Bez żadnych wątpliwości ten cykl Pilipiuka należy czytać linearnie - od początku do końca. Tylko w pierwszej części mowa jest o tym, skąd bohaterowie znają obce języki: Skrat, kosmiczny robal, ma możliwość wgrania im dowolnych treści z tekstów biblioteki i dowolne fragmenty pamięci innych osób. Dlaczego nie wgrywa im przy tym jakichś innych, praktycznych umiejętności: walki czy wykonywania jakiegoś rzemiosła? Bo nie można było tego znaleźć w skradzionych ziemskich bibliotekach? Skanował pamięć tylko młodych ludzi bez doświadczenia? Jego karbowemu nad niewolnikami, mechanicznej łasicy, wciąż brakuje energii, ale ni stąd ni zowąd resetuje i odtwarza kolejnych bohaterów, co jest bardzo energochłonne. Nie wiedzieć czym i dlaczego. Robal pozornie jakoby ratuje mądrość ginących światów, ale zdaje się, że jest jednak bezwzględnym rabusiem - one giną właśnie wskutek jego interwencji...
No i ci bohaterowie... Choć wiedzą, że należy ratować koleżankę, bo epoka historyczna, do której trafili to nie przelewki, gdy znaleźli się w Norwegii, szukają jednak najpierw roboty (bo to drogi kraj) i troszczą się przede wszystkim o żarcie - jak studenci w 20 wieku. Praktyczni i niekonsekwentni niczym autor. Ale zawsze przekonani o własnej szlachetności. Kobieta przecież wszystko wytrzyma.
Zdecydowanie jest to tylko powieść przygodowa dla młodzieży.

Bez żadnych wątpliwości ten cykl Pilipiuka należy czytać linearnie - od początku do końca. Tylko w pierwszej części mowa jest o tym, skąd bohaterowie znają obce języki: Skrat, kosmiczny robal, ma możliwość wgrania im dowolnych treści z tekstów biblioteki i dowolne fragmenty pamięci innych osób. Dlaczego nie wgrywa im przy tym jakichś innych, praktycznych umiejętności: walki...