Sięgając po tą książkę, wydawało mi się (zresztą jak chyba większości czytelników) że spotkam się po raz kolejny z pewnym oklepanym schematem - naiwna młoda kobieta, zakochana w zatwardziałym wyznawcy Allaha dla którego płeć żeńska to odmiana podczłowieka, daje się omamić i wyjeżdża do Afganistanu, pod pretekstem krótkiej wizyty u rodziny męża. Tam zostają skradzione dokumenty potwierdzające jej tożsamość, a w rezultacie życie zamienia się w piekło.

Tak jednak (ku memu pozytywnemu rozczarowaniu) się nie stało. Maria i Nasrad naprawdę się kochają. Jest to związek oparty na silnych fundamentach: zaufaniu, szacunku, równouprawnieniu a przede wszystkim - prawdziwej i szczerej miłości. Takiej miłości, której niejeden z nas mógłby pozazdrościć. Podczas lektury "Burki miłości" niejednokrotnie podziwiałam Marię - za wytrwałość, za upór, za nieustanną wolę trwania wiernie u boku swojej drugiej połowy, nawet gdy pojawiły się okoliczności sprzyjające poprawie jej bytu.

Polecam. Przeczytać warto, bo pozycja ta łamie panujące powszechnie poglądy na temat mahometan. Poza tym, książka ta zostawia trwałe ślady w pamięci i budzi w czytelniku chęć do przemyśleń. Do pewnego stopnia także ostrzega oraz pokazuje, że kultura i obyczaje w innych zakątkach świata rażąco różnią się od tego, czego doświadczamy na co dzień w naszym kręgu kulturowym.

Sięgając po tą książkę, wydawało mi się (zresztą jak chyba większości czytelników) że spotkam się po raz kolejny z pewnym oklepanym schematem - naiwna młoda kobieta, zakochana w zatwardziałym wyznawcy Allaha dla którego płeć żeńska to odmiana podczłowieka, daje się omamić i wyjeżdża do Afganistanu, pod pretekstem krótkiej wizyty u rodziny męża. Tam zostają skradzione...