymi dialogami i wartościową dawką muzyki.
Jestem absolutnie na „tak”, a Was zachęcam do lektury. Tym bardziej, że już niebawem pojawi się drugi tom z serii.

M.

Jak wiele jest w stanie znieść młode, niewinne jeszcze, serce? Dlaczego najokrutniej zdradzają ci, którzy powinni nas chronić i jak z miliona chwil, wyłuskać ten jeden, konkretny moment, będący początkiem prawdziwego piekła? Czasem wystarczy niewłaściwa decyzja, osoba, której nigdy nie powinno się zaufać i poczucie osamotnienia, by otaczający nas świat przybrał kształt...