Vademecum skauta w stylu vintage, nawet mega vintage. Stary mistrz postanowił zbudować sobie pomnik. Upozował się do niego tak, by przypominać mistrza mistrzów, największego z wielkich (przynajmniej dla amerykańskich pisarzy) – Williama Faulknera. Zmienił tylko nazwisko opisywanego rodu – z Sartoris na Holland – i nieco podkręcił stylistykę, tak by czuć się pewniej, i wplątał członków rodziny w intrygi kryminalnej. Niestety, James Lee Bourke, nie jest rzeźbiarzem. To tylko (i aż) gigant prozy detektywistycznej, niedościgły król (i twórca) gatunku dixie noir, kryminałów rozgrywających się na pograniczu Teksasu i Luizjany, doskonale oddający duszną atmosferę, społeczne konflikty tego fascynującego swoim pod każdym względem dusznym klimatem, egzotycznego dla Europejczyków (i pewnie większości Amerykanów) regionu Stanów Zjednoczonych.
Bourke nie tylko nie jest rzeźbiarzem. Nie potrafi też pisać prozy epickiej. Jego kawałki detektywistyczne o odstawionym od butelki detektywie Robicheaux to prawdziwe kryminalno-obyczajowe perły. Mającym pretensje do Bardzo Wielkiej Prozy kawałkom o rodzie Hollandów (w Polsce ukazali się dotąd „Bogowie deszczu” – druga z trzech historii o teksaskim szeryfie Hackberrym Hollandzie) bliżej do określenia wieprze.
W przypadku „Samotnego wędrowca” – pierwszej powieści o Weldonie Hollandzie (w stanach już się ukazała druga), prawdopodobnie ojcu Hackberry’ego lub jego kuzyna, prawnika Billy”go Boba Hollanda (cztery powieści) – ostrzeżeniem dla czytelnika powinien być już pretensjonalny tytuł. Mało spostrzegawczych lub niezrażonych nim czeka zaskakująca i niezbyt miła przygoda. Oto czeka ich spotkanie niepokalaną moralnym brudem, mentalnym prawiczkiem, doskonale wykształconym bohaterem wojennym który próbuje prowadzić swój biznes niczym chór chłopięcy – bez żadnych brudnych podtekstów. Na dodatek nadzorując budowy kolejnych ropociągów rozmyśla o literaturze klasycznej, najczęściej o „Pieśni o Rolandzie”, ale pojawia się też m.in. słynny Smok Williama Blake’a nie wspominając już o Szekspirze. Brzmi to trochę jak skecz Mony Pytchona o australijskich filozofach, ale Bourke jest od nich zabawniejszy, bo nie stroi głupich min tylko podaje nam teks z kamienną twarzą Bustera Keatona.
Ponieważ twórca postaci Dave’a Robicheaux nie jest rzeźbiarzem na miarę Faulknera, musi kuć tak, jak potrafi – w wymagający materiał prozy sensacyjnej. Ale już chyba nie potrafi. Wokół Weldona Hollanda pojawia się zło, ale tym razem to raczej niedookreślona magma – źli bogacze czyhający nawet nie na pieniądze a duszę bohatera. Pojawiają się oczywiście szantażyści, przekupni gliniarze, piękne łatwe kobiety, szlachetni nieudacznicy i tym podobni halabardnicy z arsenału prozy noir, ale stanowią tu bardzo dalekie, pobieżnie nakreślone tło dla duchowych rozterek rycerza bez skazy.
Oczywiście dość szybko można się zorientować, że Weldon to symbol starej dobrej Ameryki – szlachetnej i robotnej, zdolnej do poświęceń i głębokich uczuć, za które gotowa jest oddać życie, zaś zło to współczesność i – chciwość, egoizm, przemoc, jednym słowem – pieniądze jako jedyny bożek. Aby podkreślić to współczesne zdziczenie Bourke wprowadza postaci autentyczne – autentycznych złych z romantycznych hollywoodzkich pop legend, Bonnie i Clyde’a oraz Bugsy’ego Siegela Przy ludziach zagrażających to co najwyżej niegrzeczne dzieciaki.
Słabe to. Po pisarzu o takim dorobku i ,jednak, klasie można oczekiwać czegoś więcej niż mądrości, głębi i wyrafinowania rodem ze szkolnych czytanek. A jednak, choć chwilami można się naiwnością i pretensjonalnością „Samotnego wędrowca” irytować, wręcz czuć zakłopotanym, powieść Bourke’a „czyta się”. Może to kwestia jego warsztatu – umiejętności budowania historii, a może po prostu utajona tęsknota za prostymi sytuacjami bez szarości, gdzie białe jest białe a czarne czarnym? Trudno orzec. W każdym razie na pewno nie jest to dobra powieść. Niech Bóg strzeże Jamesa Lee Bourke’a przed Hollandami.

Vademecum skauta w stylu vintage, nawet mega vintage. Stary mistrz postanowił zbudować sobie pomnik. Upozował się do niego tak, by przypominać mistrza mistrzów, największego z wielkich (przynajmniej dla amerykańskich pisarzy) – Williama Faulknera. Zmienił tylko nazwisko opisywanego rodu – z Sartoris na Holland – i nieco podkręcił stylistykę, tak by czuć się pewniej, i...