Większość historycznych opracowań o dziejach Francji "aferę naszyjnikową" wspomina ( lub nawet i nie) jako marginalny epizod, który przyczynił się do upadku autorytetu monarchii i pośrednio do rewolucji. Z tego powodu właściwie nie bardzo jest skąd dowiedzieć się czegoś więcej o tej intrydze. Dlatego też wszyscy zainteresowani nie tylko historią samej Francji, ale też i dworskich sfer, powinni sięgnąć po książkę Jonatana Beckmana. Autor z niezwykłą szczegółowością opisuje całą historię intrygi, charakteryzuje wszystkich jej bohaterów, kreśląc ich biografie i pieczołowicie rozpatruje wszystkie wydarzenia, które doprowadziły do tego, że książę kardynał de Rohan nabył wart ponad półtora miliona liwrów diamentowy naszyjnik w imieniu, jak sądził, królowej Marii Antoniny. Z jednej strony mamy aspirującą do dworskich kręgów żebraczkę, sierotę ( rzekomo potomkinię Walezjuszów),z drugiej marzącego o najwyższych zaszczytach i przychylności królewskiej kardynała. A wokół rzeszę ludzi zaangażowanych w intrygę ( chociaż o tym nie wiedzącą),jak jubilerzy - twórcy naszyjnika czy damy dworu. I oczywiście monarchów. Najbardziej przychylnie potraktowanych przez autora, bo nie zainteresowanych żadnymi dworskimi aferami. Aż dziwne, że oboje koniec końców trafili na szafot. Losy pozostałych autor też nam kreśli z podobnym pietyzmem, nie kryjąc własnych ocen.
Książka absolutnie nie pozostawia żadnych niedomówień, ustala role, jakie odegrał każdy z bohaterów intrygi, oczyszczając z wszelkich podejrzeń Burbonów. Mimo, że jest to pewnego rodzaju monografia historyczna, czyta się ją jak dobrze napisany kryminał. Jest to też powieść psychologiczna o ludzkich słabościach i pragnieniach, które tak potrafią oszukać rozum, że człowiek postępuje w zupełnie niekonwencjonalny i szalony sposób.
Polecam lekturę zarówno miłośnikom monografii naukowych profesora Jana Baszkiewicza, jak i wielbicielom książek Stendahla czy Balzaca oraz fanom filmów w stylu "Niebezpieczne związki".

Większość historycznych opracowań o dziejach Francji "aferę naszyjnikową" wspomina ( lub nawet i nie) jako marginalny epizod, który przyczynił się do upadku autorytetu monarchii i pośrednio do rewolucji. Z tego powodu właściwie nie bardzo jest skąd dowiedzieć się czegoś więcej o tej intrydze. Dlatego też wszyscy zainteresowani nie tylko historią samej Francji, ale też i...

Literatura faktu nie jest gatunkiem, po który sięgam często, niemniej jeśli już się na niego decyduję, to tylko i wyłącznie dlatego, iż dotyczy tematu/osoby, który mnie interesuje lub zaintryguję. W przypadku Marii Antoniny i historii niebotycznie drogiego naszyjnika przeważyło zainteresowanie wiekiem XVIII i osławioną postacią wspomnianej Królowej Francji.

Na początku wspomnę krótko okładkę, która od pierwszego spojrzenia intryguje potencjalnego czytelnika i nie pozwala przejść obok siebie obojętnie, a dorównuje jej również tytuł… Przyznajcie, wzbudzi pożądanie niejednego książkoholika?

Jak na literaturę faktu przystało, tak i książka Jonathana Beckmana pełna jest odniesień do źródeł historycznych… choć niektóre wątki ciężko uznać za pewnie, ze względu na pewne nieścisłości w różnych tekstach źródłowych… Jednak autor zebrał wszystko, tworząc najbardziej (?) prawdopodobny obraz nie tylko kradzieży, ale i postaci biorących w niej czynny udział… Koniec końców można uznać tę książkę za powieść nieco szpiegowską tudzież sensacyjną…

W związku z tym, że historia kradzieży i tego, co po niej nastąpiło, do tej pory owiane jest tajemnicą, a w samej powieści nie brakuje akcji, całość czyta się niezwykle przyjemnie. I choć w części jest to lektura wymagająca skupienia, bo summa summarum jest co układać sobie w głowie, to równocześnie jest niezwykle pasjonująca, ciekawa i wciągająca…

Autor odmalował z rozmachem obraz osiemnastowiecznej Francji, dbając o najdrobniejsze szczegóły. Czytelnik wkracza w świat przepychu, spisków, udawanej arystokracji, oszustów i plotek, który pochłania go od pierwszych stron…

Książka opatrzona jest bogatą bibliografią, każdy zainteresowany zagłębieniem się w ów tematykę, z pewnością więc będzie zadowolony z listy potencjalnych źródeł dotyczących wydarzeń przedstawionych w książce.

Podsumowując: Jak zrujnować królową… to nietuzinkowa, wielowymiarowa i pełna niuansów historia kradzieży naszyjnika, której po dziś dzień nie wyjaśniono… Historia, która miała niebagatelne znaczenie dla historii i, która przypadnie do gustu każdemu, kto jest miłośnikiem Francji, XVIII wieku i Marii Antoniny… Na pewno nie zawiedziecie się, sięgając po tę pozycję… Aż dziw, że życie potrafi pisać takie scenariusze…


Gorąco polecam!

Literatura faktu nie jest gatunkiem, po który sięgam często, niemniej jeśli już się na niego decyduję, to tylko i wyłącznie dlatego, iż dotyczy tematu/osoby, który mnie interesuje lub zaintryguję. W przypadku Marii Antoniny i historii niebotycznie drogiego naszyjnika przeważyło zainteresowanie wiekiem XVIII i osławioną postacią wspomnianej Królowej Francji.

Na początku...

Diamentowy naszyjnik wart fortunę, Maria Antonina, kardynał Rohan i spowity mrokiem tajemnicy Józef Balsamo vel Cagliostro. Miłośnicy powieści awanturniczej z pewnością od razu pomyśleli o „Naszyjniku królowej” pióra Aleksandra Duma (ojca). Ci, którzy nie czytali tej powieści mogą, oczywiście nadrobić braki, ale nie jest to konieczne. Nieznajomość tej konkretnej pozycji nie stanowi szczególnie poważnej luki w wykształceniu i erudycji. Mam lepszą propozycję – zamiast fikcji poznajcie prawdę, wydarzenia historyczne, które nie tylko stały się kanwą dla jednej z najbardziej znanych powieści, ale przede wszystkim zmieniły bieg historii. Zachęcam do sięgnięcia po książkę Jonathana Beckamana, o nieco przydługim, barokowym tytule „Jak zrujnować królową. Maria Antonina, skradzione diamenty i skandal, który zachwiał tronem Francji”.

W przypadku książki popularno-naukowej autor staje przed niełatwym zadaniem – musi tak dobrać treść, tak zakomponować całość, by mniej obeznany z historią czytelnik nie poczuł się zagubiony, a jednocześnie tak, by nie znudzić osób dobrze znających epokę. Z tym problemem musiał uporać się także Beckman. Nie wiedząc z jakiego pułapu wiedzy startuje potencjalny czytelnik, postanowił w miarę szybko wprowadzić go w sytuację. W skondensowanej formie szkicuje skomplikowaną sytuację polityczną i społeczną w XVIII wiecznej Europie. Stąd dwa pierwsze rozdziały nie są specjalnie porywające. Próba upchnięcia w jak najmniejszej ilości tekstu jak największej ilości informacji zaowocowała suchym, podręcznikowym stylem, a osoba znająca i lubiąca epokę nie znajdzie zbyt wielu nowych informacji. Ale nie zniechęcajcie się! Warto przez ten początek przebrnąć, bo dalej jest lepiej, znacznie lepiej, a wręcz wyśmienicie. Język robi się znacznie bardziej przystępny, mniej suchy, postaci nabierają życia, treść (a właściwie akcja, choć w przypadku literatury faktu nie uchodzi używać tego słowa) wciąga – mówiąc krótko całość zyskuje rumieńce. Ani się czytelnik obejrzy, jak książka go porywa niczym najwytrawniejszy kryminał.

W „Podziękowaniach” autor wspomina, że praca nad tekstem trwała blisko sześć lat. To widać. „Jak zrujnować królową” to, poza wszystkim innym, kawał rzetelnej literatury historycznej. Widać, że Beckman wykonał ogromna pracę zbierając i weryfikując informacje. Sama bibliografia to piętnaście stron drobnym maczkiem, przy czym znaczną część stanowią teksty z epoki. Kolejne czterdzieści stron to bardzo szczegółowe przypisy. Brzmi strasznie? Nie ma się czego bać! Beckman reprezentuje bowiem starą, dobrą szkołę literatury popularno-naukowej, która mówi, że autor ma obowiązek przekopać się przez nudne dokumenty, opracowania i rozprawy, przetrawić to wszystko, a potem podać czytelnikowi w atrakcyjnej i przystępnej formie. W efekcie otrzymujemy lekką, przyjemną, a jednocześnie pouczającą lekturę. Ech, gdyby tak pisano podręczniki przyswajanie wiedzy byłoby znacznie milsze.

Backman nie ogranicza się do suchych faktów. Snuje własne teorie, formułuje przeróżne przypuszczenia – czasami całkiem daleko idące. Zawsze jednak wyraźnie zaznacza, co jest rzeczą udowodnioną, a co jedynie domniemaniem. Jakże wielu dziełom brakuje takiego klarownego rozgraniczenia. I tak oto autor zarobił u mnie kolejny plus.

A jeśli już o autorze mowa. Każde dzieło mówi nam wiele o swoim twórcy. Co widzimy tym razem? Z kart książki wyłania się obraz Beckmana-erudyty. Gawędziarza o rozległej wiedzy i zainteresowaniach, uwielbiającego wszelkiego rodzaju dygresje i poboczne wątki. Zwiększa to niewątpliwie atrakcyjność pozycji, ale z drugiej strony sprawia, że dość łatwo jest się pogubić w wątkach i meandrach tekstu. Taka kompozycja wymaga od czytelnika dużej dozy skupienia, dlatego „Jak zrujnować królową” to, przynajmniej w moim odczuciu, lektura nadająca się bardziej na jesienny wieczór przy kominku, niż na gorącą plażę. A że w chwili gdy piszę te słowa, lato właśnie chyli się ku końcowi, a jesień nadciąga wielkimi krokami, jest teraz najlepszy moment by sięgnąć po książkę Beckmana. Warto!

Diamentowy naszyjnik wart fortunę, Maria Antonina, kardynał Rohan i spowity mrokiem tajemnicy Józef Balsamo vel Cagliostro. Miłośnicy powieści awanturniczej z pewnością od razu pomyśleli o „Naszyjniku królowej” pióra Aleksandra Duma (ojca). Ci, którzy nie czytali tej powieści mogą, oczywiście nadrobić braki, ale nie jest to konieczne. Nieznajomość tej konkretnej pozycji...

Bardzo rzetelnie i dokładnie opowiedziana historia jednej z większych afer, która dotyczyła Marii Antoniny. Bogate tło historyczne, wiarygodnie przedstawieni bohaterowie skandalu oraz liczne odnośniki do tekstów źródłowych. Autor wykonał gigantyczną pracę, aby szczegółowo opowiedzieć nam nie tylko samą aferę naszyjnikową, ale również historię osób wplątanych w sprawę (dokładnie wiemy, co działo się z każdym zarówno przed, jak i po wybuchu skandalu).
Polecam wszystkim miłośnikom historii.

Bardzo rzetelnie i dokładnie opowiedziana historia jednej z większych afer, która dotyczyła Marii Antoniny. Bogate tło historyczne, wiarygodnie przedstawieni bohaterowie skandalu oraz liczne odnośniki do tekstów źródłowych. Autor wykonał gigantyczną pracę, aby szczegółowo opowiedzieć nam nie tylko samą aferę naszyjnikową, ale również historię osób wplątanych w sprawę...

Książka przedstawia przebieg afery naszyjnikowej, która mocno zachwiała pozycją Marii Antoniny. Historia jednak zaczyna się znacznie wcześniej. Autor bada genezę i przyczyny, jakie doprowadziły do całej sytuacji. Poznajemy między innymi postać Jeanne i kardynała Rohana- kluczowe osoby dramatu – oraz prawdopodobne motywy ich działania. Książka jest napisana bardzo przystępnie, przyjemnie się czyta. Idealna pozycja dla miłośników historii, teorii spiskowych czy po prostu kryminałów, bo okazuje się, że najlepsze historie pisze życie. POLECAM!

Książka przedstawia przebieg afery naszyjnikowej, która mocno zachwiała pozycją Marii Antoniny. Historia jednak zaczyna się znacznie wcześniej. Autor bada genezę i przyczyny, jakie doprowadziły do całej sytuacji. Poznajemy między innymi postać Jeanne i kardynała Rohana- kluczowe osoby dramatu – oraz prawdopodobne motywy ich działania. Książka jest napisana bardzo...

Akcja powieści toczy się w osiemnastym wieku, tuż przed wybuchem Rewolucji Francuskiej (przypominam: 1789 – 1799). Na tronie zasiada Ludwik XVI i jego żona – Maria Antonina Habsburg. Nie jest to małżeństwo szczęśliwe. Jak dowiadujemy się już na początku książki, żadna ze stron nie była zainteresowana cielesnym zbliżeniem, które miałoby przypieczętować małżeństwo, podobno miało dojść do niego dopiero siedem lat po ślubie. Król bardziej był zainteresowany polityką i ratowaniem kraju z panującego kryzysu gospodarczego. O Marii Antoninie wiemy tyle, że jest niesamowicie piękną kobietą, która nie szczędzi funduszy na błyskotki i nie przeszkadzają jej nawet długi, które zostały zaciągnięte przez skarb państwa. Ona musi wyglądać oszałamiająco, niezależnie od wszystkiego.

Nic więc dziwnego, że jest pierwszą osobą, do której każdy jubiler udaje się z propozycją kupna nowych dzieł, które wytworzył. Pewnego dnia u królowej zjawiają się mistrzowie jubilerskiego rzemiosła, żeby zaproponować jej pewien wyjątkowy naszyjnik:

Naszyjnik składał się z sześciuset czterdziestu siedmiu brylantów ważących dwa tysiące osiemset karatów. Siedemnaście brylantów wielkości szalotki tworzyło wokół szyi obrożę, z której zwisały niczym girlandy. Dwa rzędy mniejszych kamieni krzyżowały się niczym przewieszone przez ramiona pasy na naboje, spotykając się na mostku. Z tego węzła odchodziły dwa frędzle z brylantów, sięgające ku talii niczym oklapnięte ramiona. Z tyłu zwisały dwie wstęgi: przeciwwaga dla naszyjnika, która chroniła noszącą go osobę przed runięciem do przodu. Groteskowa i prawie niezdatna do noszenia biżuteria przypominała element kolczugi albo coś, co mógłby włożyć mnich w ramach pokutnego samoumartwiania się, niż upragnioną ozdobę.

Błyskotka miała być tak ciężka, że dorosła osoba, która miała ją na sobie, ledwo mogła się podnieść. Jeżeli zaś chodzi o jej wartość:

Za równowartość naszyjnika można by kupić 609 pierścionków zaręczynowych księżnej Kate (a wcześniej Diany),54 wyspy takie jak ta, którą kupił sobie Johnny Depp, 200 prywatnych koncertów Madonny albo ponad pół miliona flakonów perfum Chanel N°5.

Kardynał Rohan dowiaduje się od domniemanej powiernicy królowej, że ta chce kupić naszyjnik w tajemnicy przed królem. Licząc na specjalne względy, mężczyzna postanawia pomóc monarchini w dokonaniu transakcji, jednakże ani razu nie kontaktuje się bezpośrednio z nią, a wszystkie formalności załatwia przez wspomnianą powiernicę.
Naszyjnik zostaje sprzedany, pieniądze mają wpływać do właścicieli w ratach, wydaje się, że wszystko się udało. Kardynał czeka na nagrodę, która miałaby być wyrazem wdzięczności królowej za pomoc w nabyciu tego jedynego w swoim rodzaju naszyjnika. Niestety, sprawy się komplikują, kiedy okazuje się, że pierwsza rata nie wpływa, królowa nie ma bladego pojęcia o tym, że kupiła nową biżuterię, a sam naszyjnik rozpływa się w powietrzu.

Kim była tajemnicza powiernica królowej? Co stało się z drogocenną błyskotką? Czy sprawa będzie miała szczęśliwe zakończenie? Jak pogłoski o uchylaniu się od zapłaty wpłyną na reputację królowej?

Na te i wiele innych pytań odpowiedź znajdziesz w książce, jeżeli zdecydujesz się ją przeczytać.

A co ja o niej sądzę?

Jest to zupełnie inne spojrzenie na historię słynnego naszyjnika. Ten sam temat został bowiem podjęty przez Aleksandra Dumasa w powieści „Naszyjnik królowej”, tutaj natomiast mamy literaturę faktu / literaturę historyczną.
Dosyć dobrze poznajemy większość bohaterów, w tym zarówno królową, jak i jej powiernicę, mamy całe mnóstwo tekstów źródłowych i przypisów, a także obszerną bibliografię, która osobom zainteresowanym tematem, pozwoli go zgłębić z różnych perspektyw.

Cała opowieść o naszyjniku jest jednak snuta w tak zgrabny sposób i tak nienarzucającym się językiem, że nie czujemy tego, że mamy do czynienia z szeroko pojętą literaturą popularnonaukową. W miarę jak czytamy kolejne rozdziały, jesteśmy świadkami wielu intryg, kłamstw, manipulacji i niedopowiedzeń. Widzimy, jak bardzo człowiek może być perfidny i jak błahych potrzebuje pobudek, żeby zrujnować komuś życie. Jesteśmy cichymi obserwatorami życia na królewskim dworze, podglądamy relacje króla i królowej, ich dzieci i całej świty. Widzimy, jak reagują na oszczerstwa pod ich adresem, a także, jak radzą sobie z nawarstwiającymi się problemami. I to, co najbardziej wartościowe: poznajemy realia tamtych czasów: w Polsce mamy oświecenie, panuje Stanisław August Poniatowski, który rozwija kulturę i naukę, ale zupełnie nie radzi sobie w kwestiach militarnych. W końcu dochodzi do trzech rozbiorów i Polska znika z map świata. A we Francji? Polecam sprawdzić, „Jak zrujnować królową.” jest doskonałym źródłem informacji na ten temat. Warto!

Akcja powieści toczy się w osiemnastym wieku, tuż przed wybuchem Rewolucji Francuskiej (przypominam: 1789 – 1799). Na tronie zasiada Ludwik XVI i jego żona – Maria Antonina Habsburg. Nie jest to małżeństwo szczęśliwe. Jak dowiadujemy się już na początku książki, żadna ze stron nie była zainteresowana cielesnym zbliżeniem, które miałoby przypieczętować małżeństwo, podobno...

Nie dziwię się, że naszyjnik przepadł. Zdecydowanie korzystniej było go rozczłonkować i po kawałku spieniężyć niż nosić. Posiadanie takiego „cuda” mogłoby zadowolić tylko ekscentrycznego kolekcjonera. Zresztą nie można z całą pewnością wykluczyć, że wciąż nie tkwi gdzieś schowany przed ciekawskim wzrokiem świata. Póki co niestety nie wiemy, co działo się z nim od momentu, w którym rozstali się z nim dwaj jego twórcy: Charles Boehmer i Paul Bassenge. Jubilerzy byli przekonani, że dokonują tajnej transakcji z pośrednikami samej królowej. Ozdoba jednak zniknęła, a oburzona królowa wszystkiemu zaprzeczyła. Jonathan Beckman w "Jak zrujnować królową", postanowił ustalić kto uknuł całą intrygę, a kto odegrał w niej rolę niewinnego pionka. Dzięki niemu, z pozoru „dobrze” znany nam z lekcji historii przekręt, nabrał nowego – ciekawszego – kolorytu i znaczenia.

http://alicya.pl/jak-zrujnowac-krolowa-jonthan-beckman/

Nie dziwię się, że naszyjnik przepadł. Zdecydowanie korzystniej było go rozczłonkować i po kawałku spieniężyć niż nosić. Posiadanie takiego „cuda” mogłoby zadowolić tylko ekscentrycznego kolekcjonera. Zresztą nie można z całą pewnością wykluczyć, że wciąż nie tkwi gdzieś schowany przed ciekawskim wzrokiem świata. Póki co niestety nie wiemy, co działo się z nim od momentu, w...

Bardzo bardzo dobra lektura. Polecam

Bardzo bardzo dobra lektura. Polecam

Okładka chybiona nasuwa skojarzenie że to jakiś romans tymczasem to bardzo dobra książka historyczna. Wyjątkowa dbałość o szczegóły co może utrudniać odbiór.

Okładka chybiona nasuwa skojarzenie że to jakiś romans tymczasem to bardzo dobra książka historyczna. Wyjątkowa dbałość o szczegóły co może utrudniać odbiór.