„Gubienie czasu”

Najsztub – że ktoś taki istnieje gdzieś na polskim rynku medialnym słyszałem wielokrotnie, kilkakrotnie ujrzałem go w „okienku na świat” z tym specyficznym wyrazem twarzy i specyficznymi pytaniami. Nigdy jednak nie krążył na orbicie moich zainteresowań. Odnośnie Sumińskiej ze zdziwieniem uniosłem brew i zapytałem: „kto to?”.

Rozmowy nocą
ON: I co sądzisz?
ONA: (jako iskra zapłonowa procesu decyzyjnego dotyczącego nabycia książki) No wiesz…
ON: Wiem, że takie sobie. O niczym.
ONA O to to! Takie rozmowy mądro-głupie.

Książka w stylu swobodnej rozmowy. Zdecydowanie brak osoby prowadzącej wywiad, gdyż nawet w ramach jednej „rozmowy” wątki zmieniają się wielokrotnie. W konsekwencji mamy niezobowiązującą biesiadę prowadzoną w gronie znajomych, z której nic nie wynika.
Odnośnie Najsztuba – wizerunek osoby nie uległ zmianie w moich oczach, epatował tym jaki jest i że ogólnie jest skoncentrowany na sobie i na innych mu nie zależy. Sumińska – miałem wrażenie, że to właśnie Pani ma coś ciekawego do opowiedzenia. Co do całości – jest kilka momentów, w których przyłapałbym interlokutorów na wewnętrznym braku spójności bądź poproszę o doprecyzowanie zakresu pojęciowego. To akurat mały plusik, świadczący o autentyczności narracji.

Spędzanie czasu przy tej pozycji może nie jest traceniem czasu, ale na pewno gubieniem… (za sformułowanie „gubienie czasu” bardzo Panu Piotrowi dziękuję)

„Gubienie czasu”

Najsztub – że ktoś taki istnieje gdzieś na polskim rynku medialnym słyszałem wielokrotnie, kilkakrotnie ujrzałem go w „okienku na świat” z tym specyficznym wyrazem twarzy i specyficznymi pytaniami. Nigdy jednak nie krążył na orbicie moich zainteresowań. Odnośnie Sumińskiej ze zdziwieniem uniosłem brew i zapytałem: „kto to?”.

Rozmowy nocą
ON: I co...