"Wiatr od jezior" to moje kolejne spotkanie z Katarzyną Enerlich. Po lekturze "Rzeki ludzi osobnych" byłam zachwycona wrażliwością pisarki: jej umiłowaniem przyrody, polskich mało znanych tradycji i obrzędów, prostego życia i ludzi.
Obraz prowincji który skreśliła w poprzedniej książce nie był cukierkowy i sielski jak nam to "sprzedają" niektóre pisarki z nurtu literatury kobiecej.
Był to obraz prawdziwy: ukazujący trudy życia z dala od miast (tych dużych i mniejszych), prostotę oraz radość z obcowania z naturą.

"Wiatr od jezior" miał być kolejną zapomnianą kartą historii polskiej prowincji którą Katarzyna Enerlich chciała nam przybliżyć jednak w przypadku tej powieści efekt nie jest tak zachwycający jak poprzednio.
Bohaterką książki jest Anna, trzydziestoletnia dziennikarka lokalnej prasy z Mrągowa: ambitna, realizująca się w pracy, żyjąca życiem swojej społeczności.
Pewnego dnia dociera do niej informacja iż jej przyjaciółka z dzieciństwa, która wychowywała się w domu dziecka popełniła samobójstwo.
Mimo iż kontakty miedzy kobietami ostatnio się nieco się rozluźniła Anna jest przekonana że ktoś stoi za śmiercią Marty. Zaczyna więc węszyć wokół tej sprawy i szybko wpada na trop historii o wspólnocie mormońskiej która prężnie rozwijała się w jednej z pobliskich wsi na początku XX wieku. Okazuje się że te wydarzenia które dzielą dziesięciolecia maja wiele ze sobą wspólnego.

Myślę że to co zaszkodziło tej książce to konwencja kryminału którą autorka przyjęła. Ten gatunek rządzi się swoimi prawami. Musi być intrygująca zagadka, śledztwo, motyw i sprawca którego czytelnik chce wytypować wraz z autorem. Katarzyna Enerlich nie ma dygu do pisania takich historii bo ta opisana w książce jest po prostu nudna a zakończenie "wzięte z kapelusza". Dodatkowo brakuje w niej płynności bo co chwila akcja przerywana jest opowieściami o historii mormonów na tamtych ziemiach, obszernymi cytatami z Biblii lub Księgi Mormona. Mówiąc kolokwialnie: nie klei się to w jedną spójną opowieść.

To co trzeba oddać Katarzynie Enerlich to jej talent do wynajdywania ciekawych opowieści z czasów wcale tak nie odległych które może znane są lokalnym społecznościom. Cenne to i godne pochwały.

Będę obserwować twórczość tej pisarki bo podoba mi się jej wrażliwość. Jednak ta książka, szczególnie w porównaniu z poprzednią, jest zaledwie poprawna.

"Wiatr od jezior" to moje kolejne spotkanie z Katarzyną Enerlich. Po lekturze "Rzeki ludzi osobnych" byłam zachwycona wrażliwością pisarki: jej umiłowaniem przyrody, polskich mało znanych tradycji i obrzędów, prostego życia i ludzi.
Obraz prowincji który skreśliła w poprzedniej książce nie był cukierkowy i sielski jak nam to "sprzedają" niektóre pisarki z nurtu literatury...