Książka Erlinga Kagge to zbiór krótkich refleksji na temat ciszy, zjawiska w dzisiejszych czasach bardzo niepopularnego. Stymulowani ciągle wizualnymi i dźwiękowymi bodźcami, towarzyszącymi nam od porannego dźwięku budzika aż po usypiającą muzykę na dobranoc, bombardowani ulicznym hałasem i nieustannym "brzęczeniem" czegoś w tle, pędzący za najnowszą wirtualną informacją, zatraciliśmy umiejętność przebywania w ciszy, w samotności, bądź z innymi osobami.

W kolejnych, krótkich rozdziałach autor rozważa różne aspekty ciszy, nie tylko w sensie ścisłym, jako braku dźwięku ale również jako braku innych bodźców zmysłowych. Zajmuje się zarówno ciszą w znaczeniu filozoficznym, jak i ciszą w muzyce, sztuce, naturze i relacjach międzyludzkich. Przytacza przykłady z własnego doświadczenia, w tym samotnych podróży na oba bieguny. Podaje gotowe rozwiązania, jak tę szeroko rozumianą ciszę osiągnąć, gdzie jej szukać, wspomina o praktyce medytacji i mindfulness.

Książka napisana jest prosto i przystępnie ale nie znalazłam w niej niczego odkrywczego. Cisza nie jest mi obca, lubię ją i często mi towarzyszy. Spodziewałam się raczej nieco poetyckich esejów o ciszy. Tymczasem większość twierdzeń autora to truizmy, a książka ma bardziej poradnikowy, konkretny charakter.

Przyciągnęła mnie za to (co rzadko się zdarza), choć i nieco zmyliła, jej piękna okładka.

"Cisza" może być dobrym wstępem do dalszych poszukiwań dla osób "początkujących", przemęczonych hałasem i natłokiem informacji. Dla mnie to po prostu pozycja jedna z wielu.

Książka Erlinga Kagge to zbiór krótkich refleksji na temat ciszy, zjawiska w dzisiejszych czasach bardzo niepopularnego. Stymulowani ciągle wizualnymi i dźwiękowymi bodźcami, towarzyszącymi nam od porannego dźwięku budzika aż po usypiającą muzykę na dobranoc, bombardowani ulicznym hałasem i nieustannym "brzęczeniem" czegoś w tle, pędzący za najnowszą wirtualną informacją,...