Zbiór reportaży o Poznaniu Kąckiego prezentuje bardzo nierówny poziom. O ile pierwsza połowa (poświęcona Krollopowi i Paetzowi) jest całkiem ciekawa, to w momencie gdy autor przechodzi do Musierowicz lektura zmienia się w istną mordęgę. Kącki topi po prostu czytelnika w morzu jakiś ludzi, ich rodziców, dziadków, ich historii... Wszystko to może pewnie być ciekawe, lub zajmujące - dla tych osób, lub ich znajomych. Niewątpliwie za tym tekstem stoi solidny kawał reporterskiej pracy, ale nasuwa się jedno zasadnicze pytanie: po co? Ja nie wiem po co, bo ostatnią 1/4 książki przekartkowałem, bo dość już miałem kolejnych miałkich opowieści o dziadkach jakiś osób, o których w życiu nie słyszałem i tak naprawdę nie wiadomo jaki jest ich związek z czymkolwiek.
Jeśli już kupiłeś/łaś te książkę, względnie bardzo lubisz Kąckiego - najlepiej ją odłożyć w momencie gdy po raz pierwszy pojawia się nazwisko Musierowicz (czyli w okolic połowy objętości).

Zbiór reportaży o Poznaniu Kąckiego prezentuje bardzo nierówny poziom. O ile pierwsza połowa (poświęcona Krollopowi i Paetzowi) jest całkiem ciekawa, to w momencie gdy autor przechodzi do Musierowicz lektura zmienia się w istną mordęgę. Kącki topi po prostu czytelnika w morzu jakiś ludzi, ich rodziców, dziadków, ich historii... Wszystko to może pewnie być ciekawe, lub...