Muszę przyznać, że jestem bardzo pozytywnie zaskoczony. W końcu jakaś odmiana od typowych dla Mastertona, „mortal-kombatowych” horrorów z końcowym bossem w postaci babilońskiego/indiańskiego/pseudolovecraftowskiego demona. Nie żeby „Głód” był jakimś ultra-realistycznym, doskonale przemyślanym tworem, który śni się po nocach, mnie jednak na swój sposób urzekł, jawiąc się jako najdojrzalsza powieść autora spośród tych, które miałem okazję przeczytać. Oczywiście, nie brakuje w niej absurdów i debilizmów: sama przyczyna masowego głodu w Ameryce wydaje się mocno naciągana, zagłodzeni ludzie szturmują i tak już splądrowane markety i sklepy w poszukiwaniu jakiegokolwiek jedzenia podczas gdy nikt nie wpada na pomysł, żeby wziąć wędkę i iść na ryby. Ba! Masterton pokazuje, że – pomimo pewnego stopnia degeneracji w obliczu masowego głodu – Amerykanie to w sumie bardzo zdyscyplinowany naród, choć większość dostaje szajby z głodu, autor nawet słowem nie wspomina o aktach kanibalizmu, nawet bezpański pies się od czasu do czasu pokaże tu i tam. Ja po pięciu dniach głodówki, opędzlowałbym psa bez mrugnięcia okiem, po siedmiu dniach pewnie i człowieka – więc jakoś nie przekonała mnie wizja wychowanych na burgerach Amerykańców, którzy w obliczu widma głodu są aż tak humanitarni. No i te sceny seksu, Jezus Maria! Tak głupio pod tym względem u Mastertona jeszcze nie było – bohaterowie ledwo się spotykają, ledwo spojrzą sobie w oczy, już mają portki na wysokości kostek u nóg. Zaś scena, w której gang motocyklowy sobie dogaca z dwiema siostrami jest po prostu niesmaczna i tandetna. Nie wiem kogo kręcą takie fragmenty, chyba tylko nastolatków z dziewiczym wąsem, którzy mogą sobie do tego w kiblu „przetasować Grzegorza”.
Tak więc szału nie ma ale i tak jest lepiej niż zazwyczaj. „Głód” pokazuje wyraźnie, że Masterton jak chce to potrafi, od strony technicznej ciężko mu cokolwiek zarzucić, powieść czyta się naprawdę szybko, fabuła wciąga, bohaterowie zapadają w pamięć. I jedyną rzeczą, która zaniża wartość powieści jest ułańska fantazja pisarza – a Graham ma to do siebie, że ilekroć za mocno popuści wodze fantazji, z dobrego pisania robi się tandeta. I to jest niestety cecha większości jego utworów.

Muszę przyznać, że jestem bardzo pozytywnie zaskoczony. W końcu jakaś odmiana od typowych dla Mastertona, „mortal-kombatowych” horrorów z końcowym bossem w postaci babilońskiego/indiańskiego/pseudolovecraftowskiego demona. Nie żeby „Głód” był jakimś ultra-realistycznym, doskonale przemyślanym tworem, który śni się po nocach, mnie jednak na swój sposób urzekł, jawiąc się...