Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Na koniec się nawet trochę wzruszyłem. Serio! :)

Na koniec się nawet trochę wzruszyłem. Serio! :)

Zgadzam się z tymi czytelnikami, którzy napisali, że trzeba przebrnąć przez pierwsze 700 stron, żeby dotrzeć do ciekawego finału. Tak klimatycznego i ciekawego, że rzeczywiście można się zastanawiać, czy to pisał ten sam autor, który w tej cegle zamęczał przez kilkaset stron niezrozumiałymi dialogami, z uporem maniaka namnażał wątki i bezbarwne postaci. Ze względu na te ostatnie 80-90 stron daję te dwie gwiazdki więcej i biorę się za kolejny tom cyklu. Jak Erikson chce, to jednak potrafi wyczarować coś ciekawego. Oczywiście, mam też pewne wątpliwości, bo jednak czeka mnie walka z kolejną cegłą. Czasami zastanawiam się czy ja aby czasem nie jestem za głupi i za bardzo rozkojarzony na tą sagę.

Zgadzam się z tymi czytelnikami, którzy napisali, że trzeba przebrnąć przez pierwsze 700 stron, żeby dotrzeć do ciekawego finału. Tak klimatycznego i ciekawego, że rzeczywiście można się zastanawiać, czy to pisał ten sam autor, który w tej cegle zamęczał przez kilkaset stron niezrozumiałym...

Rozwiń

Zwiń

Przeczytałem jednym tchem. Groteskowa historia o poszukiwaniu domu i poszukiwaniu siebie w estetyce komiksu o superbohaterze. Jestem na „tak”. Ciekawa kreska nawiązująca do klasyki.

Przeczytałem jednym tchem. Groteskowa historia o poszukiwaniu domu i poszukiwaniu siebie w estetyce komiksu o superbohaterze. Jestem na „tak”. Ciekawa kreska nawiązująca do klasyki.

Kiedyś to było… Czytałem za małolata za czasów kultowego TM-Semic. Oczywiście, nie każdy z albumów. Co wpadło, historie wyrwane z kontekstu. Chwała więc za to wydawnictwo. Seria wytrzymuje próbę czasu. Byłoby z tego dobre kino akcji, nawiązujące do klasyków VHS. Polecam fanom oldschoolowych klimatów. Kreska - niekoniecznie rzuca na kolana, ale who cares. Dynamika i sentyment robią swoje. To jak dobra, grywalna gra, w której grafika nie była najważniejsza.

Kiedyś to było… Czytałem za małolata za czasów kultowego TM-Semic. Oczywiście, nie każdy z albumów. Co wpadło, historie wyrwane z kontekstu. Chwała więc za to wydawnictwo. Seria wytrzymuje próbę czasu. Byłoby z tego dobre kino akcji, nawiązujące do klasyków VHS. Polecam fanom oldschoolowyc...

Rozwiń

Zwiń

W beznadziejnym epizodzie dziewiątym mojej ukochanej sagi J.J. Abrams starał się jak mógł zrobić fanom Star Wars dobrze. Jak wyszło - chyba każdy fan „Star Warsów” pamięta i wolałby te bolesne doświadczenie wyprzeć z pamięci. A przynajmniej ja bym chciał, żeby jednak nie stało się to, co się stało… W niefortunnym „The Rise of the Skywalker” pośród festiwalu licznych easter eggów i desperackich ukłonów wobec fanów mogliśmy usłyszeć od Lando Calrissiana, że Luke Skywalker jednak coś tam robił zanim puścił focha i postanowił zamieszkać na wyspie, a konkretnie latał ze swoim czarnoskórym kumplem po galaktyce starając się rozwikłać tajemnice Sithów. Wiadomym się stało, że to oprócz formy przeprosin dla fanów („Spokojnie! Luke nie tylko skopał sprawę z nową akademią Jedi i przez resztę życia jechał na ręcznym na jakiejś wyspie, ale coś tam ciekawego jeszcze robił”) była także furtka do ewentualnego filmu, serialu, książki…

Z jednej strony Adam Christopher miał trudne zadanie, bo na dzień dobry dostał historię, której zaczątek został przedstawiony w najgorszym filmie w historii Gwiezdnych Wojen, a do tego trzeba było tam wpasować jeszcze jakoś Ray (czyli postać, która - niestety – wbrew obiecującym początkom ostatecznie nie dźwignęła nowej trylogii) w wieku dziecięcym. Z drugiej jednak strony – pole do popisu było szerokie. Bo na warsztat można było wziąć Luke’a jako pełnego jeszcze energii mistrza Jedi i Lando nadal w sile wieku, niedługo po zwycięstwie nad Imperium, ale przed nowymi wyzwaniami, czyli to, co większość fanów chciała zobaczyć od dawien dawna. No i Disney zostawił czystą kartę wyrzucając do śmieci wszystko to, co wielu kreatywnych pisarzy stworzyło przez lata wcześniej. Efekt? Całkiem niezły. Co prawda wolałbym jednak, żeby Luke wraz Leią i Hanem walczył z Thrawnem, później ożenił się Marą Jadę itd. ale zawsze można opowiedzieć coś innego, ciekawie i trudno cały czas rozpaczać nad marnotrawstwem Disneya. Co się stało to się nie odstanie. Ale można łatać dziury. Christopher stara się jak może. Powieść czyta się szybko i przyjemnie, co bez wątpienia jest zasługą zarówno obdarzonego dobrym piórem autora jak i sprawnego przekładu. Akcja? Luke trochę mędrkuje i trochę walczy mieczem świetlnym, Lando strzela i lata statkiem kosmicznym, a naprzeciw naszych bohaterów stają nowi, dość ciekawi antagoniści. Historia Ray i jej rodziców - jest niepokojąca, mroczna i chyba dość smutna. Gdyby powstał z tego film, to miałby szansę trafić w gusta tych fanów, których nowa trylogia zawiodła. Autor zostawia także furtkę do kontynuacji swojej opowieści. Może i dobrze. Disney zalicza wpadki, ale czasami także trafia. W przypadku Christophera byłbym na tak. Może nie rewelacja (ale tak szczerze - w moimi odczuciu jest naprawdę niewiele książek z uniwersum Star Wars, które określiłbym mianem naprawdę oryginalnych i rzucających na kolana), ale jest dobrze.

W beznadziejnym epizodzie dziewiątym mojej ukochanej sagi J.J. Abrams starał się jak mógł zrobić fanom Star Wars dobrze. Jak wyszło - chyba każdy fan „Star Warsów” pamięta i wolałby te bolesne doświadczenie wyprzeć z pamięci. A przynajmniej ja bym chciał, żeby jednak nie stało się to, co s...

Rozwiń

Zwiń

Zabierając się za pierwszą część długaśnego cyklu Eriksona miałem zarówno pewne nadzieje, ale i obawy (wiadomix, że podchodząc do takiej "cegły" chciałem się wcześniej zorientować czy warto i przeczytałem trochę recenzji i opinii). I wszystkie moje przewidywania sprawdziły się niemal w 100 procentach. Tak - ta książka ma sporo postaci i wątków więc czasami łatwo się pogubić w tym, kto jest kim i o co chodzi. I trudno to zaliczyć do plusów czytelnikowi takiemu jak ja - często gubiącemu wątki, lubiącego prostotę. Zalety? Uniwersum stworzone przez Eriksona urzeka tak samo jak okładki jego książek - jest mroczne i tajemnicze. Świat jest rozległy i dość oryginalny. Kanadyjski pisarz stara się uciekać od schematów fantasy. Mi co prawda schematy nie przeszkadzają, ale tutaj zaletą jest to, że próba stworzenia czegoś własnego (i w klimacie dark fantasy), co prawda momentami skomplikowanego i zawiłego (co tylko buduje poczucie tajemniczości) kończy się sukcesem. Dalej - postacie. Nie ma mocnego podziału na dobrych i złych; chociaż pojawiają się i karykatury zła. Gdzieś czytałem porównania Eriksona do Martina. Sam wolałbym tego uniknąć. Autor "Ogrodów księżyca" niekoniecznie idzie w jakieś brutalne twisty starając się zaszokować za wszelką cenę czytelnika - co ja odbieram jako kolejny plus.

Reasumując - dla tego niezwykłego świata, paru dość ciekawych postaci, niezłej w gruncie intrygi warto przedrzeć się przez te ponad 600 stron i sięgnąć do kolejnych tomów. Ja przynajmniej taki mam plan.

Zabierając się za pierwszą część długaśnego cyklu Eriksona miałem zarówno pewne nadzieje, ale i obawy (wiadomix, że podchodząc do takiej "cegły" chciałem się wcześniej zorientować czy warto i przeczytałem trochę recenzji i opinii). I wszystkie moje przewidywania sprawdziły się ni...

Rozwiń

Zwiń