Okładka może zmylić. Owszem, jest tu historia miłosna, ale nie stanowi głównego motywu. Po tragicznej śmierci rodziców drogi trójki rodzeństwa się rozchodzą. Oczami najmłodszego śledzimy dalsze losy towarzysząc im przez kolejne lata w chwilach smutku i radości. Wzrusza!

Okładka może zmylić. Owszem, jest tu historia miłosna, ale nie stanowi głównego motywu. Po tragicznej śmierci rodziców drogi trójki rodzeństwa się rozchodzą. Oczami najmłodszego śledzimy dalsze losy towarzysząc im przez kolejne lata w chwilach smutku i radości. Wzrusza!

Piękna powieść, o tym, że w życiu nic nie jest dane na zawsze i nic nie jest, wbrew pozorom, proste. Czytając książkę od razu odnosi się wrażenie, że ma się do czynienia z naprawdę utalentowanym pisarzem -potrafi grać piórem na emocjach, świetnie je opisuje i przekazuje. Czuć od niego naturalność. Nie wiem tylko dlaczego tytułu nie można było przetłumaczyć dosłownie "Z końca samotności" (Vom Ende der Einsamkeit),a tak mamy suchy "Koniec samotności".

Piękna powieść, o tym, że w życiu nic nie jest dane na zawsze i nic nie jest, wbrew pozorom, proste. Czytając książkę od razu odnosi się wrażenie, że ma się do czynienia z naprawdę utalentowanym pisarzem -potrafi grać piórem na emocjach, świetnie je opisuje i przekazuje. Czuć od niego naturalność. Nie wiem tylko dlaczego tytułu nie można było przetłumaczyć dosłownie...

"Koniec samotności" Benedicta Wellsa to właśnie opowieść o samotności głównego bohatera, Julesa. Dawniej był on otwartym i serdecznym chłopcem, który w wyniku splotu nieszczęśliwych wypadków zmienia się, stając się zamknięty w sobie, wyobcowany. Odtrącony przez rodzeństwo, skrzywdzony przez bieg wydarzeń, kształtuje swój charakter w sierocińcu. Jako dorosły człowiek, obarczony krzywdami przeszłości, doświadcza zarazem szczęśliwego i najbardziej bolesnego rozdziału życia.
Czym jest samotność i kiedy się zaczyna? Czy wtedy, gdy nam nie doskwiera i czy zdajemy sobie z niej sprawę, gdy nam nie dokucza? Samotność to początek czy koniec? "Na niektóre pytania po prostu nie ma odpowiedzi, tak już jest. My, ludzie, jesteśmy tu zdani wyłącznie na siebie. Cóż to byłby za świat, w którym wysłuchana byłaby każda modlitwa (...). Bóg chce, abyśmy nauczyli się troszczyć sami o siebie, ale nas słucha i nas obserwuje, jak sobie tu, na dole, radzimy z chorobą, niesprawiedliwością, śmiercią i cierpieniem." (Wells, B.: Koniec samotności, 2017. str. 327-328)
Powieść Wellsa porusza wszelkie struny, szarpie emocjami, uderza zwrotami akcji i zaskakuje przebiegiem wydarzeń. Zdecydowanym atutem jest jej realizm, mądrość nie tylko w przekazie trudnych partii utworu, ale także w akceptacji tego, co nas spotyka. Polecam tym, którzy lubią trudne utwory i głębię przekazu.

"Koniec samotności" Benedicta Wellsa to właśnie opowieść o samotności głównego bohatera, Julesa. Dawniej był on otwartym i serdecznym chłopcem, który w wyniku splotu nieszczęśliwych wypadków zmienia się, stając się zamknięty w sobie, wyobcowany. Odtrącony przez rodzeństwo, skrzywdzony przez bieg wydarzeń, kształtuje swój charakter w sierocińcu. Jako dorosły człowiek,...

Proszę nie sugerować się okładką i opisem wydawcy, to jest bardzo dobra literatura. Opowieść o tym jak bagaz emocjonalny nas przytłacza i nie pozwala iść naprzód, dopóki nie uporządkujemy spraw z przeszlosci

Proszę nie sugerować się okładką i opisem wydawcy, to jest bardzo dobra literatura. Opowieść o tym jak bagaz emocjonalny nas przytłacza i nie pozwala iść naprzód, dopóki nie uporządkujemy spraw z przeszlosci

"Samotność w nas możemy przezwyciężyć tylko wspólnie".

Troje dzieci, Marty, Liz i Jules, traci rodziców w wypadku samochodowym. Trafiają do domu dziecka, gdzie łączące ich więzi ulegają rozpadowi. Każde z nich na swój sposób próbuje poradzić sobie ze stratą beztroskiego dzieciństwa, poczucia bezpieczeństwa i tym, co Jules określa jako "bardzo wczesną konfrontację ze skończonością życia".
.
Narratacja w powieści prowadzona jest z punktu widzenia Julesa, najmłodszego z rodzeństwa, który w momencie śmierci rodziców ma tylko dziesięć lat. W domu dziecka doświadcza bolesnej samotności i wiele lat potrzebuje, żeby poradzić sobie z traumą z dzieciństwa. Ogromną rolę w jego życiu odgrywa Alva, przyjaciółka ze szkoły, która, podobnie jak on, zmaga się ze stratą.
.
"Zadawałem sobie pytanie, w jakim stopniu ukształtowały mnie wydarzenia z dzieciństwa i młodości. Dopiero później pojąłem, że to ja sam jestem architektem własnej egzystencji. To ja pozwalam, aby przeszłość na mnie wpływała, i to również ja się jej sprzeciwiam".
.
"Koniec samotności" Benedicta Wellsa to powieść, której lektura boli i uwiera, bo zmusza do zadania sobie trudnych pytań egzystencjalnych. Tych, o których często nie pamiętamy, a są fundamentalne. Po co żyjemy? Dokąd zmierzamy? Jaki jest sens życia, które tak szybko przemija?
Pytań, na które nie ma szybkich i łatwych odpowiedzi. Dojrzewamy do nich przez całe życie...

"Czy byłoby naprawdę lepiej, gdyby ten świat po prostu nie istniał? A jednak żyjemy, tworzymy sztukę, kochamy, obserwujemy, cierpimy, cieszymy się i śmiejemy. Wszyscy istniejemy na miliony różnych sposobów, aby nie było nicości, a ceną za to jest właśnie śmierć".

"Od urodzenia jesteśmy na Titanicu. Chcę powiedzieć: toniemy, nie przeżyjemy, to już nieodwołalne. Nic nie jest w stanie tego zmienić. Ale możemy wybierać: czy biegać w kółko, krzycząc w panice, czy też, jak ci muzycy, dzielnie i zgodnie grać dalej, mimo że statek tonie"...

"Wszystko tak szybko przemija i niczego nie można przytrzymać. Można tylko BYĆ".

"Koniec samotności" to na pewno nie jest arcydzieło, ale ma w sobie prawdę. Prawdę o wartości relacji i więzi z drugim człowiekiem, ale też o przeżywaniu żałoby, samotności, miłości, chorobie i stracie...

"Samotność w nas możemy przezwyciężyć tylko wspólnie".

Troje dzieci, Marty, Liz i Jules, traci rodziców w wypadku samochodowym. Trafiają do domu dziecka, gdzie łączące ich więzi ulegają rozpadowi. Każde z nich na swój sposób próbuje poradzić sobie ze stratą beztroskiego dzieciństwa, poczucia bezpieczeństwa i tym, co Jules określa jako "bardzo wczesną konfrontację ze...

Piękna opowieść o stracie i samotności. I o odnajdywaniu siebie samego i swoich bliskich. Naprawdę piękna!
Ale ...
Czy w początkowej części książki nie było o tym, że żona głównego bohatera jest aktualnie na jakimś naukowym spędzie w Rosji i nie może przyjechać? Jules leży w szpitalu, jego dziećmi zajmuje się brat z bratową...

Piękna opowieść o stracie i samotności. I o odnajdywaniu siebie samego i swoich bliskich. Naprawdę piękna!
Ale ...
Czy w początkowej części książki nie było o tym, że żona głównego bohatera jest aktualnie na jakimś naukowym spędzie w Rosji i nie może przyjechać? Jules leży w szpitalu, jego dziećmi zajmuje się brat z bratową...

Wciągająca historia z mnóstwem emocji.

Wciągająca historia z mnóstwem emocji.

Kolejna książka, która łamie w pewnym momencie i sprawia, że nie można powstrzymać łez. Melancholijna narracja, cudnie ujęte emocje, którymi się żyje razem z bohaterem, i sporo refleksji o życiu i jego pokręconych ścieżkach, które uderzają spostrzegawczością i prawdą.

Liz, Marty i Jules wychowywali się w szczęśliwej rodzinie. Tragiczny wypadek zmienia wszystko. Dzieciaki tracą rodziców i trafiają do domu dziecka, gdzie szybko oddalają się od siebie. Każde z nich przeżywa utratę rodziców na swój sposób. Marty pogrąża się w nauce, Liz w życiu na krawędzi, a najmłodszy Jules, narrator powieści - w marzeniach. Marzycielska natura nie raz wyprowadza go na manowce i wpędza w osamotnienie, a dręczące poczucie winy nie pozwala pojednać się z przeszłością - sprawia, że Jules irracjonalnie cierpi, nie mogąc sobie wybaczyć błędu z dzieciństwa. Kiedy w jego życiu pojawia się Alva, odnajduje w niej pokrewną duszę, też noszącą w sobie bolesną zadrę...

Niewiele mi dotąd mówiło nazwisko Benedict Wells, oprócz tego, że kiedyś gdzieś przeczytałam marudzenie na jego inną, podobno nudną powieść "Ucieczka z martwego życia." Ale jeśli on "nudzi" w tej sposób jak w "Końcu samotności", to zdecydowanie się na to piszę.

Wells ukazał więzi między rodzeństwem, którym daleko do idealnych - jak przez lata kształtują się, dojrzewają, jak idą precz dziecinne niesnaski, jak jedno dla drugiego staje się opoką. Stworzył też nieprzeciętną love story, która długo snuła się, jakby nie mogąc obrać właściwego kursu, a potem nagle nokaut. I szukanie na gwałt chusteczki.
Pojawia się tu też kwestia poczucia winy i tego, jak to paskudztwo może zatruć, co widać na przykładzie zarówno Julesa, jak i Alvy.

Piękna powieść mi się trafiła - o stracie i trudnej nauce godzenia się z przeciwnościami losu. Życiowo smutna, ale z równie życiowymi przebłyskami nadziei i radości.
Zapadła mi w serce. Jestem pewna, że Alva i rodzeństwo Moreau jeszcze długo będą tkwić mi w pamięci.

Kolejna książka, która łamie w pewnym momencie i sprawia, że nie można powstrzymać łez. Melancholijna narracja, cudnie ujęte emocje, którymi się żyje razem z bohaterem, i sporo refleksji o życiu i jego pokręconych ścieżkach, które uderzają spostrzegawczością i prawdą.

Liz, Marty i Jules wychowywali się w szczęśliwej rodzinie. Tragiczny wypadek zmienia wszystko. Dzieciaki...

Nie jestem w stanie opisać jakie wielkie wrażenie wywarła na mnie ta historia. To tak jakby wysłuchać najskrytszych zwierzeń człowieka. Zajrzeć w głąb jego duszy i dostrzec jego strach, ból i walkę z samotnością.
Poza tym, to piękna historia o miłości.
Polecam

Nie jestem w stanie opisać jakie wielkie wrażenie wywarła na mnie ta historia. To tak jakby wysłuchać najskrytszych zwierzeń człowieka. Zajrzeć w głąb jego duszy i dostrzec jego strach, ból i walkę z samotnością.
Poza tym, to piękna historia o miłości.
Polecam

Ta książka pozostanie ze mną na długo. Wspaniała i wzruszająca powieść o przezwyciężaniu samotności oraz nadzieji na lepsze jutro a także na miłość. Dla mnie jest to najlepsza książka tego autora.
Polecam

Ta książka pozostanie ze mną na długo. Wspaniała i wzruszająca powieść o przezwyciężaniu samotności oraz nadzieji na lepsze jutro a także na miłość. Dla mnie jest to najlepsza książka tego autora.
Polecam