Miło się czyta ulubione autorki. Mnie akurat dzisiaj te opowieści nie przyniosły nadziei i wydały się banalne, ale ja mam dziś powody do smutku, który trudno zgubić. Może przy innym nastroju dałabym więcej punktów.

Miło się czyta ulubione autorki. Mnie akurat dzisiaj te opowieści nie przyniosły nadziei i wydały się banalne, ale ja mam dziś powody do smutku, który trudno zgubić. Może przy innym nastroju dałabym więcej punktów.

„Kolory życia” to zbiór opowiadań autorek: Katarzyna Enerlich, Liliana Fabisińska, Mag­da­ Knedler, Agnieszka Krawczyk, Agnieszka Lingas-Łoniewska, Natasza Socha, Magda Stachula, Małgorzata Warda.
Tytuł „Kolory życia” był dla mnie obietnicą zbioru ukazującego różne emocje, rozmaite doświadczenia, barwy kobiecych historii i zakręty ludzkiego życia… czy tak było?
Otóż niestety nie.
Opowiadania dość powierzchownie ukazują ludzkie historie i nie zostały w mym sercu na dłużej. Zmiana pokazana jest jako coś możliwego, naturalnego, ale również jako niezwykle łatwy proces… nawet w obliczu bolesnych doświadczeń z przeszłości.
Jedynie opowiadania Nataszy Sochy i Magdy Knedler mają tę głębię, która faktycznie daje autentyczną nadzieję.
„Pokraka” Nataszy Sochy porusza ważny społecznie temat, narodowy przykaz kochania matki. Ukazując oczyszczającą drogę do akceptacji własnych uczuć i dorastanie do gotowości życia w zgodzie z sobą.
„Między nami cisza” Magdy Knedler porusza temat trudnych emocji między partnerami… Niewypowiedzianych uczuć, które potrafią niszczyć i doprowadzić do ostateczności… i wyrzutów sumienia, które zmieniają człowieka.
Moim zdaniem każda historia miała ciekawy zamysł, ale by przedstawić kolory… potrzeba przestrzeni, może w dłuższej formie powieściowej dostrzegłabym więcej barw…
Za egzemplarz serdecznie dziękuję Wydawnictwu Zwierciadło.

„Kolory życia” to zbiór opowiadań autorek: Katarzyna Enerlich, Liliana Fabisińska, Mag­da­ Knedler, Agnieszka Krawczyk, Agnieszka Lingas-Łoniewska, Natasza Socha, Magda Stachula, Małgorzata Warda.
Tytuł „Kolory życia” był dla mnie obietnicą zbioru ukazującego różne emocje, rozmaite doświadczenia, barwy kobiecych historii i zakręty ludzkiego życia… czy tak było?
Otóż...

Kolory życia: opowieści niosące nadzieję, to zbiór 8 opowiadań, napisane przez cenione autorki, których intencją jest dać nadzieję i wiarę w to, że życie możne zmienić się na lepsze i po każdej burzy, nawet tej trwającej bardzo długo, zawsze wychodzi słońce.
Mój ranking opowiadań:
Natasza Socha Pokraka - 10/10
Katarzyna Enerlich A po burzy - 6/10
Liliana Fabisińska Obłęd w ciapki - 7/10
Magda Knedler Między nami cisza - 5/10
Agnieszka Krawczyk Twoje sprawki, moje sprawy 7/10
Agnieszka Lingas-Łoniewska Giselle - 8/10
Magda Stachula Przemijanie - 7/10
Małgorzata Warda Cala - 6/10
Ocena za całokształt to 7.
Jak widać, są takie historie, które przypadły mi do gustu nieco bardziej, inne trochę mniej. Ale to naprawdę wynika tylko z braku flow między mną, a daną opowieścią, a nie braku warsztatu autorki, czy problemów wynikających ze stylu. Pierwsze opowiadanie przypadło mi najbardziej do gustu, ponieważ mnie bardzo zszokowało. Po raz pierwszy ktoś głośno powiedział, że można nie kochać swojej matki. Jest to przerażające stwierdzenie, ale nawet nie wiemy jak czasem prawdziwe. Zdecydowanie muszę się bliżej przyjrzeć twórczości pani @nataszasocha.

Kolory życia: opowieści niosące nadzieję, to zbiór 8 opowiadań, napisane przez cenione autorki, których intencją jest dać nadzieję i wiarę w to, że życie możne zmienić się na lepsze i po każdej burzy, nawet tej trwającej bardzo długo, zawsze wychodzi słońce.
Mój ranking opowiadań:
Natasza Socha Pokraka - 10/10
Katarzyna Enerlich A po burzy - 6/10
Liliana Fabisińska Obłęd w...

Antologie, czyli zbiory opowiadań zazwyczaj trudno jest jednoznacznie ocenić. Składają się na nie opowiadania różnych autorów, co do których mamy pewne oczekiwania czy nastawienie. Zatem wystawiamy jedną ocenę zbioru, będącą średnią ocen poszczególnych elementów. Ten zbiór przykuwa uwagę okładką i ciekawymi nazwiskami autorek. Wśród zebranych opowiadań są bardzo dobre teksty (chwytające za duszę i gardło),ale są również słabsze (trochę jakby powstały przypadkiem czy "na siłę"). Nie mniej uważam, że pomysł na tę antologię ciekawy.

Antologie, czyli zbiory opowiadań zazwyczaj trudno jest jednoznacznie ocenić. Składają się na nie opowiadania różnych autorów, co do których mamy pewne oczekiwania czy nastawienie. Zatem wystawiamy jedną ocenę zbioru, będącą średnią ocen poszczególnych elementów. Ten zbiór przykuwa uwagę okładką i ciekawymi nazwiskami autorek. Wśród zebranych opowiadań są bardzo dobre...

"Kolory życia. Opowieści niosące nadzieję" to wyjątkowa antologia, która mocno mnie poruszyła. Na jej kartach znalazłam osiem opowiadań, z których wszystkie zapadają w pamięć i nie pozwalają na odsunięcie ich na skraj umysłu bez głębszej analizy. Każde opisuje przełomowy moment w życiu bohatera, do tej pory trwającego w jakiejś niewygodnej dla niego sytuacji. Nagle przychodzi moment, kiedy zostaje on postawiony pod ścianą. Jego udziałem stają się wydarzenia, mniej lub bardziej przyjemne, które motywują go do otrząśnięcia się z dotychczasowego marazmu.

"Nie kocham mojej matki. Takie słowa nie przechodzą łatwo przez gardło, nie w naszej kulturze."

Opowiadaniem otwierającym antologię jest tytuł Nataszy Sochy "Pokraka", w którym odnajdujemy opis trudnych relacji matki z córką. Niestety, samo bycie matką nie czyni, nas kobiet, kimś idealnym i bez skazy, a właśnie tak jesteśmy często odbierane przez społeczeństwo. Faktem jest, że nie każda z nas nadaje się na matkę, a sam wikt i opierunek to nie wszystko. Potrzeba jeszcze uczuć.

"Tę mantrę matka powtarzała mi od najmłodszych lat."

Tematykę relacji matki z córką podejmuje też Agnieszka Lingas-Łoniewska w swoim opowiadaniu "Giselle". To historia, która chyba najbardziej przypadła mi do gustu, dzięki osadzeniu jej w środowisku związanym z tańcem. Bardzo lubię ten motyw, zarówno w książkach, jak i w produkcjach filmowych. W zamieszczonym w antologii opowiadaniu widzimy przeniesienie własnych aspiracji i ambicji na dziecko, co jest częstym przewinieniem rodziców, którym z różnych względów nie udało się spełnić marzeń.

"Jej przemiana stawała się moją przemianą."

W opowiadaniu "A po burzy..." Katarzyny Enerlich znajdujemy motyw przemiany. Bohaterką tej historii jest Pani Wójt, którą pewne wydarzenie obligują do zmiany. Mimo represji ze strony społeczeństwa, ta zmiana okazuje się nad wyraz korzystna dla kobiety. Niestety, w dzisiejszym świecie, gdzie króluje konsumpcjonizm i materializm, czasem zapominamy o tym, co jest naprawdę ważne w naszym życiu.

"Przewietrzyć - powtórzyła w myślach Berenika. Było to doskonałe określenie na to, co powinna zrobić że swoim życiem i postrzeganiem przeszłości."

W opowiadaniu "Między nami cisza" Magdy Knedler znajdujemy obraz rodzeństwa, które straciło wiele lat na życiu w błędnym przeświadczeniu o kondycji swojej rodziny. Niestety, często nasze osobiste kłopoty sprawiają, że nie dostrzegamy szerszej perspektywy. Widzimy wyłącznie czubek własnego nosa i wszelkie wydarzenia interpretujemy w dogodny dla siebie sposób, nierzadko krzywdząc w ten sposób innych ludzi.

Trudno jest ostatecznie stwierdzić ile jest wszystkich kolorów. Tak naprawdę, ciężko nawet je wszystkie jednoznacznie nazwać, gdyż ich głębia zależy od naszego sposobu postrzegania świata oraz od natężenia światła, które zmienia się wraz z upływem czasu. Tak samo jest z życiem. Nie wszystko jest tylko czarne albo białe. Często po najczarniejszej nocy przychodzi dzień, który niesie ze sobą obietnicę nowego, lepszego życia. Czasem musimy upaść z bardzo wysoka, by odnaleźć w życiu sens. By móc dostrzec pełną feerię jego barw i skąpać się w jej blasku.

"Kolory życia" to antologia, z którą miło spędzicie czas, zwłaszcza teraz, gdy świat za oknem mieni się tysiącem barw.
Serdecznie polecam.

Moja ocena 8/10.

"Kolory życia. Opowieści niosące nadzieję" to wyjątkowa antologia, która mocno mnie poruszyła. Na jej kartach znalazłam osiem opowiadań, z których wszystkie zapadają w pamięć i nie pozwalają na odsunięcie ich na skraj umysłu bez głębszej analizy. Każde opisuje przełomowy moment w życiu bohatera, do tej pory trwającego w jakiejś niewygodnej dla niego sytuacji. Nagle...

Antologia zawiera bardzo inspirujące opowiadania. Zostały napisane aby nieść nadzieję i znakomicie spełniają swoją rolę. Mobilizują, wywołują łzy i uśmiech na twarzy, dodają odwagi do stawiania życiu czoła. Dopingują do podejmowania wyzwań i zmian, które mogą zmienić dotychczasowe życie na lepsze.
Autorki, których nazwiska są bardzo dobrze znane i lubiane na rynku wydawniczym, swoimi opowiadaniami, podnoszą na duchu i uzmysławiają, że życie ma wiele kolorów. Po burzy zawsze wychodzi słońce. A my sami jesteśmy kowalami własnego losu. Warto czasami postarać się i zrobić ten pierwszy, choćby najmniejszy krok ku zmianie. Nie poddawać się przeciwnościom. Wszak nie od dziś wiadomo, że do odważnych świat należy, a życie ma tyle kolorów ile potrafimy w nim dostrzec!
Polecam!

Antologia zawiera bardzo inspirujące opowiadania. Zostały napisane aby nieść nadzieję i znakomicie spełniają swoją rolę. Mobilizują, wywołują łzy i uśmiech na twarzy, dodają odwagi do stawiania życiu czoła. Dopingują do podejmowania wyzwań i zmian, które mogą zmienić dotychczasowe życie na lepsze.
Autorki, których nazwiska są bardzo dobrze znane i lubiane na rynku...

Spodobała mi się ta nazwa restauracji we Wrocławiu, która aż dwa razy pojawia się w książce i jak czytam na ich stronie „to nietypowy lokal z duszą, w którym nikt nie jest gościem – każdy czuje się tu, jak u siebie”. Brzmi bardzo interesująco. Jak tylko będę w tym mieście, na pewno odwiedzę „Schody…” by zobaczyć, dokąd mnie nie zaprowadzą :)

Książka „Kolory życia. Opowieści niosące nadzieję” to zbiór ośmiu opowiadań, napisanych między innymi przez Nataszę Sochę, Katarzynę Enerlich, Agnieszkę Lingas – Łoniewską i wiele innych pisarek. Przeczytałam ją dzięki rekomendacji jednego z moich ulubionych blogów o książkach SieCzyta za co serdecznie dziękuję. To pozycja warta uwagi, mimo, że ja nie czytałam do tej pory żadnej z tych pisarek, ale kilka opowiadań zachęciło mnie, aby to nadrobić.

W księgarni nie zwróciłabym uwagi ani na okładkę, ani na tytuł. Mimo, że okładka piękna, to trochę „przegadana” słowami a tytuł…no cóż…nie polubiliśmy się, tym bardziej, że opowiadania w środku mają naprawdę ciekawe tytuły. Tak czytając, szukałam dobrej dla mnie nazwy dla tego zbioru i nawymyślałam tyle, że może lepiej nie będę ich tu wszystkich cytować, ale gdybym zobaczyła taką „Łąkę życia” pewnie pierwsza stałabym w kolejce, aby ją kupić :) Bo na łące są i motyle i myszy i jest wszystko…tak jak w życiu.

„Pokraka” to jak uderzenie młotem. Pierwsze opowiadanie i mocne pierwsze zdanie.

„Nie kocham swojej mamy”.

Natasza Socha odważnie stawia raz za razem to samo zdanie. Idziemy z bohaterką przez życie, doświadczamy z nią wiele upokorzeń. Z każdym rokiem jest tylko gorzej i gorzej i czujemy się już tak przygniecione, że same te słowa byśmy wykrzyczały…No właśnie. Ja bym je wykrzyczała( a może nie),a w opowiadaniu bohaterka je wymawia mam wrażenie ze spokojem. Wie co mówi. Jest tego pewna. Socha pokazuje nam pomieszanie ról. Córka chce, aby matka była szczęśliwa, bo jak w końcu będzie, to i jej życie się ułoży. Opowiadanie Sochy trudne, przejmujące, potrzebne. Ktoś powie, gdzie tu nadzieja? Ile można czytać o beznadziei? Tak szybko byśmy pewnie udzielili rady…, aby pozbyć się problemu…. Albo powiedzieli „wymyślasz” lub „inni mają gorzej” a może „urodziła cię, wychowała, doceń to”. Nie mamy czasu wysłuchać, pobyć w tym. Tak, żyjemy w czasach, w których nie mamy już czasu słuchać o problemach innych, jesteśmy skupieni na sobie, bo swoich problemów mamy masę. Chciałoby sią wziąć bohaterkę w nawias jak u Szostaka w książce „Szczelinami”, przytulić, pogłaskać po włosach. Natalia De Barbaro w książce. „Czuła przewodniczka. Kobieca droga do siebie” pisze o wybaczeniu przeszłości. Duży kontrast w zestawieniu z opowiadaniem Sochy, ale to już zostawiam każdemu z osobna, aby sam wyrobił swoje zdanie.

Drugie opowiadanie „A po burzy” Katarzyny Enerlich to jedno z moich ulubionych, choć końcówka jak dla mnie zupełnie niepotrzebna (nawet jeśli na faktach). Ucięłabym je na stronie 80. Może zamysłem autorki było pokazać to słońce w pełni. Mi wystarczyłoby tych kilka promyków.

„…miłość do świata i Natury jest Drogą, a nie nienawiść, zło, gniew – te niskie uczucia, które niszczą wszystko wokół niczym pożar. A na koniec spalają tego, kto je nosi w sercu”

A! Pamiętajcie, że słowa mają moc i trzeba uważać co się mówi, bo jeszcze komuś naprawdę kaktus wyrośnie na dłoni jak tak będzie się odgrażał :)

Nie będę opisywać wszystkich historii, bo i tak trudno jest napisać tak, aby nie zdradzić za wiele. Wszystkie na pewno mówią o rzeczach ważnych i potrzebnych. Czasami trzeba dojść do ściany, aby zadziała się zmiana, choć były i takie sytuacje, że wręcz niewiarygodne. Życia nie można zmienić tak jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki. Choć czasami obserwacja innych, takiego idealnego i oczekiwanego świata, podpatrywanie dobrych nawyków i zachowań, może sprowokować do podjęcia decyzji o zmianach w naszym postępowaniu. Jednym pomaga wizyta u psychologa, innych czytanie odpowiednich książek, a jeszcze innym…wykrzyczenie się, ale tak dla siebie.

Wygadanie się samej przed sobą, w głos - bezcenna podpowiedź.

Normalnie siebie nie słyszymy albo nie chcemy usłyszeć. To może być duży szok, tak nagle usłyszeć, to co myślimy i czujemy naprawdę.

” Między nami cisza”, „Obłęd w ciapki”, „Twoje sprawki, moje sprawki”, „Giselle”, „Przemijanie”, „Cala” – to tytuły pozostałych opowiadań, a każde można by streścić w jednym zdaniu i samo zdanie byłoby wypełnione treścią, które każdy odczytałby po swojemu. Za każdą z tych historii stoją ludzkie dramaty, samotność, relacje międzyludzkie, stosunek do zwierząt, roślin, własnego ciała, do pracy i wiele, wiele innych. Wszystkie łączy jedno – mówią o przebudzeniu. Przebudzeniu i zmianie. Zmiana jest nadzieją. Zmiana jest dobra. Zmiana jest czasami konieczna. Któż nie chciałby zobaczyć słońca w swoim życiu, uśmiechu, poczuć radość i spokój. Ten spokój ducha, zgoda, akceptacja, wybaczenie (sobie) jest bezcenne.

Nie umiałam początkowo odnaleźć się w tych kompletnych opowiadaniach (w większości). Tak jak w przypadku opowiadań C. R Zafona, podążałam z moją wyobraźnią w dalszą drogę, przeważnie za wycinkami wyrwanymi z życia. A tu tak trochę na tacy, ktoś za mnie pomyślał. Z czasem przyzwyczaiłam się do takiego sposobu podania i wciągnęłam się, choć nie w każde opowiadanie tak samo. Bo może takie było od początku założenie. Od małego słuchając i czytając bajki z morałem, przyzwyczailiśmy się do ich dobrych zakończeń. Im dalej w las, tym jest już różnie. Odzwyczaiłam się od takich lukrów czytelniczych. Odzwyczaiłam się też od lekkości czytania, aby było łatwo, miło i przyjemnie. Cieszę się jednak, że miałam okazję przeczytać te historie, bo, pomimo że ta lekkość przy czytaniu mi początkowo przeszkadzała biorąc pod uwagę zaprezentowane tematy, to z czasem przyzwyczaiłam się i nawet pomyślałam, że trzeba zmieniać sobie czasami „środek ciężkości”.

Moją oceną, chciałam docenić pomysły na opowiadania, które uważam za bardzo ciekawe. Kilka zostanie ze mną na pewno. Na podstawie niektórych z nich, można by napisać naprawdę dobrą książkę. Ale najbardziej chciałabym podziękować Nataszy Socha, za może najbardziej trudne, ale jakże ważne opowiadanie. Myślę, że wielu osobom ono może pomóc i to bardziej niż nam się może wydawać. Właśnie ono, takie najcięższe, może przynieść nadzieję.

AleBabka AleBabka

PS „Schody Donikąd” – cały czas jestem pod wrażeniem tej nazwy i myślę, że te schody mogłyby spokojnie wystąpić w każdym opowiadaniu…

„Kolory życia. Opowieści niosące nadzieję” – Natasza Socha, Katarzyna Enerlich, Liliana Fabisińska, Agnieszka Lingas – Łoniewska, Magda Knedler, Agnieszka Krawczyk, Magda Stachula, Małgorzata Warda – [Zwierciadło Sp. Zo.o.]

Spodobała mi się ta nazwa restauracji we Wrocławiu, która aż dwa razy pojawia się w książce i jak czytam na ich stronie „to nietypowy lokal z duszą, w którym nikt nie jest gościem – każdy czuje się tu, jak u siebie”. Brzmi bardzo interesująco. Jak tylko będę w tym mieście, na pewno odwiedzę „Schody…” by zobaczyć, dokąd mnie nie zaprowadzą :)

Książka „Kolory życia....

Jak już nie raz wspominałam, nie jestem fanką opowiadań i nie czytuję ich zbyt często.
Po Kolory Życia sięgnęłam zafascynowana okładką i nazwiskami autorek.
Życie ma wiele barw i w większości przypadków to od nas zależy jakie kolory będą przeważać w naszym życiu. Historie opisane na kartach książki pokazują nam, że pomimo burz, pomimo ciężkich, bolesnych przeżyć możemy jeszcze dostrzec w naszym życiu tęczę. Jeśli tylko... damy sobie szansę.
Na zmiany zawsze jest dobry czas tylko potrzeba odwagi, aby je wprowadzić w życie. Historie bohaterów są tego najlepszym przykładem.
Niektóre z opowiadań przeczytałam jednym tchem, bo opisane w nich historie wciągnęły mnie bez reszty w swój świat i chwyciły mocno za serce. Są to opowiadania Nataszy Sochy Agnieszki Krawczyk,
Liliany Fabisińskiej, Małgorzaty Wardy.
Tych historii z pewnością długo nie zapomnę.
Polecam.

Jak już nie raz wspominałam, nie jestem fanką opowiadań i nie czytuję ich zbyt często.
Po Kolory Życia sięgnęłam zafascynowana okładką i nazwiskami autorek.
Życie ma wiele barw i w większości przypadków to od nas zależy jakie kolory będą przeważać w naszym życiu. Historie opisane na kartach książki pokazują nam, że pomimo burz, pomimo ciężkich, bolesnych przeżyć możemy...

Opowiadania , przy których można zwolnić, odpocząć i pomyśleć... o onas, o życiu. Polecam

Opowiadania , przy których można zwolnić, odpocząć i pomyśleć... o onas, o życiu. Polecam

Bardzo życiowe opowiadania prosto z życia. Polecam.

Bardzo życiowe opowiadania prosto z życia. Polecam.