Mam duży sentyment do Lema ze względu na jego „Bajki robotów”, które czytałem jeszcze na studiach. „Astronauci” to jego mniej znana powieść, która powstała na początku lat pięćdziesiątych. Jak dla mnie jest to science fiction najwyższych lotów, choć jak przyznaje sam autor postęp nauki a szczególnie astronautyki sprawił, że jego dzieło nieco się zdezaktualizowało i to już w latach siedemdziesiątych. Stawiając sprawę w ten sposób Lem przyznał, że najlepiej byłoby ją napisać od nowa co w gruncie rzeczy nie ma sensu.Jeszcze kilka słów o fabule. Na Syberię spada wielki meteoryt. Naukowcy prowadzą badania. Jeden z pośród nich wysnuwa śmiałą teorię, że to tak naprawdę nie meteoryt a kosmiczny statek. Trudno jednak dojść prawdy gdyż obiekt uległ całkowitemu spaleniu. Udaje się jednak odnaleźć coś jakby drucik, na którym za pomocą drgań został zawarty przekaz, który naukowcy spisują w postaci raportu. Badania wskazują, że statek mógł być bezzałogowy i pochodzić z jednej planet, której orbita zawiera się w orbicie Ziemi. Po wykluczeniu Merkurego pozostaje więc planeta Wenus. Naukowcy ruszają na tą planetę i odkrywają zadziwiające rzeczy. Ta książka tylko potwierdza moje zdanie o tym pisarzu, że to geniusz. Wszechstronna wiedza z wielu dziedzin czyni tę lekturę podwójnie interesującą. Szczegółowe opisy mogą przyprawić o zawrót głowy, ale warto „wgryźć” się w tą książkę bo satysfakcja z jej przeczytania jest ogromna. Na pewno jeszcze wrócę do Lema. Polecam. Ocena rewelacyjna.