Poznanianką nie jestem z urodzenia ale czuję się niejako z wyboru. Znam dobrze wiele kątów tego miasta, historie poruszane w reportażu są mi doskonale znane (może z wyjątkiem tej o pisarce Marii Rataj) a jednak odnoszę wrażenie, że Kącki potraktował je bardzo po macoszemu, wychodząc z jednego, prostego i mocno tendencyjnego założenia: Poznań to katolickie miasto z pruską przeszłością a zatem i pruskimi nawykami m.in "o praniu brudów w domu". Ale to nieprawda - to historia o każdym polskim mieście bo na tym w dużej mierze polega polska mentalność oparta na naiwnej wierze katolickiej i nawykach przejętych po 123 latach zaborów. Nikt nie dowie się z tej książki jak naprawdę wygląda Poznań, jak się żyje w Poznaniu, ale chyba nie po to zbiór ten powstał. Moim zdaniem powstał w dużej mierze po to aby obśmiać tę zaściankowość, powierzchowność, dulszczyznę, która nie pozwoliła obronić ofiar Krollopa czy Peatza. Ale równie dobrze, mogłaby wtedy dotyczyć każdego innego miasta w tym kraju, bo każde ma swojego Peatza, Krollopa, Barańczaka...Tutaj najbardziej przeszkadza mi teza, gdzie autor założył, że Poznań cuchnie prowincją, główne skrzypce grają tutaj zwolennicy budowy pomnika Serca Chrystusa, a popularność Małgorzaty Musierowicz oparta jest na naiwności czytelniczek i obłudzie autorki. Widać ogromny wkład pracy, warto zwrócić uwagę na te mniej znane historie m.in o wspomnianej wyżej Marii Rataj, ale to jest tylko dobry reportaż. A mógł być wybitny.

Poznanianką nie jestem z urodzenia ale czuję się niejako z wyboru. Znam dobrze wiele kątów tego miasta, historie poruszane w reportażu są mi doskonale znane (może z wyjątkiem tej o pisarce Marii Rataj) a jednak odnoszę wrażenie, że Kącki potraktował je bardzo po macoszemu, wychodząc z jednego, prostego i mocno tendencyjnego założenia: Poznań to katolickie miasto z pruską...