Przez część książki myślałam, żeby skończyć moją niegdyś ulubioną serię w połowie szóstego tomu. Brak akcji, nudne historie poboczne i grafomańskie dialogi wypełniały większość objętości książki, a wydarzenia finałowe zaczęły się pod sam koniec i trwały tylko chwilkę.

Najgorsze były wielostronicowe, zupełnie niepotrzebne dialogi. Rozmowy pod presją czasu albo takie, które można by streścić w zdaniach: "Nie jedź!" "Muszę" autor rozciągnął na kilkanaście stron pozbawiając ich tym samym emocji i realizmu. Postacie drugoplanowe były sztampowe, często do niczego niepotrzebne i wcale im nie pomogły dziesiątki stron opisu całego ich życia. Nawet nieźle wykreowana w poprzednich tomach postać Jaganga w tym została pieskiem salonowym jednotomowej gwiazdki, facetem z kompleksami, fochami, boczącym się na ulubioną nałożnicę. A że na samym początku focha strzelił również główny bohater, książka zaczęła się nutą raczej niepoważną.

Zło, które panoszyło się w Starym Świecie, robiło wrażenie, bo było mocno inspirowane komunizmem i gospodarką odgórnie sterowaną. Szkoda, że ratunkiem, który niósł Richard, był... wolny rynek. Tak, Richard prywaciarz naprawia świat. To, co w finałowej scenie zmieniło bieg dziejów, przypominało mi uzdrawiające piosenki Celine Dion w beznadziejnych fanfikach. To tylko niektóre z fabularnych braków tej książki, w której na przykład najgłupsze i najniebezpieczniejsze zadania w bitwie przypadają zawsze królowej zamiast najlepszym żołnierzom. Mniej by takie koszmarki raziły, gdyby potęga rozumu nie była co i rusz wychwalana przez głównych bohaterów jako ich największa zaleta, a zarazem kolejne prawo magii.

I ostatnia wada książki - obrazowe, brutalne tortury, w których lubują się obie walczące strony, ale ta dobra bardziej. Owszem, dla jednej z głównych bohaterek tortury to zawód i pasja, ale większość postaci prezentowanych jako wzorce moralne popiera wielogodzinne przedśmiertne pastwienie się nad więźniami. Nic dziwnego, że w świecie Goodkinda cudem natury jest chłopak, który z wszystkimi się zaprzyjaźnia. W ten sposób króciutki, pełen akcji a cukierkowy finał stał się odtrutką na wlokącą się, przygnębiającą większość książki. Być może finał zachęcił by mnie nawet do czytania kolejnych tomów, gdybym nie wiedziała, że w następnych Richard prawie nie występuje, oddając miejsce nowym postaciom, o których z doświadczenia wiem, że będą niepotrzebne i fatalnie napisane.

Przez część książki myślałam, żeby skończyć moją niegdyś ulubioną serię w połowie szóstego tomu. Brak akcji, nudne historie poboczne i grafomańskie dialogi wypełniały większość objętości książki, a wydarzenia finałowe zaczęły się pod sam koniec i trwały tylko chwilkę.

Najgorsze były wielostronicowe, zupełnie niepotrzebne dialogi. Rozmowy pod presją czasu albo takie, które...