Zła droga

"To dlatego rzeczywistość jawi się nam w marzeniach sennych zniekształcona, bo byłaby zbyt trudna do zniesienia, gdybyśmy widzieli ją w całej jej nagości."

Na fali ekscytujących przeżyć podczas podróży czytelniczej z "Ostatnią nocą w Tremore Beach" postanowiłam jak najszybciej sięgnąć po kolejną książkę autora. Tak jak się spodziewałam, dostarczyła mi mocnych wrażeń, satysfakcjonująca rozrywka, trzymająca w napięciu, sprytnie podtrzymująca uwagę czytelnika, zapewniająca sporo dreszczyków emocji. Choć mogłoby być bardziej tajemniczo i nieprzewidywalnie do końca, z trudniejszym wyzwaniem do snucia domysłów i przypuszczeń, to jednak atmosfera ciemności i nieustannie czającego się niebezpieczeństwa w znacznym stopniu rekompensowała łatwość w przewidywaniu scenariusza zdarzeń. Zaś znakomite stopniowe narastanie napięcia jest zawsze mile widziane przez sympatyków thrillerów.

Autor zmyślnie uprawdopodobnił mniej realistyczne zdarzenia, frapująco wzbogacił barwnymi elementami, zyskujemy przekonanie, że w pewnych okolicznościach wszystko faktycznie mogłyby się tak potoczyć. Ciekawym zabiegiem okazało się zestawienie mrocznych zagadek z pięknem prowansalskiego krajobrazu. Czy ktoś mógłby się spodziewać, że zło może czaić się wśród malowniczych krętych dróg, pól lawendy, plantacji winorośli, miasteczek z kamiennymi uliczkami, wiosek zabudowanych starymi domami o ścianach porośniętych bluszczem i obficie ukwieconych oknach? A właśnie w takiej spokojnej i zacisznej scenerii, Bert Amandale, słynny pisarz, autor thrillerów, poszukuje wraz żoną i córką wytchnienia od kakofonii Londynu, a także okazji do scementowania rodzinnych więzi.

W krótkim czasie do Saint-Rémy-de-Provence sprowadza się również jego przyjaciel, Chucks Basil, znakomity muzyk i kompozytor. Podczas jednego z męskich spotkań w lokalnym barze dochodzi do przepychanki z innym gościem lokalu, a powrót do domu po opustoszałej nocą drodze przybiera tragiczny obraz. Od tego momentu w powieści nasila się atmosfera niepokoju i niepewności, pojawiają się złowróżbne incydenty, niejasne epizody, złowieszcze słowa i znaki. Wiele się dzieje, w wartkim rytmie, z nagłymi zwrotami akcji. Trzeba przyznać, że Mikel Santiago potrafi sugestywnie wpleść w fabułę intrygujące przesłania, nakłonić do dokonywania interpretacji, niejako podpuszczać do uczestniczenia wraz z bohaterami w misternym planie koszmarnych snów, osobliwych wizji i maniakalnych przekonań.

Podobały mi się nietuzinkowe kreacje kluczowych postaci, artystyczne dusze, z niezwykle rozwiniętą wyobraźnią, ponadprzeciętną wrażliwością, emocjonalnym odbieraniem świata i umiejętnością wychwytywania nawet drobnych nieprawidłowości pojawiających się w nim. To osoby z niełatwą przeszłością, doświadczone przez los, często wystawiające samych siebie na ból i cierpienie. A jednak próbujące ułożyć życie na nowo, składające elementy osobowości w spójną całość, mające wiele do stracenia, ale i też mnóstwo do zyskania. Nagle zmuszone są skonfrontować się z czymś wykraczającym daleko poza ich wyjątkową percepcję, czymś równocześnie nieuchwytnym, jak i namacalnym, czymś co na zawsze zmieni kierunek ich przeznaczenia, tylko jako będzie to droga, dobra czy zła?

bookendorfina.pl

Jedna niewłaściwa decyzja może stać się przyczyną lawiny wydarzeń zmieniającej dotychczasowe życie w koszmar. Gdy Chucks, znany rockman pije drinki z kolegą w barze jest szczęśliwy. Skończył nagrywać krążek, chce uczcić zwieńczenie pracy i oczekiwany sukces. Ten wieczór zmieni wszystko, lecz nie w taki sposób, jak planował. Gdy wraca samochodem do domu jest ciemno, a droga nie jest oświetlona. W pewnej chwili widzi mężczyznę, który wbiega wprost pod koła auta. Wszystko dzieje się w ułamku sekundy, nie pomaga hamowanie, nic nie można zrobić. Gdy Chucks wysiada z samochodu mężczyzna jeszcze żyje i mówi coś po francusku. Słowo, które z początku wydaje się nie mieć sensu. Od tego momentu wszystko idzie w złym kierunku, nie tak jak powinno. Kim był mężczyzna? Jak znalazł się w nocy na nieoświetlonej drodze? Co tak naprawdę się wydarzyło?

Mikel Santiago – karierę literacką rozpoczął pisząc opowiadania i nowele oraz umieszczając je na blogu. Szybko zdobył wiernych czytelników. Jego debiut powieściowy to książka „Ostatnia noc w Tremore Beach”, która przyniosła mu dużą popularność. Swój czas dzieli tak, by starczyło go na pisanie, grę na gitarze oraz programowanie.

Debiutu powieściowego autora nie czytałam i jest to moje pierwsze spotkanie z jego twórczością. Do tego gatunku literackiego długo namawiać mnie nie trzeba tym bardziej, że opis fabuły wydaje się całkiem intrygujący.

Autor rozpoczyna lekturę dynamicznie, od razu potęgując zainteresowanie. Wypadek, który jest czynnikiem zapalnym dalszego rozwoju wydarzeń w gruncie rzeczy zawiera wiele niewiadomych. Każda z nich tworzy niepokojącą całość i sprawia też, że wysuwają się kolejne pytania, na które w pierwszym momencie nie można znaleźć odpowiedzi. Miejsce, w którym rozgrywa się akcja sprawia wrażenie spokojnego, przyjemnego, a ludzie zamieszkujący okolicę wydają się godni zaufania. Sceneria zbyt idealna, skrywająca drugie dno. Przekonuje się o tym Chucks, próbując wyjaśnić sytuację. Z początku zupełnie się nie spodziewałam, w którym kierunku wszystko zmierza. Pisarz zręcznie manewruje między różnymi wątkami, wprowadza chaos i naprowadza na mylne tropy.

Atmosfera pełna jest niedomówień, podejrzeń, co prawda bardziej w pierwszej części książki, niż dalej. Później łatwiej domyślić się przebiegu wydarzeń. Mimo dozy przewidywalności książkę czyta się z uwagą i lekkością. Walorem jest wielowątkowość oraz wplatanie wydarzeń z przeszłości bohaterów, które zmieniają spojrzenie na rozwój sytuacji i mogą wpływać na zmianę punktu widzenia. Co jest prawdą a co urojeniem?

Narratorem opowieści jest Bert Amandale, przyjaciel Chucksa. Co ciekawe jest autorem thrillerów. Z powodu różnych życiowych zawirowań trafia z rodziną do Francji, by tu odnaleźć spokój, do miejsca, które cały ten spokój burzy. Za sprawą wypadku Chucksa, Bert zostaje wciągnięty w jego prywatne śledztwo i stara się pomóc wyjaśnić sytuację, co na szali stawia relacje z najbliższymi. Dzięki takiej narracji opowieść wydaje się realna, przez co też bardziej niepokojąca. Bert i Chucks bardzo dobrze się znają, dlatego też przedstawianie wydarzeń oczami Berta mocniej działa na wyobraźnię.

Wszystko do siebie pasuje: bohaterowie, sceneria, zagadka do rozwiązania. Przeplata się wiele życiowych wątków. Fabuła jest lekko poprowadzona, ale trochę nierówna. Moim zdaniem pierwsza część jest lepsza i bardziej interesująca niż samo zakończenie, ale całość czyta się dobrze i szybo.

Książka „Zła droga” to ciekawy thriller psychologiczny, w którym nie zabrakło realizmu i dobrych kreacji bohaterów. Rozbudowana warstwa psychologiczna, która nie nuży a intryguje oraz wielowątkowość to atuty tej opowieści, tak jak pełna podejrzeń atmosfera i sceneria, w której rozgrywają się wydarzenia.

http://ksiazki-moj-maly-swiat.blog.pl/2017/08/05/zla-droga-mikel-santiago/

Jest ciemna i nieprzenikniona noc na południu Francji. W chwili, gdy pijany muzyk rockowy Chucks z nadmierną prędkością przemierza kręte, prowansalskie uliczki, nie zdaje sobie sprawy z faktu, iż jazda na podwójnym gazie, dosłownie i w przenośni, zaważy na jego egzystencji. Jak w życiu tak i w powieściach z dreszczykiem czy kinie akcji bywa, nie trudno przewidzieć, iż podobny występek może i najczęściej kończy się tragedią. Rockman potrąca tajemniczego mężczyznę, który to w agonii szepcze jedno, jedyne słowo: „pustelnia”. Wstrząśniętym i do granic możliwości, przestraszony konsekwencjami i nieuniknionym medialnym szumem muzyk zbiega z miejsca wypadku zostawiając ciało na szosie. Trzeźwieje, a rodzące się wyrzuty sumienia nie pozwalają mu na normalne funkcjonowanie. Mężczyzna wraca na miejsce wypadku i ku swojemu zdumieniu odkrywa, iż ciało zniknęło. Zaszywa się w swojej rezydencji nie okazując oznak życia. Fakt ten niepokoić zaczyna jego przyjaciela z sąsiedztwa – Berta, poczytnego pisarza thrillerów, który to postanawia dowiedzieć się co dzieje się z muzykiem. Sprawę dodatkowo komplikuje informacja, iż potrącony mężczyzna był znanym pisarzem, który to, kilka dni po incydencie, ulega ponownemu wypadkowi samochodowemu, w którym ginie. Media orzekają, iż było to samobójstwo. Jak to możliwe? Co i kto kryje się za mrocznym zdarzeniem? Chucks i Bert łączą siły i podejmując trop odkrywają, iż stają w obliczu śmiertelnego zagrożenia.

Mikel Santiago, w swojej drugiej w dorobku powieści podjął się karkołomnego zadania: śledztwo skupiające się wokół kryminalnej intrygi nie zostaje objęte organami ścigania sensu stricto. Fabularna osnowa pozbawiona została z charakterystycznych w tego typu powieściach postaci. Nie sposób doszukać się tutaj schematycznego, elokwentnego policjanta, pociągającej pani komisarz, nazbyt pewnego siebie, przenikliwego detektywa. Niesztampowi i dalecy od szablonowości bohaterowie pod postacią pisarza oraz muzyka rockowego stanowią zdecydowanie najmocniejszą stronę Złej drogi. Ich rys jest oryginalny i niekonwencjonalny. Zabieg ten przykuwa uwagę czytelnika, jeśli chodzi o literaturę suspensu jest on niekwestionowanym powiewem świeżości.

Formuła powieści, jej konstrukcja narracyjna jak i rozwinięcie akcji z kilkoma dalekimi od utartych schematów twistami fabularnymi to kolejne, bezdyskusyjne atuty powieści Hiszpana. Thriller Santiago to tytuł, który połyka się na raz. To pełen oryginalności haust suspensu, który nie spowoduje czkawki ani przysłowiowego, czytelniczego „moralniaka”. Jego lektura jest wszak niezobowiązująca, za sprawą jaskrawych, starannych, a przy tym niemal psychodelicznych obrazów zapewni u czytającego spory zastrzyk adrenaliny i jeszcze większą dawkę przyjemności. Zarysowane piórem Santiago sceny są sugestywne, niepozbawione emocjonującego klimatu. Powieść charakteryzuje się plastycznym językiem oraz przystępnym stylem, co w zestawieniu z oryginalną kreacją postaci, niejednokrotnie halucynogennymi scenami oraz rozbrzmiewającymi od czasu do czasu rockowymi nutami daje zaskakująco dobrą, oryginalną całość.

Choć hiszpański pisarz śpiewająco sprawdził się w roli kompozytora niniejszej przesiąkniętej rockiem powieści, nie sposób nie zauważyć, iż rozwiązanie intrygi kryminalnej, wokół której skupia się jej wartka akcja pozostawia pewien niedosyt. Jej kanwa w znacznej mierze przypomina amerykańskie kino sensacyjne. Rozwiązanie to, z jednej strony może przypaść do gustu, u bardziej wymagającego czytelnika spowodować może jednak poczucie rozczarowania.

Zła droga to powieść błyskotliwa, przyciągająca oko. Porywa nie tylko nutką grozy, frapuje wyważoną dawką rocka i fascynuje aurą postaci głównego bohatera – pisarza powieści z dreszczykiem. Hiszpan stworzył przystępną i oryginalną historię kryminalną, której lektura zapewni pełną ekscytacji i przyjemności przygodę. Warto się skusić.

www.bookiecik.pl

Zapraszam -> blog-projektksiazka.blogspot.com

Mikel Santiago przygodę z pisarstwem zaczął od publikowania w internecie swoich opowiadań i krótkich form literackich. Na rynku wydawniczym zadebiutował powieścią “Ostatnia noc w Tremore Beach”. Książka szybko osiągnęła w hiszpanii status bestsellera, a miesiąc temu wydana została “Zła droga”, druga powieść obyczajowa z elementami thrillera, horroru i grozy.
Najlepszy przyjaciel Berta Amandale’a, były muzyk rockowy Chucks przepada bez śladu. Nie odbiera telefonów, nie widuje się go w okolicznych pubach w których lubi spędzać czas. Gdy zaniepokojony jego nieobecnością Bert odwiedza go w domu spotyka obraz nędzy i rozpaczy. Chucks jest przerażony. Uważa, że kilka dni temu po pijaku potrącił ze skutkiem śmiertelnym człowieka, który nagle wybiegł mu na drogę. Kierowany wyrzutami sumienia wraca na miejsce wypadku jednak na drodze nie ma nawet śladu po wypadku. Nikt jednak nie chce uwierzyć byłej gwieździe, która w przeszłości miewała już halucynacje spowodowane nadużyciem narkotyków. Jedynie Bert, pisarz tworzący kryminały postanawia dowiedzieć się co tak naprawdę wydarzyło się na drodze. Senne miasteczko w Prowansji skrywa mroczną tajemnicę, a potrącenie uciekającego mężczyzny to dopiero początek dziwnych zdarzeń jakie będą miały miejsce.
Bert Amandale jest znanym angielskim pisarzem, który ze względu na córkę postanawia przenieść się z rodziną do słonecznej, spokojnej Prowansji. Chcą jedynie odpocząć od zgiełku Londynu i pozostawić za sobą przykre wydarzenia związane z nadużywaniem alkoholu i narkotyków. Kilka miesięcy po ich przyjeździe do miasteczka wprowadza się serdeczny przyjaciel Berta - Chucks. Mężczyźni znają się od lat i nie raz w młodości wpadali w tarapaty. Postanawiają połączyć siły, aby wyjaśnić tę dziwną sytuację tym bardziej, że miejscowa policja uznaje ten incydent za samobójstwo i szybko umarza sprawę.
Mikel Santiago świetnie nakreślił atmosferę miasteczka. Małe społeczeństwo w którym wszyscy praktycznie się znają. Zawsze wprowadza to nastrój napięcia, a kiedy główny bohater dodatkowo zwęszy spisek, który może obejmować wszystkich mieszkańców, nie wiadomo komu zaufać, do kogo zwrócić się o pomoc i radę. Jego żona, niepomna na jego wątpliwości uważa go za paranoika. Czy jego teorie są jedynie wymysłem, wytworem wybujałej wyobraźni pisarskiej czy może jednak jest w tym ziarno prawdy? Czy jego rodzina może być w niebezpieczeństwie przez jego odkrycia? Wszystko to tworzy niepokojący, pełen napięcia thriller od którego trudno się oderwać.

“To dlatego rzeczywistość jawi się nam w marzeniach sennych zniekształcona, bo byłaby zbyt trudna do zniesienia, gdybyśmy widzieli ją w całej jej nagości.”

“Zła droga” przez kreację głównego bohatera ma w sobie elementy psychodeliczne. Nie wiemy, czy jego makabryczne i niekiedy krwawe wizje, sny i majaki są związane z branymi przez niego tabletkami czy może ktoś, według jego teorii, robi mu pranie mózgu. Pomysł na fabułę może nie był czymś oryginalnym, takie motywy można znaleźć w wielu powieściach ale w interpretacji Mikela Santiago, dodając usłyszane przez niego historie, anegdoty i zasłyszane sny innych ludzi, powstała oryginalna i wciągająca powieść. Dodatkowo czyta się ją lekko i szybko, a plastyczne opisy mocno działają na naszą wyobraźnię. Nie wszystko w powieści mnie zachwyciło. Miałam nadzieję, że rozwiązanie zagadki postawi mnie do pionu i mocno zaskoczy, tymczasem dostałam dziwną, zawoalowaną teorię pełną luk i pewnych niedomówień.
Lektura “Złej drogi” dość mocno nadszarpnęła mój wewnętrzny spokój. To niepokojąca i powieść z lekką nutką grozy. Jeśli “Ostatnia noc w Tremore Beach” jest jeszcze lepsza to nie mam wyjścia, koniecznie muszę po nią sięgnąć.

Autor dobrze sprzedających się thrillerów, Bert Amandale, niedawno przeprowadził się wraz z żoną Miriam i szesnastoletnią córką Britney z Londynu do Prowansji, do Saint-Remy, niewielkiej miejscowości we Francji. Niedługo potem w miasteczku nieopodal zamieszkał najlepszy przyjaciel Berta, Chucks, rockman, teraz pracujący nad nowym albumem, który jak ma nadzieję pozwoli mu wrócić na scenę po wielu latach przerwy. Miriam nie jest zadowolona z pojawienia się Chucksa, od dłuższego czasu jest bowiem przekonana, że mężczyzna potrafi jedynie stwarzać problemy, ale Berta bardzo raduje towarzystwo długoletniego przyjaciela. Pewnego dnia muzyk zdradza mu, że niedawno śmiertelnie potrącił człowieka i pod wpływem paniki uciekł z miejsca zdarzania. Gdy nazajutrz wrócił w to samo miejsce nie znalazł ani ciała, ani innych śladów, które wskazywałyby, że na tym odcinku drogi doszło do wypadku. Po przeprowadzeniu małego wywiadu w okolicy Bert uświadamia sobie, że nikomu, nawet policji, nic nie jest wiadome o takim wydarzeniu. Chucks od tego momentu żyje natomiast w przekonaniu, że ktoś chce go zabić, co początkowo każe Bertowi podejrzewać, że właśnie przeżywa on jeden z swoich paranoicznych napadów. Ale kolejne niepokojące wydarzenia oraz tropy, na jakie natrafia zmuszają go do gruntownego zbadania tej sprawy.

Hiszpan Mikel Santiago na rynku literackim debiutował w 2014 roku thrillerem „Ostatnia noc w Tremore Beach”, który odniósł spory sukces również na arenie międzynarodowej. Powieść rozeszła się w mniej więcej czterdziestu tysiącach egzemplarzy, została przetłumaczona na kilkanaście języków, a do Santiago przylgnęła etykietka klona Stephena Kinga. Mówi się również o tym, że prawa do adaptacji wykupił Alejandro Amenabar, twórca między innymi takich filmów, jak „Teza”, „Inni” i „Regression”. Droga powieść Mikela Santiago, „Zła droga”, ukazała się rok później i wydaje się, że umocniła jego dosyć wysoką pozycję na liście współczesnych początkujących autorów thrillerów, a w 2017 roku miała miejsce premiera jego trzeciej książki zatytułowanej „El extrano verano de Tom Harvey”.

W „Ostatniej nocy w Tremore Beach” Mikel Santiago zaproponował czytelnikom swoisty miks thrillera i horroru z dodatkiem akcentów obyczajowych, z czego nie zrezygnował w swojej drugiej powieści. Lektura „Złej drogi” ugruntowała we mnie przekonanie, że rzeczony miszmasz gatunkowy nie był chwilowym kaprysem autora tylko ma stanowić jeden ze znaków rozpoznawczych jego twórczości, jeden z integralnych elementów jego opowieści. Porównania do Stephena Kinga nie wzięły się znikąd – nawiązania do utworów niekoronowanego króla współczesnej literatury grozy w „Ostatniej nocy w Tremore Beach” wielu jej odbiorcom rzuciły się oczy, ale podejrzewam, że w „Złej drodze” jedynie nieliczni dostrzegą ukłon w stronę jednej konkretnej powieści Kinga. Wydaje mi się, że większość czytelników poprzestanie na porównaniach do „Żon ze Stepford” Iry Levina, której to tytuł w pewnym momencie pojawia się w tekście Santiago, na wypadek gdyby komuś umknęły jakże dosadne nawiązania fabularne. Ale uważny odbiorca, któremu nieobcy jest „Cmętarz zwieżąt” Stephena Kinga, albo przynajmniej jego filmowa wersja z 1989 roku zrozumie aluzję wrzuconą przez Santiago w jeden z koszmarnych snów głównego bohatera, Berta Amandale'a. Mężczyzna widzi wówczas swojego przyjaciela z okaleczoną twarzą, który wskazuje pewne miejsce i daje mu jasno do zrozumienia, że on i jego rodzina znajdują się w ogromnym niebezpieczeństwie. Podobieństwa do onirycznego spotkania Louisa Creeda z Victorem Pascowem moim zdaniem nie mogły być jedynie czystym zbiegiem okoliczności, wynikiem zwykłego przypadku. Już prędzej zaplanowanym, w pełni świadomym działaniem skierowanym do fanów literatury Stephena Kinga. Ukłon w stronę twórczości Iry Levina pojawia się w jeszcze jednym miejscu, a ściślej w stronę jego „Dziecka Rosemary”, ale nazwisko Castevet i historia z nim związana nie mają takiego znaczenia dla fabuły, jak wspomniane nawiązania do „Żon ze Stepford”. Nadmienione już koszmarne sny pierwszoplanowej postaci to bodaj jeden z najbardziej wyrazistych skrętów w stronę tradycji horrorów uświetniających fabułę „Złej drogi”. Nie ma ich dużo, ale ilekroć się pojawiają przykuwają uwagę dbałością o atmosferę nieokiełznanej grozy, mniej lub bardziej tajemniczą upiornością, a miejscami nawet czystą makabrą. Niedawno obejrzałam (a właściwie to przecierpiałam) szóstą odsłonę „Wysłannika piekieł”, w której to zawarto jedną naprawdę mocną scenę z wbijaniem igieł w odsłonięty mózg przytomnej ofiary. Jakież więc było moje zdziwienie, gdy parę dni później spotkałam się z czymś niemalże identycznym na kartach powieści autorstwa Mikela Santiago – ciekawe czy też widział ten film, czy zwyczajnie jego własna wyobraźnia zboczyła akurat na podobne przestrzenie, które to charakteryzuje taka siła wyrazu, że zapewne niejednej nienawykły do stylistyki gore odbiorca „Złej drogi” odczuje głęboki niesmak na widok mężczyzny z igłami w mózgu i być może przyklaśnie pomysłowości autora (sama bym to zrobiła, gdybym nie miała za sobą seansu wspomnianej produkcji). Skłon w stronę stylistyki horroru unaocznia się również na początku powieści w formie doprawdy zagadkowego incydentu na jednej z prowansalskich dróg. Podpity rockman potrąca nocą mężczyznę, który wydaje mu się znajomy, i który to przed śmiercią wypowiada nic niemówiące mu słowo w języku francuskim. Spanikowany mężczyzna ucieka z miejsca wypadku, ale pod wpływem wyrzutów sumienia wraca tam nazajutrz, po to, aby odkryć, że trup zniknął, nie pozostawiając na szosie i poboczu żadnych śladów swojej obecności. Muzyk dzieli się tymi przeżyciami ze swoim najlepszym przyjacielem, autorem paru poczytnych thrillerów, Bertem Amandale'em, który po przeprowadzeniu krótkiego rozpoznania dochodzi do wniosku, że rockman potrzebuje pomocy psychologa, bo najpewniej znowu przechodzi jeden ze swoich ataków paranoi. Na co wskazują również jego opowieści o tajemniczych osobnikach, którzy chcą wyrządzić mu krzywdę. Mikel Santiago wprowadza więc możliwość dwojakiej interpretacji przybliżonego wydarzenia nadającego kierunek całej akcji, ale nie rozciąga tej koncepcji na choćby nawet większą część powieści. Myślę, że długoletni wielbiciele dreszczowców bardzo szybko wkroczą na właściwą ścieżkę interpretacyjną i co więcej nie będą ich nieustannie dręczyły wątpliwości, co do jej zasadności. Wyraźnie widać, że nie taki był zamiar Santiago – że wcale nie chciał podtrzymywać w czytelnikach niepewności, co do prawdziwości słów Chucksa. Zamiast tego skupił się na podsycaniu podejrzeń względem kilku wymuskanych mieszkańców Saint-Remy i zachęcaniu czytelnika do podejmowania prób przeniknięcia ich tajemnic.

W postaci Berta Amandale'a unaoczniają się pewne cechy, które można przypisać samemu Mikelowi Santiago – dzieli z nim zamiłowanie do muzyki rockowej i powieściowych thrillerów. Obaj zajmują się pisanie dreszczowców i być może obaj cierpią na bezsenność. Tego nie wiem, ale sposób, w jaki Santiago pisze o tej przypadłości każe mi domniemywać, że nie jest mu obca. Ta ostatnia cecha bezsprzecznie łączy natomiast mnie z Bertem Amandale'em, ale nie tylko ona. Jego awersja do zakrapianych alkoholem przyjęć w większym (w jego przypadku głównie albo wyłącznie w sztywnym) gronie i mnie dotyczy, dlatego też bez żadnych trudności zdołałam utożsamić się z głównym bohaterem. I zapałać do niego ogromną sympatią, która naturalną koleją rzeczy przyczyniła się do podsycenia emocji – zmusiła mnie do trwania nad lekturą w poczuciu ciągłej obawy o jego życie. I życie jego rodziny, którą Santiago scharakteryzował może nie z zachowaniem porównywalnej, ale na pewno całkowicie satysfakcjonującej głębi. W całym jego warsztacie widać progres – jeśli zestawi się „Złą drogę” z „Ostatnią nocą w Tremore Beach” zobaczy się ewidentną poprawę stylu, bardziej staranne podejście do bohaterów i o wiele bardziej wyczerpujące opisy miejsc i wydarzeń. A nawet większą dbałość o klimat tajemniczości wprost promieniujący jakąś niedookreśloną wrogością, która sukcesywnie zaciska się na pierwszoplanowej postaci. Niebezpieczeństwo nieuchronnie się zbliża, właściwie to tylko kwestią czasu jest, aż wyjdzie z ukrycia obnażając swoje okropne oblicze. I takie wrażenie odnosi się już praktycznie od pierwszej strony tej powieści, z takim poczuciem śledzi się tę opowieść. Z poczuciem, które nigdy nie słabnie. Wręcz przeciwnie: jest konsekwentnie podsycane przez autora, za sprawą coraz to bardziej złowieszczych tropów, na które natrafia Bert i jego coraz bardziej szaleńczych reakcji na niektóre z tychże. Główny bohater z czasem tworzy sobie w głowie obraz dosyć szeroko zakrojonego spisku, w którym udział biorą sąsiedzi Amandale'ów, może nawet wszyscy mieszkańcy Saint-Remy. Mężczyzna dzieli się tymi złymi przeczuciami ze swoją małżonką, Miriam, z którą już od jakiegoś czasu nie układa mu się najlepiej, a jak można się spodziewać po wyłuszczeniu jej swoich teorii ich relacja jeszcze się pogarsza. Kobieta jest przekonana, że jej mąż ma jakieś problemy psychiczne, być może wywołane powrotem do uzależnienia od środków nasennych, narastającą obawą o przyszłość ich związku oraz ostatnio przeżytą traumą. Jej nieprzejednany charakter, upór i spore pokłady złości do Berta nie pozwalają jej jednak podchodzić do jego zachowania z należytym współczuciem i zrozumieniem. Mikel Santiago na kartach „Złej drogi” przeprowadza czytelnika przez iście elektryzujące, wprost przepełnione różnego rodzaju emocjami, z których większość znacznie winduje napięcie, pożycie małżeńskie – relację dwóch osób, pomiędzy którymi tak iskrzy, że niemalże można dostrzec wiązki elektryczne wydobywające się z niektórych stronic tej powieści. Ale z jeszcze większą wirtuozerią hiszpański autor podszedł do kreślenia atmosfery małomiasteczkowej paranoi. Niebywale trzymająca w napięciu intryga utrzymana w klimacie domniemanego spisku, tj. niemalże nieustanne podsycanie w czytelnikach przekonania, że Bert Amandale i jego rodzina wpadli w „gniazdo żmij”, że przebywają w śliskim towarzystwie, które skrzętnie skrywa przed światem swoje mroczne tajemnice, w wykonaniu Mikela Santiago nabiera świeżości, pomimo wyrastania z dotychczas dosyć szeroko wyeksploatowanego źródła. Chociaż z drugiej strony nie zdziwiłabym się, gdyby znaleźli się odbiorcy „Złej drogi”, którym nie uda się odczytać tej powieści w kategoriach dzieła cechującego się sporą pomysłowością, oferującego nam kawałek unikalnej duszy autora, którzy będą raczej skłonni poczytywać tę powieść, jako swoisty zbitek różnych znanych motywów pozbawiony wszelkich przejawów indywidualności. Cóż, może i historia sama w sobie do odkrywczych nie należy, może i sporo tutaj zapożyczeń od innych powieściopisarzy, ale interpretacja tychże, sposób ich wyłuszczania i wkomponowania we własny pomysł z feralnym odcinkiem pewnej prowansalskiej drogi w mojej ocenie stanowi dowód na to, że na, jak by się wydawało, wyświechtanych do granic możliwości motywach można jeszcze zbudować coś, czemu nie można przypisać jedynie bezmyślnego kopiowania, w czym nie ma ani krztyny namiętności. Miłość do gatunku i pełne zrozumienie jego prawideł, aż nazbyt wyraźnie przebijają z kart „Złej drogi”, na deficyt emocji naprawdę narzekać nie można. Chociaż na miejscu Santiago poprawiłabym zakończenie i UWAGA SPOILER zdradziłabym co stało się z psem imieniem Lola, bo nienawidzę niedopinania wątków z udziałem zwierząt, pozostawiania mnie z dręczącymi myślami na temat tego, co też mogło im się przydarzyć KONIEC SPOILERA.

Lektura „Złej drogi” natchnęła mnie pewnością, że hiszpański pisarz Mikel Santiago nie jest autorem jednego przeboju, a nawet więcej, że potrafi stworzyć coś jeszcze lepszego od swojego głośnego debiutu (na rynku literackim, bo wcześniej publikował teksty na swoim blogu) i że warto z uwagą śledzić jego karierę. Mam nadzieję, że niedługo w Polsce ukaże się trzecia powieść Santiago, bo po lekturze tejże nabrałam ogromnego apetytu na jego prozę – chciałoby się mieć właśnie teraz na półce jego kolejną publikację, ale niestety jak na razie muszę obejść się smakiem. Uciszyć na jakiś czas pragnienie dalszego obcowania z jego pisarstwem, co po lekturze tej znakomitej powieści Mikela Santiago wcale łatwe nie będzie.

http://horror-buffy1977.blogspot.com/

Na nazwisko Santiago trafiłam zeszłą wiosną. Przeczytana wówczas "Ostatnia noc w Tremore Beach" okazała się prawdziwą bombą, syntezą powieści obyczajowej, thrillera, a nawet horroru, z niesamowitym klimatem irlandzkiej samotni. Dlatego wielka była moja radość, kiedy okazało się, że autor powrócił. Wielka była moja radość podczas pierwszych stu stron. Radość ma była coraz mniejsza na kolejnych dwustu. A na ostatniej setce to już o radości nie wspomnę. Ale po kolei.

Prowansja. Klimatycznie, niewielkie, sąsiadujące ze sobą miasteczka. Dwóch przyjaciół, których łączą długoletnie relacje- pisarz Bert Amandale i muzyk rockowy Chucks Basil. Pewnej nocy temu drugiemu przydarza się dziwny wypadek. Wracając z pubu, potrąca mężczyznę na mało przejezdnej, osamotnionej drodze, a następnie ucieka z miejsca wypadku. Ma bowiem na swoim koncie mniejsze i większe problemy z używkami. Targany wyrzutami sumienia postanawia jednak wrócić na miejsce, ale nie tylko nie odnajduje tam ciała, ale nawet najmniejszych śladów wypadku. Chucks z pomocą Berta postanawiają rozwikłać tę zagadkę, na drodze staje im jednak wiele trudności, między innymi...ich własna psychika, która, targana stanami na pograniczu jawy i urojeń, nakazuje im wątpić, czy ten wypadek zdarzył się naprawdę? I co jest rzeczywiste, a co złudne?

Tym razem Santiago ponownie sięgnął po tajemnicę rodem z thrillera, opisy życia małej społeczności, jak w powieściach obyczajowych i po elementy grozy, iście z horroru. Jest klimat Prowansji, który ujmuje. Jest ciekawy duet- literat i rockman. I jedno, i drugie lubię:) W książce pada wiele autentycznych nazwisk ze świata rocka, ciekawie się o tym czyta. Jest frapująca zagadka- ciało, które zniknęło nocą z mało przejezdnej drogi. Są omamy Chucksa, są majaki Berta, tajemniczy sąsiedzi, zagadkowi przedstawiciele społeczności prowansalskiej. To są plusy. To jest, rzec można, połowa książki.
W drugiej połowie zaczynają się zgrzyty. I tym głównym zgrzytem jest, według mnie, rozwiązanie intrygi. Czterysta stron jednak zobowiązuje. Czytelnik, po przebyciu długiej wędrówki z bohaterami, oczekuje na wielkie bum, tymczasem wyjaśnienie zagadki odbywa się jakby od niechcenia, mimochodem, bez większej uwagi samego autora. Przynajmniej ja miałam takie wrażenie. Zresztą sam Santiago napisał w podziękowaniach, że jechał kiedyś nocą samotną drogą i pomyślał, jakby się zachował, gdyby nagle ktoś stanął mu na tej drodze. Tak zrodził się pomysł na książkę. Do tego punktu wyjścia pewnie dokładał resztę fabuły, jednak sam pomysł okazał się z tego wszystkiego najciekawszy.

Albo miałam większe oczekiwania, albo książka nie trafiła u mnie w swój czas, ale czuję się lekko rozczarowana. Szkoda. Nie jest to zła historia. Santiago potrafi operować plastycznym językiem, poświęca wiele uwagi na stworzenie klimatu miejsca, w którym osadza opowieść. Jego bohaterów można polubić, budzą sympatię. Udaje mu się także synteza różnych gatunków, trochę uszczknie z thrillera, trochę z kryminału, doprawi całość irlandzkim lub francuskim pejzażem. Nadal będę śledzić jego poczynania. Jednak nie potrafię dać tej historii więcej niż 6 punktów na 10. Czyli przeczytać można, ale nie trzeba wciskać w kolejkę (jak to jam uczyniła), natomiast śmiało można w tę kolejkę wcisnąć poprzednią książkę Santiago.

No dobra, dodam gwiazdkę za sympatię do tej poprzedniej książki;)