W końcu po czteromiesięcznym leżeniu na półce odważyłam się po nią sięgnąć, głównie z faktu na tak skrajnie o niej opinie wsród czytelników, ale również mojego najbliższego środowiska. Zdania były podzielone, dużo szumu medialnego, a ja... Hm nie wiem, co o tym myśleć, ale zaczniemy od początku.

Zaczęło się naprawdę intrygująco. Krótkie, chwytliwe hasła zachęcały mnie do tego, że ta książka naprawdę będzie dobra, więc ją kupiłam i przeczytałam.

W książce mamy dwie główne bohaterki Emmę, która niestety nie żyje i poznajemy jej losy przed tragiczną śmiercią, oraz mamy Jane która aktualnie mieszka w mieszkaniu, gdzie wydarzył się wypadek. Ich historie splatają się w książce. Obydwie mają wielki, tragiczny bagaż doświadczeń, a nowe mieszkanie będzie dla nich czystą kartką. Na początku wszystko jest idealne, potem się knoci, ale trochę inaczej w przypadku każdej bohaterki.
Emmę na początku odbieramy jako ofiarę i nawet jej współczułam, ale z czasem nabrałam do niej tyle wstrętu za jej kłamstwa oraz to jak manipuluje swoim otoczeniem, że miałam ochotę spalić książkę. I jeszcze Simon, Boże jak on mnie wkurzał od samego początku...
Jane jest inna. Twardo stąpa po ziemi, nie kłamie, nie oczekuje, nie próbuje manipulować, ale... Czemu obydwie są tak naiwne i ślepe?
Edward muszę przyznać chłodny, dominujący typ i większość kobiet lubi taki typ, gdyż władza rządzi się swoimi prawami. Zdecydowanie za łatwo mu to poszło i od razu był podejrzanym numer jeden.
W trakcie dowiadujemy się także, że każdy z nich posiada jakąś obsesję, która goni kolejną obsesję i tak w kółko.
Ogółem Jane zaczyna drążyć, jak zginęła Emma. Im więcej się dowiaduje, tym otrzymuje coraz więcej sprzecznych sygnałów, aż w końcu następuje upragniony, nieoczekiwany finał i staje twarzą w twarz z mordercą. Kto zabił? Tego nie zdradzę.
Muszę przyznać, że akcję i bohaterów autorowi bym wybaczyła, ale nie takiego zakończenia książki, tutaj przelała się moja czara goryczy.

No i teraz się zaczyna...
Rozumiem cały ten zabieg psychologiczny z powtarzaniem danych wydarzeń, zmieniając tylko jedną niezbyt ważny element. Zataczając koło błądzimy w przeszłości, zamiast skupić się na przyszłości i ruszyć do przodu z czystym kontem. Ale można było to zrobić ciekawiej, a tak wiało nudą.
Z pewnością krótkie rozdziały były zaletą tej książki, tak jak czytanie ich losów naprzemiennie, ale muszę przyznać ten lekki styl pisania nie przyciągnął mnie. Przeczytałam, zrozumiałam i tyle.
Bohaterowie tylko mnie wkurzali, co mogło być zamiarem autorki, ale reszta była bez-emocjonalna po prostu była, zabrakło mi trochę opisów pod tym względem, ale takich które by mnie przyciągnęły.
Historia zapowiadała się naprawdę ciekawie i tak było jakieś 50 stron... potem dla mnie flaki z olejem i trochę było mi szkoda tej historii, bo się zawiodłam.
No i jeszcze brak jakiegokolwiek zaskoczenia... Cóż wszystko przewidziałam, wszystko jakoś samo układało mi się w głowie, zamiast pokręcić się tak że bym na końcu zgłupiała. Naprawdę wielka szkoda.

Ogółem rozumiem zamiar całej książki i szkoda, że naprawdę mi się nie spodobała, ale cóż każda książka spotyka niezadowolonego czytelnika.

Ale jeśli kochasz kryminały psychologiczne i ogółem ten cały zagadkowy psychologiczny świat ta książka może być dla ciebie.
Dla mnie książka ma zbyt wiele wad i z pewnością do niej nie wrócę.

W końcu po czteromiesięcznym leżeniu na półce odważyłam się po nią sięgnąć, głównie z faktu na tak skrajnie o niej opinie wsród czytelników, ale również mojego najbliższego środowiska. Zdania były podzielone, dużo szumu medialnego, a ja... Hm nie wiem, co o tym myśleć, ale zaczniemy od początku.

Zaczęło się naprawdę intrygująco. Krótkie, chwytliwe hasła zachęcały mnie do...