Jak kto na wojnie, raz się przegrywa, a drugi raz wygrywa. Egipt, który przegrał wojnę, de facto ją wygrał, ale w sposób medialny, co miało decydujący wpływ na wojnę Francji w Algierze oraz OAS. Podobnie z Wielką Brytanią, która zdała sobie sprawie z tego, że już nie może "machać szabelką", gdzie jej się podoba. Raz, że miała trudności ze sprzętem to dwa, gospodarczo odczuli to najmocniej. Jedynie Izrael wyszedł na tym najlepiej politycznie i militarnie. Książka rozwija też mit, jakoby USA i ZSRR były zgodne co do całej tej zawieruchy. To, że samochody jadą w tym samym kierunku, nie oznacza, że zmierzają do tego samego punktu.

Jak kto na wojnie, raz się przegrywa, a drugi raz wygrywa. Egipt, który przegrał wojnę, de facto ją wygrał, ale w sposób medialny, co miało decydujący wpływ na wojnę Francji w Algierze oraz OAS. Podobnie z Wielką Brytanią, która zdała sobie sprawie z tego, że już nie może "machać szabelką", gdzie jej się podoba. Raz, że miała trudności ze sprzętem to dwa, gospodarczo...

Sprawnie przedstawiony konflikt, który w połowie lat 50. zaistniał między Egiptem, a Wielką Brytanią, Francją i Izraelem. Autor dość szczegółowo przedstawia genezę, wojskową operację, nie uchyla się od komentarza co do poszczególnych ruchów militarnych (i politycznych) stron konfliktu. Książka chyba jednak dla zainteresowanych tematem. Ja o tym konflikcie np. nie wiedziałem kompletnie nic i stwierdziłem, że muszę liznąć nieco wiedzy.

Sprawnie przedstawiony konflikt, który w połowie lat 50. zaistniał między Egiptem, a Wielką Brytanią, Francją i Izraelem. Autor dość szczegółowo przedstawia genezę, wojskową operację, nie uchyla się od komentarza co do poszczególnych ruchów militarnych (i politycznych) stron konfliktu. Książka chyba jednak dla zainteresowanych tematem. Ja o tym konflikcie np. nie wiedziałem...

Jedna z lepszych książek z serii Historyczne Bitwy, które czytałem.
Autor przedstawia fakty i wydarzenia w sposób uporządkowany i konkretny. Jednak nie przytłacza ilością szczegółowych informacji.
W książce poznajemy w skrócie sytuację w Egipcie od momentu budowy Kanału Sueskiego do roku 1956 i jego nacjonalizacji przez prezydenta Nasera. Możemy się dowiedzieć jak doszło do porozumienia trzech państw (Wielka Brytania, Francja i Izrael) w sprawie interwencji w Egipcie. Opisane są armie wszystkich stron konfliktu. Najpierw opisane zostały działania Izraela na półwyspie Synaj. W kolejnych rozdziałach działania Brytyjczyków i Francuzów na morzu i w powietrzu, a dalej działania na lądzie. Jak już wspomniałem, dla mnie, wszystko zostało pisane w sposób uporządkowany i klarowny.
Myślę, że warto sięgnąć po ten tytuł i poznać przebieg jednego z chyba mniej pamiętanych konfliktów dwudziestego wieku.

Jedna z lepszych książek z serii Historyczne Bitwy, które czytałem.
Autor przedstawia fakty i wydarzenia w sposób uporządkowany i konkretny. Jednak nie przytłacza ilością szczegółowych informacji.
W książce poznajemy w skrócie sytuację w Egipcie od momentu budowy Kanału Sueskiego do roku 1956 i jego nacjonalizacji przez prezydenta Nasera. Możemy się dowiedzieć jak doszło...

Książka "Kanał Sueski 1956" jest chyba najlepszą z książek serii Historyczne Bitwy z okresu zimnej wojny, które kolekcjonuje na swojej półce z książkami.

Autor idealnie przedstawił tło konfliktu zbrojnego począwszy od Geopolityki oraz tego jak Gamal Abdel Nasser zdobył władzę w Egipcie oraz świetnie przedstawił ówczesną politykę Wielkiej Brytanii, Francji oraz Izraela.

Wielki plus to odpowiednie przedstawienie sił zbrojnych wszystkich stron oraz jej braków. Książka bardzo mi się podobała i jak to mam w zwyczaju jeszcze nie raz do niej wrócę.

Książka "Kanał Sueski 1956" jest chyba najlepszą z książek serii Historyczne Bitwy z okresu zimnej wojny, które kolekcjonuje na swojej półce z książkami.

Autor idealnie przedstawił tło konfliktu zbrojnego począwszy od Geopolityki oraz tego jak Gamal Abdel Nasser zdobył władzę w Egipcie oraz świetnie przedstawił ówczesną politykę Wielkiej Brytanii, Francji oraz Izraela....

Byłby to o wiele bardziej wartościowy habek, gdyby nie skrajne skrzywienie autora pro-brytyjskie, pro-francuskie i pro-izraelskie. Nawet mi się nie chce wyszukiwać cytatów, bo szkoda czasu, natomiast to mi popsuło lekturę. Bardzo dobre wprowadzenie do konfliktu, opisanie co się wydarzyło u kluczowych aktorów sceny politycznej - modelowe. Tu jeszcze autor trzymał emocje na wodzy. Przygotowania do inwazji - ok, też dobrze, nie czepiam się, opisani dowódcy, sprzęt itd. Sam przebieg konfliktu - dla mnie lipa straszna. Jeśli rozbijamy to dzien po dniu, to warto aby były dokładne mapy, a nie jedna lichutka na koncu ksiazki. Tak to się zamienia w listę miast i batalionów. W tymze miejscu autor juz daje upust swojej niechęci do Nasera, pisze o bełkocie informacyjnym, bzdurnych komunikatach z Kairu, "niestety nie udało się zburzyć mostu". Nosz kurczę, brak słów.
Lekkie uwagi mam również do sposobu opisania wielkiej polityki w tle działań - przydałoby się więcej. Podsumowanie skromne, ale wyczerpujące. Zmarnowany nieco potencjał.

Byłby to o wiele bardziej wartościowy habek, gdyby nie skrajne skrzywienie autora pro-brytyjskie, pro-francuskie i pro-izraelskie. Nawet mi się nie chce wyszukiwać cytatów, bo szkoda czasu, natomiast to mi popsuło lekturę. Bardzo dobre wprowadzenie do konfliktu, opisanie co się wydarzyło u kluczowych aktorów sceny politycznej - modelowe. Tu jeszcze autor trzymał emocje na...

Zdecydowanie polecam!
Seria Bellony „Historyczne bitwy” jak każda seria zwłaszcza tak rozbudowana jak ta posiada pozycje które są słabe, średnie i pozycje które są bardzo dobre(moje spostrzeżenie po przeczytaniu kilku) Ta pozycja sama się broni i nie trzeba moim zdaniem jej zbytniej reklamy.
Solidnie napisana, podparta sporą i dobrą bibliografią monografia "kryzysu sueskiego 1956". Wstęp świetnie i czytelnie wprowadza do zagadnienia, opis poszczególnych działań jest dla czytelnika jasny i klarowny i tak już mamy do końca książki!

Zdecydowanie polecam!
Seria Bellony „Historyczne bitwy” jak każda seria zwłaszcza tak rozbudowana jak ta posiada pozycje które są słabe, średnie i pozycje które są bardzo dobre(moje spostrzeżenie po przeczytaniu kilku) Ta pozycja sama się broni i nie trzeba moim zdaniem jej zbytniej reklamy.
Solidnie napisana, podparta sporą i dobrą bibliografią monografia "kryzysu...

"Kanał Sueski 1956" Romana Marcinka jest opisem kryzysu sueskiego, czyli konfliktu militarnego i politycznego pomiędzy Francją, Wielką Brytanią i Izraelem a Egiptem.

Autor dokładnie przedstawił armie stron konfliktu, działania militarne, które miały wówczas miejsce, ale nie zapomniał również o omówieniu wydarzeń politycznych, które doprowadziły do wybuchu wojny i jej zakończenia. Największym błędem Marcinka było opieranie między innymi informacji o sytuacji wewnętrznej Egiptu na Archiwum MSZ w Warszawie, co powinno być opisane raczej na podstawie bardziej wiarygodnego źródła związanego z tym tematem. Poza tym, w powyższej pracy często zdarzają się bardzo krótkie zdania, które czasami trochę przeszkadzały w czytaniu i zrozumieniu tekstu. Ponadto w tekście czytamy o mieście Szarm el-Szejk, a na mapce z tyłu książki, zapisane jest jako Sharm el-Sheikh. W takim razie, która nazwa jest poprawna?

Mimo kilku minusów, moim zdaniem książka broni się swoją treścią i jest jak najbardziej godna przeczytania, dlatego spokojnie mogę polecić ją osobom interesującym się konfliktami na Bliskim Wschodzie.

"Kanał Sueski 1956" Romana Marcinka jest opisem kryzysu sueskiego, czyli konfliktu militarnego i politycznego pomiędzy Francją, Wielką Brytanią i Izraelem a Egiptem.

Autor dokładnie przedstawił armie stron konfliktu, działania militarne, które miały wówczas miejsce, ale nie zapomniał również o omówieniu wydarzeń politycznych, które doprowadziły do wybuchu wojny i jej...

W serii „Historyczne bitwy” pojawiły się już książki znakomite i książki pomyłki. Po takim wstępie czytelnik spodziewa się pewnie, że „Kanał Sueski” znajduje się gdzieś pośrodku. Otóż nie, tak nie napiszę. Po kilku bardzo przeciętnych a nawet słabych pozycjach serii przeczytałem wreszcie bardzo dobre opracowanie tematu. Do arcydzieła czy znakomitości jeszcze sporo brakuje, jednak autor stanął na wysokości zadania i stworzył solidną monografię wydarzeń, których kulminacją były walki w rejonie Kanału i na półwyspie Synaj. Jest to, rzecz jasna, praca popularnonaukowa, brakuje dogłębnych analiz, szerokiego omówienia aspektów militarnych i politycznych. Należy jednak pamiętać, że „Historyczne bitwy” rządzą się swoimi prawami i wobec obostrzeń wydawniczych trafiła do nas bardzo dobra książka.
Do zalet pracy należy zaliczyć przedstawienie tła politycznego, w tym informacje o sytuacji Egiptu w XX w., zdobyciu władzy przez Nasera i charakterze jego rządów. Plusem jest pokazanie genezy wydarzeń z perspektywy stanowiska Wielkiej Brytanii, Francji i Izraela. Bardzo ważne było też przybliżenie sytuacji międzynarodowej, w tym rozgrywek w ramach zimnej wojny, stanowiska ZSRR, walki o władzę w tymże kraju (choć mogło być to mocniej zaakcentowane),walki o fotel prezydencji w Stanach Zjednoczonych, polityki globalnej USA, wreszcie kontekstu dekolonizacji po II wojnie światowej. To szerokie tło polityczne okazało się nawet bardziej istotne niż same walki. Autor zwrócił też uwagę na powstanie węgierskie i konsekwencje walk w rejonie Kanału na bezkarne dławienie wystąpienia w Budapeszcie. W takich pracach zwykle brakuje miejsca na kontekst szerokiego tła, tu jednak znalazło się – co bardzo istotne – miejsce dla wyjaśnienia, dlaczego świat nie reagował na interwencję Moskwy na Węgrzech.
Jeśli chodzi o militaria, to Marcinek przedstawił wszystkich uczestników konfliktu z punktu widzenia możliwości i rzeczywistego udziału sił i środków w zbliżającym się, a następnie trwającym konflikcie. Przedstawił przygotowania, działania logistyczne, możliwości i atuty wszystkich państw walczących. Zwrócił uwagę na słabości każdego państwa, przybliżył potencjalne trudności prowadzenia działań wojennych. Nie mnie osądzać warstwę merytoryczną, miałem jednak wrażenie przybliżenia niemal wszystkich aspektów, koniecznych do pełnego ukazania konfliktu. Mogę co najwyżej zwrócić uwagę, że zaskakująco najsłabiej, wg autora, prezentowali się Brytyjczycy, co w kontekście prestiżowej porażki Francji w Wietnamie wydaje się nieco dziwne. Zauważył też, że pomoc radziecka dla Egiptu miała w tym momencie niewielkie znaczenie.
Bardzo dokładnie przedstawione walki w rejonie Kanału Sueskiego i na półwyspie Synaj zostały napisane w przystępny i nie nużący sposób, co jest dużą zaletą, bowiem historycy wojskowości potrafią się zapędzić w wymienianie kolejnych jednostek i potyczek w taki sposób, że czytelnik już nad niczym nie panuje i niczego nie rozumie. Tu mamy przejrzysty, klarowny obraz wydarzeń. Stanowią one zasadniczą część pracy, jednak autor nie koncentruje się wyłącznie na tym aspekcie konfliktu, zaznaczając, że ostateczny rezultat starcia dokonał się w zaciszu gabinetów i podczas rozmów polityków, a nie na polach bitew. Trzeba też powiedzieć, że Marcinek stawia tezę o z góry przegranej sprawie dawnych mocarstw europejskich w okresie dominacji supermocarstw. Zrzucanie winy za wojnę, a zwłaszcza jej negatywny dla Wielkiej Brytanii i Francji koniec zrzuca na Edena i tu można mieć pewne wątpliwości. Nie daje też jednoznacznej odpowiedzi na zaskakującą postawę Stanów Zjednoczonych, która nie sprzyjała państwom koalicji, uratowała Nasera i zaskakująco oznaczała doraźne (choć nie zamierzone) współdziałanie z ZSRR.
Nie byłbym sobą, gdybym nie doszukał się niedoskonałości pracy (nie szukałem celowo, nie szukałem też błędów merytorycznych, niech to zrobią znawcy tematu). Na pewno dużym brakiem jest przedstawianie sytuacji w Egipcie z powołaniem się na raporty polskiego MSZ-u i ambasady w Kairze. Rozumiem barierę językową, ale wobec innych przypisów odwoływanie się w tym przypadku do tego jednego i to mało wiarygodnego źródła uważam za błąd.
W przypisie na s. 48 David Ben Gurion (lub Ben-Gurion) urodził się w Płocku. Nie wierząc sobie, choć byłem absolutnie pewien, zajrzałem do materiałów w Internecie i okazało się, że miałem rację – miejscem urodzenia prezydenta Izraela był Płońsk. Zapewne autor podał prawidłowe miasto, zawiniła zaś korekta, ale tak nie powinno być.
W przypisie na s. 82 wśród wymienionych państw pojawiło się NRF. Co prawda w Polsce tak do 1970 r. nazywano zachodnie Niemcy, ale było to określenie polityczne, bowiem od początku (wystarczy sprawdzić nazwę w języku niemieckim) była to Republika Federalna Niemiec, a nie dyskredytująca to państwo Niemiecka Republika Federalna. Korekta czy pośpiech autora? Warto sprawdzić informację o błękitnych hełmach jako symbolu sił pokojowych ONZ (s. 226). Niestety, nie udało mi się odnaleźć informacji, czy w ramach operacji UNEF-I w Egipcie użyto już (jak napisał autor) błękitnych hełmów.
Natomiast może to nie jest błąd, ale jakoś dziwnie brzmi określenie Nikity Chruszczowa (podpis do zdjęcia na drugiej wkładce) jako lidera sowieckiego, szczególnie, że obok mamy prezydenta Stanów Zjednoczonych.
Ale to nie są wady przekreślające walory tej bardzo dobrej monografii, moim zdaniem jednej z lepszych w serii. Polecam.

W serii „Historyczne bitwy” pojawiły się już książki znakomite i książki pomyłki. Po takim wstępie czytelnik spodziewa się pewnie, że „Kanał Sueski” znajduje się gdzieś pośrodku. Otóż nie, tak nie napiszę. Po kilku bardzo przeciętnych a nawet słabych pozycjach serii przeczytałem wreszcie bardzo dobre opracowanie tematu. Do arcydzieła czy znakomitości jeszcze sporo brakuje,...

Jedna z ciekawszych pozycji serii HB w ostatnich czasach.

Jedna z ciekawszych pozycji serii HB w ostatnich czasach.