O ile Stop prawa, kontynuacja opowieści o Ostatnim Imperium przeniesiona setki lat do przodu, nie wzbudziła we mnie większych zachwytów, ale była ciekawym zalążkiem opowieści, tak tutaj, czytając Cienie tożsamości bawiłam się już naprawdę dobrze.

Wax, Wayne, świeżo upieczona konstabl Marasi oraz całe społeczeństwo Elendel muszą się zmierzyć z siłami, które przekraczają pojęcie zwykłych śmiertelników (to w takim wielkim skrócie).

Od początku działo się dużo i było interesująco. Na stronicach tej części w moich oczach zyskał praktycznie każdy z bohaterów, zwłaszcza Marasi, która nie była już tak irytująca jak poprzednio. Wax stał się ciekawszy, Steris – pełna rehabilitacja, a Wayne był po prostu Waynem, tyle że dwa razy bardziej. Cieszyłam się z powrotu elementów z trylogii, wszystkie nawiązania świetnie napędzały akcję. Nie spodziewałam się takiego połączenia, myślałam, że przeszłość została już doszczętnie pogrzebana i stała się tylko religią i wspomnieniem. Każdy zaserwowany przez autora zwrot akcji zaskoczył mnie. Zdarzyły się oczywiście gdzieś w środku przegadane momenty, jak to w moim odczuciu często u Sandersona się spotyka, ale nie umniejszyły mi zbytnio dobrej zabawy. Intrygujące zakończenie.

Reasumując, było lepiej i ciekawiej, mam nadzieję, że kolejny tom mnie nie zawiedzie i całość okaże się godną kontynuacją początkowej trylogii.

O ile Stop prawa, kontynuacja opowieści o Ostatnim Imperium przeniesiona setki lat do przodu, nie wzbudziła we mnie większych zachwytów, ale była ciekawym zalążkiem opowieści, tak tutaj, czytając Cienie tożsamości bawiłam się już naprawdę dobrze.

Wax, Wayne, świeżo upieczona konstabl Marasi oraz całe społeczeństwo Elendel muszą się zmierzyć z siłami, które przekraczają...