Maria już w chwili urodzenia mogła o sobie powiedzieć - pechowa szczęściara. Pechowa, bo urodziła się w pakistańskim patriarchalnym kraju, gdzie kobieta jest niemą własnością mężczyzny. Szczęściara, bo jej własna rodzina pod tym względem miała poglądy iście wywrotowe. Matka, wykształcona nauczycielka, za zgodą i zachętą męża kontynuowała edukację nawet po ślubie. Ojciec, światły nauczyciel akademicki rozpalał w dzieciach - również w córkach - ciekawość świata i pęd do wiedzy. Gdy zatem Maria, obserwując mężczyzn i chłopców buntuje się paląc swoje dziewczęce sukienki, rodzice pozwalają jej być tym, kim chce. Chłopcem. Dżyngis-chanem. Od tamtej pory Maria znika. Znikają bariery i ograniczenia. Dżyngis jest wolny.

Dziewczyna w roli chłopca to częsta praktyka w niektórych muzułmańskich krajach, w rodzinach, w których nie doczekano się męskich potomków. Taki „chłopiec" mógł odciążyć rodzinę, w szczególności matkę w codziennych sprawunkach, nie dotyczyły go bowiem zwyczajowe ograniczenia. Mógł jak każdy inny chłopiec wychodzić sam z domu, rozmawiać z innymi mężczyznami a nawet być formalnym opiekunem matki i sióstr w zewnętrznym świecie. Powód do przemiany Marii był jednak inny. Potrzeba wolności, która wykiełkowała w niej we wczesnym dzieciństwie. Pielęgnowana przez rodziców, dała po latach - niełatwych, pełnych walki i trudnych zmagań z otoczeniem, wspaniałe owoce.

Pierwsze lata swej chłopięcej wolności Dżyngis spędza na bezcelowym wałęsaniu się po mieście i bójkach z innymi chłopcami. Kipi w nim agresja, która szybko, dzięki interwencji ojca zostaje skierowana na podnoszenie ciężarów. Od tego momentu zaczyna się przygoda Marii ze sportem ale też życie w strachu, że ktoś odkryje jej oszustwo. Udział w zawodach dla chłopców jasno daje jej do zrozumienia jak teraz będzie wyglądało jej życie. Jej ukrywanie płci.

Wszystko zmienia się gdy całkiem przypadkiem Dżyngis zaczyna interesować się squashem. A w zasadzie traci dla tego sportu głowę. Zaczynają się wielogodzinne, wyczerpujące treningi, walka z własnym ciałem, a wszystko to w cieniu wojny, w otoczeniu coraz bardziej panoszących wokół talibów. I gdy pewnego dnia dziewczyna ujawnia swoją płeć, zaczynają się jej kłopoty. Zaczyna się zagrożenie, dla niej i całej jej rodziny.

Biografia Marii Toorpakai to nie jest zwykła, łzawa opowiastka o uciśnionych arabskich kobietach. Jej historia to mozaika bólu, walki, odwagi i niezwykłego samozaparcia. To wyjątkowy obraz uporu całej rodziny, która robi wszystko, by dać dziewczynie szansę na spełnienie marzeń i wolne życie. Żaden członek rodziny nie ugnie sie przed groźbami śmierci czy widmem zamachu na życie. Dla nich wolne życie Marii jest wartością wyższą niż strach. I nie poddają się nawet wtedy, gdy otoczona ochroną Maria musi spędzić wiele dni i nocy w zamknięciu, walcząc z pogłębiającą się depresją. Szukają wyjścia z sytuacji nawet poza granicami kraju, byleby tylko Maria była wolna i mogła grać w squasha.

W wielu arabskich rodzinach historia taka jak ta nie miałaby prawa się wydarzyć. W wielu rodzinach córka o takiej woli walki zostałaby z pewnością wydana jak najszybciej za mąż, uwięziona w domu lub, co najbardziej prawdopodobne, zabita. Tym bardziej ważna jest dla świata ta biografia. Świat powinien wiedzieć, że islam to nie tylko fanatycy, terroryści i bomby. To również pragnienie wolności, wykształcone rodziny za wszelką cenę poszukujące dla swoich dzieci lepszego życia, próbujące budować swój kraj pomimo groźby śmierci z rąk fundamentalistów. "Pakistańska córka" jest więc nie tylko biografią zawodniczki sportowej. Nie jest też jedynie zapisem Pakistanu i realiów walki z talibami. To przede wszystkim pozycja obowiązkowa dla każdego, kto chce nauczyć się czym jest samozaparcie, wytrwałość i wychowanie dzieci w poszanowaniu ich indywidualności.

Joanna Jurzyk