Przeniosłam się w czasie do lat 30. XX wieku. Zafascynowało mnie proste życie, jakie wiodła Galina z mężem z dala od siedzib ludzkich. Proste, ale ciężkie. Trzeba było być samowystarczalnym, by przeżyć w leśnej głuszy, zwłaszcza w czasie srogich zim. Autorka opisuje codzienność Gramsów z dbałością o szczegóły, jakby sama z nimi żyła przez te lata i towarzyszyła im we wszystkich codziennych obowiązkach. Nie ubarwia, nie ocenia, opowiada prostymi słowami, wplatając w nie smaki, zapachy, obrazy i emocje. Koi kontaktem z dziką przyrodą. Zaprasza do chaty smolarza. Tworzy niezwykły klimat.
Brak mi słów, by oddać piękno i złożoność tej wielopłaszczyznowej powieści opowiadającej o czasach wojennych i powojennych na Mazurach, w Mrągowie i okolicach. Gdyby nie literacki język, epickość, to książkę można by potraktować jako reportaż, literaturę faktu o tym, jak dawniej żyli ludzie, z czym się zmagali po zakończeniu wojny, jak sobie radzili w czasach stalinizmu.
Rok 1945 okazał się wyjątkowo trudny. Prusy Wschodnie stały się częścią Polski, Mazurami. Niechęć ludności napływowej do autochtonów stale rosła. Bieda, brak wszystkiego zaogniały sytuację. Królowało bezprawie. Powszechne były kradzieże i gwałty, szaber i przemyt. Wybuchały epidemie. Ludzie zmagali się z różnymi traumami. Równie trudne były czasy stalinizmu, wiecznej kontroli i donosów. Wojny nie było, ale panoszył się komunizm.
Katarzyna Enerlich dba o stronę historyczną swej powieści, o autentyczność tamtych dni. Wprawdzie niektóre wydarzenia z historii Mrągowa nieco poprzestawiała na osi czasu na potrzeby książki, jednak dla całości nie ma to znaczenia. Zachowuje w pamięci czytelnika ludzi, którzy po wojnie przyczynili się do rozwoju miasta, po polsku zwanego Ządźborkiem. Wspomina doktora Bogdana Nowickiego, pierwszego burmistrza Feliksa Guisa, starostę Czesława Krzemińskiego. Czasami prawdziwym bohaterom zmienia nazwiska. Fikcję literacką ubiera we fragmenty notatek pierwszego burmistrza zachowanych przez kronikarza Ryszarda Bitowta. Mnie osobiście żal, że w mieście nie powstało uzdrowisko, do którego naprawdę dążyły władze miasta i doktor Nowicki. Co ciekawe, historia miłości Marianny i Janka jest również oparta na faktach, choć nieco zmieniona.
Na tle powojennej historii miasta pisarka snuje fikcyjną opowieść. Jej bohaterkami uczyniła twarde i nieustępliwe kobiety, mające swoją godność, pełne woli walki, siły, pasji do ziół, marzeń i miłości. Każda z nich ma swoje wady, zmaga się z dylematami, walczy z problemami, ale każda spieszy z pomocą bliźniemu. W powojennych czasach Stasia i Marianna odbudowują swoje życie. Uczą się siebie na nowo, oddają się ziołowej pasji. Mają wspólne marzenie o zielarni, lecz mierzą się z wieloma przeciwnościami losu, m.in. z oskarżeniami o szerzenie zabobonów i ciemnoty. Losy bohaterek autorka wplata w przeszłość Mrągowa, przeplata je z losami autentycznych mieszkańców. Czytelnik spogląda na powojenne Mrągowo oczami Stasi i Marianny.
Nie wiem, co mnie najbardziej urzekło w tej powieści – proste życie Galiny w środku lasu, powojenne życie w Mrągowie, lokalna historia, regionalne potrawy i smaki, piękno mazurskiej przyrody, historia matki i córki, różne odcienie miłości czy… ziołolecznictwo i literacki język. Tego się nie da od siebie oddzielić. Splecenie tych wątków, tematów utworzyło niezwykłą powieść, sagę rodzinną osadzoną w trudnych czasach, mimo że fikcyjną, to na wskroś prawdziwą. Zbeletryzowana lekcja historii okraszona miłością autorki do rodzinnych Mazur.
Choć powieść „Ziele Marianny” należy do literatury pięknej, to można potraktować ją jako podręcznik do powojennej historii Polski ukazujący realia tamtych czasów, poradnik survivalowy, zielnik czy książkę kucharską. Uważam, że jeśli ktoś mieszka na Mazurach, to powinien znać historię tej ziemi, szanować jej przyrodę i umieć korzystać z jej naturalnych dobrodziejstw.

Przeniosłam się w czasie do lat 30. XX wieku. Zafascynowało mnie proste życie, jakie wiodła Galina z mężem z dala od siedzib ludzkich. Proste, ale ciężkie. Trzeba było być samowystarczalnym, by przeżyć w leśnej głuszy, zwłaszcza w czasie srogich zim. Autorka opisuje codzienność Gramsów z dbałością o szczegóły, jakby sama z nimi żyła przez te lata i towarzyszyła im we...

Historia Mrągowa przeplatana ziołowymi ciekawostkami, fabularyzowana.

Historia Mrągowa przeplatana ziołowymi ciekawostkami, fabularyzowana.

Drugi tom o niezwykłych kobietach z Mazur przynosi historię Marianny, córki Stanisławy akuszerki z Sensburga, czyli z Mrągowa. Dziewczyna po zdługiej rozłące z matką zjawia się na Mazurach, gdzie w leśniej głuszy udaje jej się przetrwać wojnę.
Marianna podejmuje pracę wspólnie z matką przy tworzeniu mieszanek ziołowych, co w trudnym czasie wojjennym i tuz po pozwala kobietom przetrwać. Na horyzoncie pojawia się pierwsza miłość, czy szczęśliwa?
Autorka po raz kolejny wprowadza czytelnikow w pachnący świat ziół oraz zbliża do natury, tak hojnie obdarowującej ludzi . Wędrówki po łąkach wraz z bohaterkami niosą swego rodzaju ukojenie, a opisy skonstruowane są tak, że ma się wrażenie bycia w samym centrum pachnącego łanu.
Oprócz niezwykłych opisów przyrody, zapoznajemy się ze specyficznym środowiskiem, gdzie łączą się kultury staroobrzędowców, rdzennych Mazurów, nacji niemieckiej, co stanowi dosyć wybuchowy tygiel.
Poza tym czasy, w ktorych przyszło żyć bohaterkom, nie należały do najłatwiejszych. Zniszczenia wojenne zrobiły swoje, a i mieszanina ludności tworzyła specyficzny klimat.
Dodatkowo nowy ustrój socjalistyczny nie sprzyjał prowadzeniu prywatnego sklepu i usług.
Czekam na kolejny tom, aby poznac dalsze losy Stasi, jej córki Marianny i wnuczki Nadzi.

Drugi tom o niezwykłych kobietach z Mazur przynosi historię Marianny, córki Stanisławy akuszerki z Sensburga, czyli z Mrągowa. Dziewczyna po zdługiej rozłące z matką zjawia się na Mazurach, gdzie w leśniej głuszy udaje jej się przetrwać wojnę.
Marianna podejmuje pracę wspólnie z matką przy tworzeniu mieszanek ziołowych, co w trudnym czasie wojjennym i tuz po pozwala...

Co to jest za cudowna historia, to słów nie mam..lubię powieści z historią rodzinną, a w dodatku o Mazurach..miód na me serce. Piękna historia i losy 3 kobiet z rodu. Polecam. Jestem urzeczona tą serią <3

Co to jest za cudowna historia, to słów nie mam..lubię powieści z historią rodzinną, a w dodatku o Mazurach..miód na me serce. Piękna historia i losy 3 kobiet z rodu. Polecam. Jestem urzeczona tą serią <3

Jakże ja cenię twórczość Pani Katarzyny Enerlich. Jej umiejętność łączenia faktów i fikcji, tego, prozaiczne, trudne (np. realia życia w powojennej Polsce),z tym co sensualne (piękno opisywanych krajobrazów mazurskich, zapach ziół). Do tego interesujący bohaterowie, starający się żyć w zgodzie z sobą, niezależnie od zawirowań dziejowych. Wierni tradycjom i wartościom przodków. Wszystko to sprawia, że nie sposób oderwać się od lektury.

Jakże ja cenię twórczość Pani Katarzyny Enerlich. Jej umiejętność łączenia faktów i fikcji, tego, prozaiczne, trudne (np. realia życia w powojennej Polsce),z tym co sensualne (piękno opisywanych krajobrazów mazurskich, zapach ziół). Do tego interesujący bohaterowie, starający się żyć w zgodzie z sobą, niezależnie od zawirowań dziejowych. Wierni tradycjom i wartościom...

Nie spodziewałam się niczego innego jak pięknej opowieści o przyrodzie, ziołach i trudach bytowania w powojennej Polsce. Wpleciony wątek domu w środku lasu, gdzie z mężem mieszkała Galina dodał tu tajemniczości. Przeczytanie kolejnej części będzie moim "must do".

Nie spodziewałam się niczego innego jak pięknej opowieści o przyrodzie, ziołach i trudach bytowania w powojennej Polsce. Wpleciony wątek domu w środku lasu, gdzie z mężem mieszkała Galina dodał tu tajemniczości. Przeczytanie kolejnej części będzie moim "must do".

ta część podobała mi się trochę mniej, nie wciągnęła mnie aż tak bardzo.
Jednak nadal uważam, że jest bardzo warta przeczytania :)

ta część podobała mi się trochę mniej, nie wciągnęła mnie aż tak bardzo.
Jednak nadal uważam, że jest bardzo warta przeczytania :)

128/2021 (E)

128/2021 (E)

Czekałam na tą książkę po przeczytaniu pierwszej części, czyli „Akuszerka z Sensburga”. Niezmiennie u autorki jest bardzo sensualnie, czuć jak pachną zioła, jak biją serca, jak ludzie przeżywają różne emocje. Namacalnie opisuje budynki i obrazowo oddaje doprowadzanie ich do stanu używalności, łatwo z nią wejść w las, zanurzyć się w wodzie, powłóczyć się po polach i chodzić ulicami miasteczek. Niewątpliwie autorka ma zdolność pokazania swojej pasji i uwielbienia do ziemi Warmii i Mazur.

W "Ziele Marianny" mamy dalsze losy bohaterek i bohaterów, towarzyszymy już losom ich dzieci. Autorka oddała klimat wojny i podnoszenie się ludzi po niej. Trudne czasy i wydarzenia, budowanie się nowej rzeczywistości, nowe porządki, nowi ludzie, ale zawsze jedni milsi, inni zdecydowanie mniej przyjaźni. Stasia i Marianna urzeczywistniają swoje marzenia zawodowe, choć nie zawsze jest to łatwe. Mają dużo na głowie, kochają, tęsknią, płaczą, ale trwają w swoich postanowieniach.

Katarzyna Enerlich potrafi pisać tak klimatycznie, że zdecydowanie warto oddać się lekturze jej książek.

Czekałam na tą książkę po przeczytaniu pierwszej części, czyli „Akuszerka z Sensburga”. Niezmiennie u autorki jest bardzo sensualnie, czuć jak pachną zioła, jak biją serca, jak ludzie przeżywają różne emocje. Namacalnie opisuje budynki i obrazowo oddaje doprowadzanie ich do stanu używalności, łatwo z nią wejść w las, zanurzyć się w wodzie, powłóczyć się po polach i chodzić...

"Ziele Marianny" Katarzyna Enerlich

Wbrew woli rodziny 17-letnia już Marianna wyrusza do klasztoru w Eckersdorfie, by odnaleźć swoją matkę. Tymczasem w Europie rozpoczynają się pierwsze działania wojenne. Polska upada. Dziewczyna trafia do leśnej chaty Galiny i jej męża, gdzie przeczekuje wojenną zawieruchę. Dziewczyna w zaszytej w leśnej głuszy chatce odkrywa w sobie smykałkę do zielarstwa. Jak potoczą się jej losy? Czy odnajdzie matkę?
"Ziele Marianny" to kolejny tom świetnej serii autorstwa Katarzyny Enerlich.
W tej powieści autorka skupia się głównie na latach powojennych i trudnościach spotykających ludzi żyjących właśnie w tym okresie. Jak dobrze wiemy, był to czas stalinizmu w Polsce, więc jeden z najcięższych dla ówczesnych mieszkańców. Wszystko było ograniczane, podlegało kontroli, a jeden donos mógł zaprzepaścić wszystko, co do tej pory udało się z wielkim wysiłkiem osiągnąć. Myślę, że ta książka może się sprawdzić u osoby, która nie zna zbyt dobrze historii powojennej Polski, gdyż nie pokazuje rozgrywających się wydarzeń sztywno i podręcznikowo, ale autorka wszystko zaplanowała tak, że poznajemy realia życia naszych rodziców, dziadków w tamtych czasach.
Katarzyna Enerlich po raz kolejny w swojej powieści oddała niezapomniany, sielski klimat Mazur. Po tym jak autorka opisuje miejsca akcji, można poznać, że pała niezmierzoną miłością do tego regionu.
Ogromnym atutem "Ziela Marianny" jest to, że autorka skonstruowała powieść na podstawie wielu dokumentów, fotografii, wspomnień. Niektóre postacie występujące w książce miały swoje odzwierciedlenie "w realu". Świetnie, że Enerlich postanowiła dotrzeć do archiwów, by wiernie odtworzyć historię Mrągowa od zakończenia wojny, i muszę przyznać, że udało jej się to w stu procentach.
Zarówno w "Zielu Marianny" jak i "Akuszerce z Sensburga" kluczową rolę odgrywają kobiety pełne wewnętrznej siły, woli walki, miłości i życiowej pasji. Plusem jest to, że żadna z bohaterek nie jest idealna, gdyż musi zmagać się ze swoimi rozterkami i problemami, ma swoje wady i zalety.
Katarzyna Enerlich znowu oczarowała mnie swoją książką, którą ogromnie wam polecam!
⭐8/10

Za egzemplarz książki dziękuję wydawnictwu MG

"Ziele Marianny" Katarzyna Enerlich

Wbrew woli rodziny 17-letnia już Marianna wyrusza do klasztoru w Eckersdorfie, by odnaleźć swoją matkę. Tymczasem w Europie rozpoczynają się pierwsze działania wojenne. Polska upada. Dziewczyna trafia do leśnej chaty Galiny i jej męża, gdzie przeczekuje wojenną zawieruchę. Dziewczyna w zaszytej w leśnej głuszy chatce odkrywa w sobie...