Dawno nie czytałam takiej książki. Przez pojęcie "takiej" mam na myśli, to co treść tej książki ze mną robiła w trakcie czytania. Był strach, niedowierzanie, obrzydzenie i coś, co mnie samą przeraziło: podziw i przywiązanie do postaci tytułowego "Diabła".
Kuba Sobański, przystojny, bogaty, student prawa ma wszystko o czym może marzyć "przeciętny" młody człowiek. Na pozór. Bo Kuba ma też bardzo mroczną i głęboko skrywaną tajemnicę.
Jego pamiętnik to studium zła w najczystszej postaci. Ja autentycznie często byłam przerażona w trakcie czytania. Dość szczegółowe, okrutne opisy zbrodni robiły ogromne wrażenie.
Osobowość "Diabła" mnie fascynowała, zajrzenie w głąb tak wynaturzonej postaci uważam za coś bezcennego.
Jestem pełna podziwu dla pana Adriana Bednarka, choć książka na początku mnie nużyła i musiało minąć sporo stron zanim załapałam klimat powieści. Język czasem nużył, do tego autor wszystko bardzo szczegółowo opisywał, a to czasem irytowało. Książka ma pewne niedociągnięcia, ale i tak bardzo mi się podobała i na pewno sięgnę po kolejne części.
P.s. okładka książki jest tak tragiczna, że aż nie mogłam na nią patrzeć.

Dawno nie czytałam takiej książki. Przez pojęcie "takiej" mam na myśli, to co treść tej książki ze mną robiła w trakcie czytania. Był strach, niedowierzanie, obrzydzenie i coś, co mnie samą przeraziło: podziw i przywiązanie do postaci tytułowego "Diabła".
Kuba Sobański, przystojny, bogaty, student prawa ma wszystko o czym może marzyć "przeciętny" młody człowiek. Na pozór....