Proste historie są dobre. Czasem nawet najlepsze. Bo Autor nie ma się za czym schować. Z tego powodu właśnie spodobała mi się ta książka, a nie dlatego, że Benedict Wells został okrzyknięty wielką nadzieją niemieckiej literatury i zbiera w Niemczech wyłącznie zachwyty. Nasze czasy to nie czasy wielkich sag i długich opowieści jak w czasach Tomasza Manna. Długie opowieści akceptujemy dzisiaj jedynie w serialach. Benedict Wellls ma ledwo trzydziestkę na karku i wie o tym doskonale. Trzeba opowiadać prosto, ale precyzyjnie, celnie. Odwoływać się do elementarnych wartości i podstawowych emocji człowieka. Jak jednak uniknąć banału, wszak o tym są wszystkie opowieści na świecie. Mam wrażenie, że Wellsowi udało się wyważyć proporcje między banałem a psychologiczną głębią. Stworzył postacie, które mnie wzruszają, które rozumiem, chociaż nie zawsze akceptuję ich postępowanie i motywację. Jest w jego prozie szlachetność. Klasa. Odwaga nieeksperymentowania, nieulegania własnym ambicjom. Może i nie ma w tym nic nowego. Na pewno nie ma. A jednak jak bardzo chcemy utwierdzać się w przekonaniu, że życie ma swoją wartość nawet w naszych stratach, nawet w naszych najbardziej bolesnych przeżyciach. Że ma sens. Nie jest to może zbyt odkrywcze, ale wzrusza fakt, że młody człowiek ma na tyle desperacji i talentu, by nam to uświadomić po raz kolejny.

Proste historie są dobre. Czasem nawet najlepsze. Bo Autor nie ma się za czym schować. Z tego powodu właśnie spodobała mi się ta książka, a nie dlatego, że Benedict Wells został okrzyknięty wielką nadzieją niemieckiej literatury i zbiera w Niemczech wyłącznie zachwyty. Nasze czasy to nie czasy wielkich sag i długich opowieści jak w czasach Tomasza Manna. Długie opowieści...