bardzo rzadko sięgam po powieści polskich autorów. im bardziej znany autor/ka, tym mniejsze szanse, że zdecyduję się na lekturę. tym razem coś mnie tknęło; zauważyłam "Drugie piętro" na półce z nowościami i od razu spodobała mi się okładka [jest subtelna i w ciepłych barwach, takie lubię najbardziej ;)], tytuł i opis... czemu nie? ;)

"Drugie piętro" to historia przyjaźni dwóch starszych kobiet - Lidii i Heleny, które przez większą część życia miały tylko siebie. były jak siostry - jedna wskoczyłaby za drugą w ogień, znały swoje sekrety, rozwijały pasje. jednak najważniejszym wspólnym doświadczeniem były lata wojny, które na zawsze zmieniły ich życie.

historia dzieje w latach współczesnych, jednak przeplatana jest wieloma retrospekcjami z życia Lidii i Heleny. powracamy do lat wojennych i PRLu, towarzysząc kobietom w najważniejszych wydarzeniach ich życia - zarówno smutnych, jak i szczęśliwych. obserwujemy rozkwit kariery primabaleriny i diwy operowej oraz próby odnalezienia swojego miejsca w rzeczywistości powojennej.
przyjaźń, rozwijana przez wiele lat, była poddawana wielu próbom. i chociaż na początku powieści wydaje się, że relacje między kobietami już nigdy nie będą pozytywne, to z każdą stroną czytelnik przekonuje się, że prawdziwa przyjaźń nie umiera; że nawet po wielu latach milczenia ta więź nie znika i czasami wystarczy tylko przebaczyć, pogodzić się z pewnymi wydarzeniami.

autor stopniowo zapoznaje nas z przeżyciami bohaterek, tłumacząc to, jak wyglądają relacje między nimi, jednak najważniejszy epizod z ich życia, od lat skrywany sekret, poznajemy dopiero pod koniec książki [chociaż wcześniej możemy się go domyślać :)]. czytając przemyślenia bohaterek byłam trochę zagubiona - próbowałam w jakiś sposób postawić się w sytuacji Heleny i Lidii, jednak z oczywistych powodów było to niemożliwe. układałam w głowie własne zakończenie, ale, niestety, było ono inne niż wyobrażenie autora.
zawsze uważałam, że dobra książka powinna wzbudzać silne emocje; czytelnik powinien się złościć, obrażać na autora, snuć własne wizje zakończenia, odkładać książkę, by po dwóch minutach do niej wracać, bo ciekawość jest silniejsza od złości. myślę, że takie właśnie jest "Drugie piętro" - sprawia, że człowiek myśli, zastanawia się, stara się wyobrazić własne postępowanie, jest zdenerwowany i ze zniecierpliwieniem połyka strony, by dotrzeć do końca.

"Drugie piętro" to książka o przyjaźni dwóch niesamowicie silnych i niezależnych kobiet, których nie da się nie lubić. ich życie fascynuje, ciekawi, budzi jednocześnie podziw, jak i współczucie.

jestem pod wrażeniem powieści pana Andrzeja Gumulaka. :) z pewnością zapamiętam autora, który zmienił moje nastawienie do polskiej literatury. :)

bardzo rzadko sięgam po powieści polskich autorów. im bardziej znany autor/ka, tym mniejsze szanse, że zdecyduję się na lekturę. tym razem coś mnie tknęło; zauważyłam "Drugie piętro" na półce z nowościami i od razu spodobała mi się okładka [jest subtelna i w ciepłych barwach, takie lubię najbardziej ;)], tytuł i opis... czemu nie? ;)

"Drugie piętro" to historia przyjaźni...