Tekst pochodzi z bloga: https://amandaasays.blogspot.com/

OCALAŁE
Quincy Carpenter, Lisa Milner, Samantha Boyd - trzy Ocalałe. Tak nazwały je media, ponieważ jako jedyne przeżyły krwawe masakry. Trzy dziewczyny, trzy tragedie, trzy odmienione na zawsze życia. Jednak pewnego dnia światem wstrząsa informacja o śmierci Lisy. Quincy jest przerażona, a to uczucie potęguje niespodziewane pojawienie się u niej Sam, która dodatkowo budzi w niej niepokój. Po na pozór uporządkowanym i szczęśliwym życiu nie ma już śladu. Czy kobiety są w niebezpieczeństwie?

BOHATEROWIE
Nie sposób nie zacząć od tego elementu powieści, zwłaszcza, że to on ukształtował sporą część mojej opinii o niej. Niestety, ale bohaterowie książki, z Quincy na czele, okropnie irytują i to w odpychający sposób. Bywa tak, że nie lubimy postaci, ale i tak nas one intrygują i nie możemy oderwać się od pochłaniania ich losów. Denerwują nas, jednocześnie ciekawiąc, bo tak właśnie powinno być. W końcu do bohaterów thrillerów psychologicznych, gdzie często gęsto pojawiają się jakieś zaburzenia psychiczne, nie powinniśmy czuć sympatii. Jednak w przypadku Ocalałych mamy ochotę rzucić książką i do niej nie wracać, bo mamy dosyć totalnego braku logiki w postępowaniu Quincy i irytującego zachowania Sam. Pojawiają się też panowie, jednak niestety ich kreacje przechodzą bez echa, nawet jeśli miały w sobie spory potencjał. A szkoda, bo mogło być o wiele lepiej.

STRUKTURA
Powieść podzielona jest na rozdziały, w ramach których równolegle toczy się akcja rzeczywista z narracją pierwszoosobową, prowadzoną przez główną bohaterkę oraz retrospekcje z nocy masakry, którą przeżyła Quincy, opowiadane w trzeciej osobie. Jako, że nasza bohaterka nie pamięta nic z tamtej nocy, możemy odkrywać jej szczegóły wraz z nią, co jest ciekawym posunięciem. Zwłaszcza, że poznajemy je momentami bardzo fragmentarycznie i chaotycznie, kiedy pojawiają się traumatyczne wydarzenia, tak jakby to w naszej głowie pojawiały się migawki i urywki, które dopiero z czasem składają się w całość. Przyznam też, że ta retrospekcyjna część książki podobała mi się znacznie bardziej od wydarzeń teraźniejszych, gdyż wydaje mi się, że autor zdecydowanie lepiej poradził sobie tam z budowaniem napięcia oraz wątpliwości w założoną przez czytelnika wersję wydarzeń.

SZTUKA ZMYLENIA PRZECIWNIKA, CZYLI JAK WSZYSTKO SIĘ POSYPAŁO
No właśnie, bo tu zaczynają się schody. Obmyślenie ciekawej zagadki i jej rozwiązania nie jest trudne. Problemy zaś zaczynają się wtedy, gdy do tego rozwiązania chcemy doprowadzić, porzucając gdzieniegdzie podpowiedzi bądź fałszywe tropy, przez które czytelnik z ciekawością będzie tworzył w głowie nowe teorie spiskowe i nie będzie mógł się oderwać od kart czytanej historii. I tu, w moim odczuciu, Riley Sager niestety miał wiele potknięć. Było podrzucanie fałszywych tropów, były zmyłki, drobne podpowiedzi, jednak wyszło to trochę nieumiejętnie i wręcz momentami nachalnie. Dlaczego? Tu wraca minus opisany na samym początku, a mianowicie - bohaterowie. Autor za bardzo zaczął podkreślać pewne cechy postaci, co potrafiło zirytować, bo jakby na siłę chciał nas przekonać do pewnej teorii, która potem okazała się... No właśnie, prawdziwą, czy też zmyłką? Tego nie zdradzę, ale niestety, jakby nie było, nie podobało mi się takie wpływanie na czytelnika. Można było dać jego wyobraźni nieco większe pole do popisu.

ZAKOŃCZENIE
Chociaż czytelnik, który w swoim życiu przeczytał już niejeden thriller psychologiczny, bardzo szybko wpadnie na to, kto okaże się tam głównym sprawcą, to jednak przyznam, że rozwiązanie zagadki było ciekawie wyjaśnione i podobało mi się. Było trochę zwrotów akcji, trochę zmyłek przed ostatecznym wyjaśnieniem i sporo się działo, bo niestety, lub stety, ale przez ostatnie sto stron działo się o wiele więcej, niż przez resztę książki. Wielkim plusem jest również ostatni rozdział, a dokładniej jego ostatnia strona. Autor pokusił się o intrygujące i tajemnicze zakończenie, dzięki czemu całość wypada nieco lepiej w moich oczach.
Pytanie tylko: ile osób do tego zakończenia dotrwa, a ile porzuci lekturę po początkowych zgrzytach z bohaterami?

PODSUMOWUJĄC
Ocalałe, to thriller psychologiczny oparty o ciekawy koncept i z interesującym zakończeniem, jednak troszkę słabiej wypada wykonanie. Autor nieco przedobrzył z kreacją bohaterów, przez co książka straciła trochę polotu i momentami zamiast intrygować - irytowała. Chociaż Stephen King zapewniał, że będzie to najlepszy thriller, jaki przeczytam w tym roku, to jednak już dawno wiem, aby nie ufać jego blurbom - czytałam lepsze pozycje z tego gatunku. Słyszałam także, że jest tak dobra, jak Lokatorka, jednak i z tym się nie zgodzę - Lokatorka była o niebo lepsza.
Myślę jednak, że książka znajdzie swoich zwolenników, którzy nieco przychylniej spojrzą na elementy, które według mnie zawiodły. A jeśli skusicie się na lekturę, to napiszę jedno - dotrwajcie do końca, bo to zakończenie jest w tej książce najlepsze.

Tekst pochodzi z bloga: https://amandaasays.blogspot.com/

OCALAŁE
Quincy Carpenter, Lisa Milner, Samantha Boyd - trzy Ocalałe. Tak nazwały je media, ponieważ jako jedyne przeżyły krwawe masakry. Trzy dziewczyny, trzy tragedie, trzy odmienione na zawsze życia. Jednak pewnego dnia światem wstrząsa informacja o śmierci Lisy. Quincy jest przerażona, a to uczucie potęguje...