Miłość to piekielny pies. Wiersze z lat 1974-1977
- Kategoria:
- poezja
- Tytuł oryginału:
- Love Is a Dog from Hell
- Wydawnictwo:
- Noir sur Blanc
- Data wydania:
- 2017-04-06
- Data 1. wyd. pol.:
- 2003-06-01
- Data 1. wydania:
- 2002-01-01
- Liczba stron:
- 416
- Czas czytania
- 6 godz. 56 min.
- Język:
- polski
- ISBN:
- 9788365613332
- Tłumacz:
- Leszek Engelking
- Tagi:
- Leszek Engelking wiersze miłość Charles Bukowski
Bukowski zaczął pisać wiersze w wieku lat trzydziestu pięciu, a więc gdy miał już dawno za sobą swój debiut prozatorski. Najbardziej płodnym poetycko okresem były lata sześćdziesiąte - opublikował w tym czasie kilka zbiorów. To właśnie poezja przyniosła mu rozgłos, zwróciła na niego uwagę krytyków, innych pisarzy i miłośników ambitnej literatury. Ten tom, uchodzący za jego najznakomitszą książkę poetycką, powstał w czasie, gdy był już pisarzem o wyrobionej marce, zapraszanym na spotkania autorskie i mającym grono wysoko ceniących go czytelników.
Między prozą a poezją Bukowskiego nie ma przepaści - wiele z jego liryków opowiada pewne fabuły. A ich podstawowym tworzywem są autentyczne przeżycia, których autor nie próbuje przekształcać ani sublimować. Także w imię prawdy używa w nich języka, którym mówią ludzie z jego otoczenia: potocznego, niewygładzonego, pełnego wyrażeń slangowych i wulgaryzmów. Wiersze mają często charakter dialogu i stanowią jakby miniaturowe dramaty. Bukowski pisze "krwią i bebechami", a nie intelektem, koncentruje się na konkrecie, detalu i obrazie, jak ognia unikając abstrakcji i metafor; nazywa rzeczy po imieniu. Pokazuje życie tak, jak ono biegnie, dzień po dniu, chwila po chwili; nie stroniąc od błahych wydarzeń ani trywialnych szczegółów. Dla niego wszystko okazuje się godne poezji.
Nie przypadkiem w tytule tego zbioru pojawia się słowo "miłość". Pragnienie miłości, pożądanie, seks, zazdrość, wszelkie skomplikowane relacje między kobietą i mężczyzną, stanowią jego rdzeń. Jest to przy tym galeria świetnych portretów kobiecych, choć, trzeba przyznać, portrety te mają często charakter karykaturalny.
Porównaj ceny
W naszej porównywarce znajdziesz książki, audiobooki i e-booki, ze wszystkich najpopularniejszych księgarni internetowych i stacjonarnych, zawsze w najlepszej cenie. Wszystkie pozycje zawierają aktualne ceny sprzedaży. Nasze księgarnie partnerskie oferują wygodne formy dostawy takie jak: dostawę do paczkomatu, przesyłkę kurierską lub odebranie przesyłki w wybranym punkcie odbioru. Darmowa dostawa jest możliwa po przekroczeniu odpowiedniej kwoty za zamówienie lub dla stałych klientów i beneficjentów usług premium zgodnie z regulaminem wybranej księgarni.
Za zamówienie u naszych partnerów zapłacisz w najwygodniejszej dla Ciebie formie:
• online
• przelewem
• kartą płatniczą
• Blikiem
• podczas odbioru
W zależności od wybranej księgarni możliwa jest także wysyłka za granicę. Ceny widoczne na liście uwzględniają rabaty i promocje dotyczące danego tytułu, dzięki czemu zawsze możesz szybko porównać najkorzystniejszą ofertę.
Mogą Cię zainteresować
Oficjalne recenzje
Proza wierszem
Cały czas się pocieszam. Miał 40 lat, gdy debiutował jako poeta, ale zasłynął przecież jako twórca opowiadań, które były wydawane, gdy skończył 45 lat, jednak pierwszą powieść, „Listonosz”, wydał dopiero w wieku 51 lat. Zbliża go to dla mnie i ku mnie z powodu Hrabala, który także debiutował po czterdziestce. „Kto wie jak długo jeszcze potrwa zanim rurką fermentacyjną przebulgoczesz tak że zostanie z ciebie jedynie klarowne winko” - pisał Hrabal. Bukowski lubił winko, w drugiej fazie swego alkoholicznego życia pił tylko białe. Dożył 74 lat i to chyba dobry wynik, choć Hrabal zmarł w wieku 83 lat i do tego musiał wyskoczyć z okna szpitala na Bulovce w Pradze.
„Miłość to piekielny pies” taki tytuł nosi zbiór wierszy Bukowskiego z lat 1974-1977. To był najlepszy okres w jego pisarstwie. Kiedy był przed trzydziestką, jak pewnie większość freaków, próbował popełnić samobójstwo, pijąc na umór. Przetrwał, ale z picia nie zrezygnował. Rozwinął skrzydła jako poeta i pisarz. Na szczęście nie stał się tym normalnym, godnym szacunku obywatelem. W 1974 roku miał 54 lata. Tematem jego wierszy jest seks, picie, wyścigi i samotność, która cieszy. Ja – to ono dominuje w tych utworach. Bukowski opisuje orbity egoisty. Już wie, że nie da się inaczej, że z kobietami, i w ogóle ludźmi, nie można zbyt blisko, bo to zawsze za dużo kosztuje. Cierpiąc zawsze z powodu swego ojca nie chciał mieć dzieci. Bał się. Dlatego lgnęły do niego te popaprane sztuki, co może nie są zbyt brzydkie, czasem nawet są eleganckie i zadbane, ale ich priorytetem nie jest dom ani rodzina. Było ich wiele. Tak samo jak wiele wierszy o nich. Ale nie dla nich. Bukowski nie poświęciłby żadnego wiersza nikomu oprócz siebie samego.
Jego wiersze są z epiki. To opowieści, fragmenty rzeczywistości, krótkie formy, które z powodzeniem mogłyby zastąpić opowiadania? Nie – to wiersze. Może nie jest to poezja czysta, zredukowana do tego, co najpotrzebniejsze, zbyt rozwlekła dla niektórych. Zresztą te zarzuty idą w setki a może tysiące. Wers był Bukowskiemu potrzebny. Tam gdzie Bukowski pisze wierszem rządzi wers a nie zdanie i emocje wychodzą na plan pierwszy, a nie historia, nie opowiadanie. W sztuce nie ma reguł, w literaturze nie ma reguł. Bukowski w swoich wierszach, niepoezji, przeciera szlaki tym, co działać chcą na pograniczu liryki i epiki. Policzkuje odbiorcę wersami i nie bierze jeńców – zanim stało się to modne.
Bukowski to „natural born killer”, zabity po wielekroć, ale powstały z martwych. Człowiek, który nie próbował. Nie próbował, ale robił. Nie pytał się nikogo o radę, bo wolał zabijać się sam, niż żeby robili to inni.
Sławomir Domański
Oceny
Książka na półkach
- 791
- 457
- 120
- 25
- 23
- 22
- 20
- 7
- 6
- 5
Opinia
Charles Bukowski po raz kolejny. Tym razem jednak nie mamy do czynienia z prozą, lecz z poezją starego świntucha. W końcu od wierszy właśnie zaczynał, to jako poetę przede wszystkim Bukowski się widział. Co ciekawe, treść jego wierszy nie odbiega od tematyki opowiadań amerykańskiego pisarza. Leszek Engelking, tłumacz wielu utworów Bukowskiego, w posłowiu do tomu pisze, że jego zdaniem to najlepszy zbiór wierszy w dorobku poety. Teksty, które wchodzą w skład zbioru Miłość to piekielny pies pochodzą z ważnego okresu w twórczości Bukowskiego. To wtedy właśnie stary świntuch zyskał renomę w środowisku literackim; w tamtym czasie zwolnił się z pracy na poczcie, bo był w stanie utrzymywać się tylko z pisania. Echo popularności poety jest słyszalne w jego wierszach. Nadzwyczajna wydaje się płodność amerykańskiego twórcy – wiersze z tego tomu to dorobek li tylko czterech lat pisania.
Stary Buk nie należy do grona wielkich metaforystów, ani nie skupia się na jakichś abstrakcjach. To, co interesuje poetę, to życie – z całą jego intensywnością i szaleństwem codzienności. Wiadomo, że Bukowski obracał się przez sporą część życia w środowisku najniższych warstw społecznych, widział cały brud tego świata i go doświadczał na własnej skórze. Towarzystwo pijaków, prostytutek, ćpunów i innych wykolejeńców nie przeszkadzała mu jednak. W każdym z nich dostrzegał niezafałszowany obraz rzeczywistości, to byli ludzie, którzy nie udawali, że są kim innym, z ich prostoty wyzierała prawda. Gdy Bukowski pojawiał się na rautach, spotkaniach autorskich, gdzie spotykała się śmietanka kulturalna i intelektualna Ameryki, mierziła go sztuczność tych wszystkich niby poetów, profesorów, artystów. Najbardziej denerwowali go Ci, którzy zachwycali się jego wierszami, bo zdaniem Buka nie rozumieli ich, nie byli w stanie ich pojąć, bo żyli w innym świecie, być może bardziej szalonym od tego wykolejonego.
Bukowski chce pisać krwią i bebechami, a nie intelektem, a już na pewno nie książkową wiedzą. Wszystko co pachnie sztucznością, ideami bez pokrycia, co nie sprawdza się w indywidualnym doświadczeniu, i to w dodatku na poziomie najbardziej podstawowym – jest podejrzane i w konsekwencji podawane w wątpliwość. Owszem, istnieje w tych utworach dystans, ale nie jest to dystans, z jakim patrzy się na rzeczywistość z wysokości wieży z kości słoniowej lub wieży takich czy innych idei, dystans ów powstaje w wyniku włączenia mechanizmów obronnych humoru, ironii i autoironii.
Pozwalam sobie zacytować fragment posłowia, wykorzystany na wewnętrznej stronie okładki, gdyż uważam, że Engelking trafia w nim w punkt. Bukowski, choć mógłby być twórcą erudycyjnym, to odcina się od swojego obeznania z kulturą. Chociaż z wierszy płyną takty Brahmsa, Mahlera czy Mozarta, to jest to muzyka, którą słychać w tle, a główną ścieżkę dźwiękową stanowią rozbijane butelki, jęki rozkoszy kochanków, a później wrzaski ich kłótni. Stary Buk skrzętni ukrywa inspiracje tradycjami poetyckimi, chociażby Whitmana czy Nerudy, tak jak w opowiadaniach i powieściach nie czuć fascynacji Dostojewskim, Artaudem, Hemingwayem itd. Bukowski wylewa z siebie żółć pisząc, uderza w zakłamanie ludzi, pije na umór i uprawia seks do granic wytrzymałości próbując „zażegnać fenomen obojętności świata”, jak pisał Jerzy Pilch, ale także poszukuje miłości, bo ta nieprzypadkowo znalazła się w tytule tego zbioru.
Miłość to piekielny pies stanowi tom warty poznania, a dla miłośników Bukowskiego jest pozycją obowiązkową. Rzeczywiście, forma pisarza w tym zbiorze osiągnęła wysoki poziom i łatwiej skłonić się ku temu, że stary świntuch to przede wszystkim poeta. Kogo mierzi wulgarny język i obsceniczność, niech przymruży trochę oczy przy lekturze.
Charles Bukowski po raz kolejny. Tym razem jednak nie mamy do czynienia z prozą, lecz z poezją starego świntucha. W końcu od wierszy właśnie zaczynał, to jako poetę przede wszystkim Bukowski się widział. Co ciekawe, treść jego wierszy nie odbiega od tematyki opowiadań amerykańskiego pisarza. Leszek Engelking, tłumacz wielu utworów Bukowskiego, w posłowiu do tomu pisze, że...
więcej Pokaż mimo to