Po pożarze w domu Kornelii i znalezieniu zwęglonych zwłok, Gerard długo nie może dojść do siebie. Zachodzi w głowę, co właściwie się wydarzyło, myśli, że po ukochanej kobiecie został mu jedynie kot. Gdy dowiaduje się, że ciało należy do kogoś innego, odzyskuje nadzieje na znalezienie Koli. Sprawa komplikuje się, gdy jego koledzy z pracy stawiają jej zarzuty.

Wraz z pierwszym tomem polubiłam historię dotyczącą Kornelii i Gerarda, więc jak tylko zobaczyłam, że ukazał się drugi tom, wiedziałam, że muszę poznać dalsze losy bohaterów. Niestety „Światełko w tunelu” nie przypadło mi tak bardzo do gustu, jak „Jak kamień w wodę”. Tak naprawdę w książce mało jest akcji. Pierwsza część składa się wyłącznie z poszukiwań zaginionej Pliszki, bez żadnych „fajerwerków”, samo gdybanie, dochodzenie, drążenie, które tak naprawdę do niczego nie prowadzi. Druga część wyjaśnia, co się działo z bohaterką, ale również bez spektakularnych wydarzeń.

Nie nazwałabym tej książki thrillerem, raczej obyczajówką z wątkiem kryminalnym, który wydarzył się w poprzedniej części, a do którego powracamy, by zrozumieć od podstaw całe zdarzenie. Tak naprawdę, z góry wiadome jest, że bohaterka nie zginęła, nie wierzyłam również w jej uprowadzenie, raczej najrealniejszą obcą od początku była ucieka, tylko dlaczego to zrobiła?

Kornelia stała się bardzo irytująca. Od początku oczywiste było, że została wykreowana na zranioną, płochliwą sarenkę, ale kto normalny zachowuje się w ten sposób, co ona? Co prawda w przeszłości przeszła sporo, ale nie wyobrażam sobie, jak można zniknąć bez śladu po kłótni z mężczyzną, którego kochała, dosłownie zapaść się pod ziemię. Jej zachowanie jest bezmyślne i samolubne. Liczy się dla niej tylko to, co ona czuje, a że tym samym przyprawi kogoś o siwe włosy, nie ma znaczenia. Oczywiście ma mało pieniędzy, ale dziwnym trafem, wszystko udaje jej się załatwić po taniości, nieustannie ktoś ją ratuje z opresji, a sama jest chodzącym po ziemi aniołem. Przy okazji oglądania filmu zadała pytanie: „Co to w końcu jest, kryminał czy melodramat?” – sama się nad tym zastanawiam.

Jeśli przestawi się mózg z trybu thriller, ma literaturę obyczajową, to można spojrzeć na tę książkę zupełnie inaczej, zwłaszcza czytając jej drugą część. Lekkie pióro autorki sprawia, że książkę czyta się szybko, podoba mi się sarkazm oraz wszelkiego rodzaju dogryzki, które zostały zawarte w fabule. Mimo niektórych irytujących mnie rzeczy byłam ciekawa, jak zakończy się powieść. Nie zawiodłam się, choć postać Koli wszystko psuje. Gdyby istniała naprawdę, z pewnością bym nią potrząsnęła i kazała się ogarniać. Jej notoryczny brak zaufania do Gerarda potrafi popsuć wszystko. Tak naprawdę można pominąć dwieście stron, by dowiedzieć się, o co chodzi w całej powieści.

Mnie ta pozycja nie porwała, zdecydowanie wolę, tak różny od tej serii „Wiślański cykl”. Nie zrażam się jednak i czekam z niecierpliwością na kolejne dzieła autorki, w nadziei na to, że jednak obierze bardziej kryminalny kierunek, z mniej wkurzającą główną bohaterką.

Po pożarze w domu Kornelii i znalezieniu zwęglonych zwłok, Gerard długo nie może dojść do siebie. Zachodzi w głowę, co właściwie się wydarzyło, myśli, że po ukochanej kobiecie został mu jedynie kot. Gdy dowiaduje się, że ciało należy do kogoś innego, odzyskuje nadzieje na znalezienie Koli. Sprawa komplikuje się, gdy jego koledzy z pracy stawiają jej zarzuty.

Wraz z...