Światełko w tunelu

No cóż, ta część też mimo, że wątek policyjny, zbrodniczy, kryminałem chciała tylko być.
Książa lekka i przyjemna, a że jestem płaczkem końcówka przyprawiła mnie o kilka łez i konieczność szukania husteczek.
Polecam.

No cóż, ta część też mimo, że wątek policyjny, zbrodniczy, kryminałem chciała tylko być.
Książa lekka i przyjemna, a że jestem płaczkem końcówka przyprawiła mnie o kilka łez i konieczność szukania husteczek.
Polecam.

Pokaż mimo to

Samoczytajka. Czyta się szybciutko, bez zgrzytów, dobra kontynuacja części pierwszej. Zdecydowanie powieść obyczajowa, o czym mówi sama autorka, nie rozumiejąc, dlaczego na portalu przypisana jest do gatunku kryminał. I jeśli ktoś nie nastawia się na kryminał i jest fanem dobrej obyczajówki, na pewno się nie zawiedzie. Ja przeczytałam z ogromną przyjemnością. I chociaż bywało czasami przesłodko i nierealnie, to mam to w nosie. Kornelia i Gerard wciągnęli mnie w swoją historię, odprężyłam się, a o to mi przede wszystkim chodziło. Jestem na tak, zdając sobie sprawę, że nie jest to żadna wielka literatura, a literatura zdecydowanie rozrywkowa.

Samoczytajka. Czyta się szybciutko, bez zgrzytów, dobra kontynuacja części pierwszej. Zdecydowanie powieść obyczajowa, o czym mówi sama autorka, nie rozumiejąc, dlaczego na portalu przypisana jest do gatunku kryminał. I jeśli ktoś nie nastawia się na kryminał i jest fanem dobrej obyczajówki, na pewno się nie zawiedzie. Ja przeczytałam z ogromną przyjemnością. I chociaż...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Dzisiaj przychodzimy z książką "Światełko w tunelu". Opowieść ta jest ostatnią książką, która została nam podarowana do zrecenzowania w 2020 roku, więc oficjalnie zaczynamy nowy rok czytelniczy 😉
"Światełko w tunelu" to drugi tom z serii "Polowanie na pliszkę" od @hanna.gren.pisarka oraz @wydawnictworeplika
Pierwszy tom niedawno z recenzowałyśmy, jeżeli macie ochotę to zapraszamy do przeczytania poprzedniego postu.
Głównymi bohaterami książki są dwie postacie, a dokładnie Gerard i Kornelia. W domu u dziewczyny dochodzi do pożaru i ginie w nim stalkerka Pliszki. Dziewczyna zostaje podejrzana o morderstwo, ale niestety nikt nie wie gdzie ona przebywa. Jedyną osobą, która wierzy w jej niewinność jest właśnie Gerard, który próbuje ją odnaleźć. Jednak kobieta zapada się pod ziemię.
Jak już wspominałyśmy w poprzedniej części tak i w tej sądzimy, że książka jest raczej dobrym romansem niż książką kryminalną, możemy nawet stwierdzić, że podchodzi trochę pod powieść obyczajową. Już tłumaczymy dlaczego. Większa części książki to historie raczej nie związane ze śledztwem, a ukazanie emocji, które przeżywają bohaterowie. Nie znaczy to, że książka nam się nie podobała, wręcz przeciwnie, powieść czytało się bardzo przyjemnie i szybko.
Książka skierowana jest zarówno do młodszych i tych starszych czytelniczek, z pewnością każdemu się coś spodoba.
We wcześniejszej recenzji pisałyśmy, że polubiłyśmy Kornelię i chociaż jest odludkiem to jest bardzo pozytywną i miłą postacią, której los dał niezłego kopa, co do Gerarda to ciężko nam trochę stwierdzić, ma dosyć zmienny charakter, ale można wyczuć, że jest dobrą osobą.
Co do akcji i fabuły to ciągną się na początku dosyć powolutku, odkrywając pojedyncze elementy układanki, które później okazują się błędne. Później fabuła opowiada historię Kornelii ukazując jej prawdę i właśnie ta część książki sprawiła, że poczułyśmy, że jest to trochę obyczajówka, ale nie będziemy wam więcej zdradzać.
Podsumowując jest to bardzo fajnie napisana opowieść o poszukiwaniu prawdy, która może być czasem jedynym światełkiem w tunelu prowadzącym do wyjścia i odkrycia wszystkich kart.
A wy czytaliście już serię "Polowanie na pliszkę"?

Dzisiaj przychodzimy z książką "Światełko w tunelu". Opowieść ta jest ostatnią książką, która została nam podarowana do zrecenzowania w 2020 roku, więc oficjalnie zaczynamy nowy rok czytelniczy 😉
"Światełko w tunelu" to drugi tom z serii "Polowanie na pliszkę" od @hanna.gren.pisarka oraz @wydawnictworeplika
Pierwszy tom niedawno z recenzowałyśmy, jeżeli macie ochotę to...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Drugi tom jeszcze fajniejszy niż pierwszy. Czyta się fajnie, lekko i przyjemnie. W sam raz na chwilę relaksu i odpoczynku

Drugi tom jeszcze fajniejszy niż pierwszy. Czyta się fajnie, lekko i przyjemnie. W sam raz na chwilę relaksu i odpoczynku

Pokaż mimo to

Pierwsza część #jakakmieńwwodę kończy się domniemaniem, że Kornelia Pliszka nie żyje, zgineła w pożarze swojego domu. Gerard jest załamany, nie może pogodzić się ze stratą ukochanej. OKazuje się jednak, że znalezione ciało należy do kogoś innego. Co w takim razie stało się Pliszką i dlaczego zniknęła?Dodatkowo zostają postawione jej zarzuty. Najpierw jednak trzeba ją odnaleźć.

Wiedząc, że jest druga część tej serii domyślałam się, że tak nie może się to skończyć. Zastanawiałam się tylko jak to wszystko autorka uknuła :)
Jeśli chodzi o zaliczenie tej książki do gatunku kryminał to mocno bym się spierała, to w moim odczuciu raczej obyczajówka bardzo przyjemna w odbiorze. Kolejny raz zatapiamy się od pierwszych stron w ciąg zdarzeń i zapominamy o otaczającym nas świecie. Prowadzenie narracji bardzo temu sprzyja.
Fabuła poprowadzona jest w dużej mierze dwutorowo. Początkowo poznajemy rozterki Gerarda i podejmowane przez niego próby oczyszczenia Kornelii z zarzutów. W tej części jawi nam się jako zupełnie inny człowiek, niż w pierwszym tomie. Ewidentnie przemawia przez niego rozpacz po utraconej miłości. Na poznanie kolei losów Pliszki musimy chwilę poczekać, a gdy już dojdziemy do tego fragmentu, wszystkie karty się odkrywają. Zastanawiam się tylko dlaczego podjęła decyzję o ucieczce, przecież należy stawiać czoła problemom, a nie uciekać przed nimi jak najdalej się da. To w niczym nie pomaga, a w moim odczuciu jeszcze bardziej wszystko komplikuje. Jak okazuje się i w tej książce problemy tylko się nawarstwiają.

To bardzo przyjemna lektura, choć oczekiwałam czegoś innego, jako fanka kryminałów rzecz jasna :) Dla spędzenia miło czasu i odskoczni nadaje się idealnie :) Do spędzenia miło czasu i odskoczni nadaje się idealnie :) Dodatkowo porównując tom pierwszy i drugi przychylam się zdecydowanie ku początkom tej historii.

Pierwsza część #jakakmieńwwodę kończy się domniemaniem, że Kornelia Pliszka nie żyje, zgineła w pożarze swojego domu. Gerard jest załamany, nie może pogodzić się ze stratą ukochanej. OKazuje się jednak, że znalezione ciało należy do kogoś innego. Co w takim razie stało się Pliszką i dlaczego zniknęła?Dodatkowo zostają postawione jej zarzuty. Najpierw jednak trzeba ją...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Jeżeli ktoś zastanawia się, czy sięgnąc po tę książkę, to na wstępie napiszę, że jest to lektura z tych, które zaczynasz czytać i wówczas cały świat wokół znika, bo nagle przenosisz się ze swojego świata do świata bohaterów powieści.
Ta książka to połączenie kryminału policyjnego z dramatem, romansem i powieścią psychologiczną.Poruszone w powieści tematy szokują i frustrują wywołując czasami złość i poczucie ludzkiej klęski.
Pięknie, aczkolwiek bardzo dosadnie i dramatycznie opisany został w powieści pewien konflikt rodzinny, w którym dziecko, z którego wyrasta samodzielna, inteligentna kobieta od początku swojego życia jest nie tyle ignorowana przez najbliższych, tu mam na myśli rodziców, co wręcz potępiana za swoje istnienie.
Smutny, a może raczej tragiczny w skutkach jest też pokazany wątek solidarności pseudo-przyjacielskiej, i to w środowisku policyjnym. Muszę przyznać, że bulwersowałąm się czytając o bezgranicznej wierze w niewinność jakiegoś człowieka, gdzie nawet nie było próby zrozumienia drugiej strony. Prawie cały czas nasuwało mi się pytanie: jak dobrze znasz drugiego człowieka? Nawet tego, którego nazywasz swoim przyjacielem.
Muszę zwrócić uwagę również na wątek romantyczny, zrodzony w dość kontrowersyjnej sytuacji, gdzie dwoje ludzi nastawionych do siebie wrogo, nagle zaobaczyło w tej drugiej osobie kogoś bliskiego, kogoś komu wbrew wszystkiemu starało się zaufać. Tylko jak daleko można się zapuścić w tym zaufaniu. Czy szczęśliwy związek nie opiera się właśnie na takich emocjach?
Jak już wspominałam na początku, jest to kryminał policyjny, ale trochę nietypowy, jakkolwiek cały czas czytelnik jest w środku prowadzonego śledztwa dotyczącego tajemniczych anonimów podrzucanych głównej bohaterce. I tu mamy przestępstwo, mamy potencjalnych podejrzanych ale i ofiarę, która… no cóż nie mogę zdradzić, bo to będzie spojler.
Książka ma dość zaskakujące zakończenie, które zapewne niejednego czytelnika zszokuje, mnie przynajmniej doprowadziło do łez.
Biorąc do ręki tę lekturę, wiedziałam że się nie zawiodę, znam bowiem „pióro” autorki i wiem, że jej bohaterowie nie są nudni, a ich dopracowane w szczegółach osobowości są na tyle ciekawe, że w pewnym momencie może nie utożsamiamy się z nimi, ale jesteśmy dość blisko emocjonalnie.
Tu nie ma nudy, książkę czyta się na przysłowiowym wdechu i nawet jak jest konieczność odłożenia jej na jakiś czas, to myśli wciąż krążą wokół fabuły.
Polecam tę książkę, jak i część drugą oczywiście tym, którzy lubią dobre polskie kryminały. Proponuję jednak zarezerwować sobie na czytanie więcej czasu, bo myślę, że trudno będzie się oderwać od fabuły.
Gdybym miała znaleźć ciemne strony tej powieści, to z pewnością byłyby to papierosy. Sama nie palę, ale wiem, że autorka jest czynną palaczką i właściwie nie powinno mnie to bulwersować, ale bohaterowie moim zdaniem za dużo i za często sięgali po papierosy. No, ale to taka mała dygresja osoby niepalącej.
Autorka drobiazgowo wprowadza czytelnika we wszystkie zdarzenia i zachowania bohaterów, dzięki czemu fabuła staje się bliższa. Chociaż pewnie znajdą się tacy, którzy stwierdzą, że taka drobiazgowość jest zbędna.
Jak wspomniałam wcześniej, w drugiej części jest więcej obyczaju, ale wątek kryminalny dalej jest obecny i z całą pewnością mocno intryguje.
W tej części bardzo poruszył mnie dość ciekawy i obszerny wątek opuszczonego, samotnego grobu w lesie. Mogiły, która mogła kryć szczątki partyzanta walczącego w oddziałach Gryfu Pomorskiego. Pomyślałam, że nikt nie wie, ile takich smutnych grobów znajduje się w polskich lasach.
Postanowiłam podzielić się opinią o przeczytanych książkach sumując wrażenia po jednej i po drugiej części, dlatego POLECAM sięgnąć po te dwie książki w ciągłości czytania. Jak dla mnie mogła to być jedna część, ale pewne wówczas książka byłaby za gruba.
Myślę jednak, że ktoś kto sięgnie po te książki, nie zawiedzie się, a kończąc część pierwszą natychmiast będzie chciał przeczytać dalszy ciąg. Ale oczywiście decyzję każdy podejmuje sam.
Cóż mogę jeszcze dodać, ciekawa fabuła, niespodziewane zwroty akcji, wyjątkowi bohaterowie i świetna narracja. Myślę, że to wystarczy aby zachęcić do sięgnięcia po Pliszkę.

Jeżeli ktoś zastanawia się, czy sięgnąc po tę książkę, to na wstępie napiszę, że jest to lektura z tych, które zaczynasz czytać i wówczas cały świat wokół znika, bo nagle przenosisz się ze swojego świata do świata bohaterów powieści.
Ta książka to połączenie kryminału policyjnego z dramatem, romansem i powieścią psychologiczną.Poruszone w powieści tematy szokują i...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Ta część była odrobinę lepsza niż pierwsza. Wątek z poniemieckim grobem według mnie nic nie wnosił. Kornelia nadal irytująca, choć było jej mniej w fabule. Ich związek był dziwny, nadal nie potrafią ze sobą rozmawiać, wyjaśnić nieporozumień. Dziwne to wszystko. Mi się ten cykl nie podobał, nie polecam.

Ta część była odrobinę lepsza niż pierwsza. Wątek z poniemieckim grobem według mnie nic nie wnosił. Kornelia nadal irytująca, choć było jej mniej w fabule. Ich związek był dziwny, nadal nie potrafią ze sobą rozmawiać, wyjaśnić nieporozumień. Dziwne to wszystko. Mi się ten cykl nie podobał, nie polecam.

Pokaż mimo to

Pierwsza książka Hanny Greń, jaką miałam przyjemność czytać, to „Jak kamień wodę”. Tą częścią zaczyna się cykl Polowanie na Pliszkę i książka ta zakończyła się w takim momencie, że konieczne było sięgnięcie po kontynuację – „Światełko w tunelu”. Miałam co prawda swoje przypuszczenia, co mogło się stać z główną bohaterką, ale autorka skutecznie wywiodła mnie w pole. Ale niestety muszę napisać, że ta część jest zdecydowanie słabszą i pewnych wątków po prostu mogłoby nie być.

Część pierwsza zakończyła się tragicznie – ktoś podpalił dom głównej bohaterki Kornelii, znaleziono co prawda w nim zwłoki, lecz czy na pewno ofiarą jest mieszkanka domu? Gerard jest przekonany, że bezpowrotnie stracił ukochaną kobietę, którą podczas ostatniego spotkania zawiódł. Jako pamiątka został mu jedynie kociak Plamka. Okazuje się jednak, że kobieta żyje, lecz nie wiadomo, gdzie się podziewa. Na dodatek jest oskarżona o podpalenie i zabójstwo! Gerard nie może się z tym pogodzić i na własną rękę próbuje udowodnić niewinność ukochanej. Stawia sobie za cel odnalezienia Kornelii Pliszki. Tylko jak znaleźć kogoś, kto nie ma żadnych znajomych i skutecznie zaciera za sobą ślady?

„Światełko w tunelu” niestety mnie nie przekonało. Choć książkę czytało się lekko, nie brakowało ironicznych docinek, humoru w dialogach, to zastanawiam się, nad sensem niektórych fragmentów książki. Czy one coś wniosły do fabuły? Zupełnie nic. Narracja prowadzona jest dwutorowo, na samym początku spotykamy się z Gerardem, który rozpacza po stracie ukochanej. I jak nie lubiłam tego policjanta w „Jak kamień w wodę”, tak tutaj to właśnie ten bohater zyskał moją sympatię. Uparcie wierzy, że to nie Kornelia stoi za podpaleniem domu, jest nawet zaryzykować swoją karierę, by tylko oddalić od ukochanej oskarżenia. W części pierwszej Kornelia zarzuciła mu, że nie potrafi jej zaufać, tutaj zaś wyraźnie widać, że ten bohater odrobił lekcję i chce to jej udowodnić. Tylko gdzie ona może się podziewać? Na tę odpowiedź będziemy musieli chwilę poczekać, ale wyjaśni się, gdzie przebywa poszukiwana Pliszka. I hmm, jeśli mogłabym podsumować tę część historii – nie działo się zupełnie nic. Do tej pory nie rozumiem decyzji o ucieczce i jej postępowania. Oprócz tego, że skutecznie zatarła za sobą ślady, co robiła ta bohaterka? Irytowała mnie swoimi przemyśleniami, zbierała w najlepsze grzyby i usilnie walczyła o postawienie pomnika odnalezionej w lesie mogiły partyzanckiej. Tylko po co? Co to miało wnieść do fabuły?

Kryminału w „Światełku w tunelu” jest tyle, co kot napłakał. Za to znajdziemy tutaj rozbudowany wątek obyczajowo-romansowy. Bohaterowie skaczą sobie do oczu, nie potrafią sobie zaufać. To, w jaki sposób policja postawiła Kornelii zarzuty i jak prowadzi śledztwo, jest mocno naciągane i wszystko wskazuje na to, że znowu każdy uwziął się na niewinną Pliszkę. Szkoda, ale zupełnie mnie ta część nie przekonała.

Pierwsza książka Hanny Greń, jaką miałam przyjemność czytać, to „Jak kamień wodę”. Tą częścią zaczyna się cykl Polowanie na Pliszkę i książka ta zakończyła się w takim momencie, że konieczne było sięgnięcie po kontynuację – „Światełko w tunelu”. Miałam co prawda swoje przypuszczenia, co mogło się stać z główną bohaterką, ale autorka skutecznie wywiodła mnie w pole. Ale...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Czasami życie potrafi zaskoczyć, tworząc najbardziej niepokojące, zdumiewające czy intrygujące scenariusze. Niemal nigdy na takie wydarzenia nie można się przygotować, potrafią one nastąpić znienacka, bez żadnych sygnałów zapowiadających ich nadejście. Wydarzenia te często są tzw. kamieniami milowymi, zmieniającymi wszystko, warunkującymi dalsze życie.
W życiu Kornelii Pliszki było właśnie kilka takich wydarzeń, które zawróciły ją z danej drogi, choć paradoksalnie sprawiły, że w dłuższej perspektywie czasu jej życie zyskało na jakości. Wyprowadzenie się od rodziców i zamieszkanie z Joanną, wspólne plany dotyczące firmy – śmierć koleżanki niestety przekreśliła te marzenia, na dodatek w tym samym dniu, kiedy przyjaciółka zginęła pod kołami samochodu, Kornelia nieomal została zgwałcona. Tylko dzwoniący telefon ją od tego uchronił, choć i tak ta napaś zmieniła wszystko. Kiedy po zgłoszeniu sprawy na policję rozpętało się piekło, bowiem napastnik okazał się funkcjonariuszem policji, Kornelia została niemal zaszczuta, wyciągnięto wszystkie kłamstwa z jej przeszłości. Spokój odnalazła dopiero w Bielsku, w domu babci, która przygarnęła ją i stworzyła warunki do rozwoju firmy. Jednak jedenaście lat później koszmary z młodości powracają, bowiem ktoś prześladuje Kornelię, a ona zgłaszając sprawę, znów trafia na policjanta, który kilka lat temu przyjmował jej zgłoszenie o gwałcie i który oskarżył ją wówczas o kłamstwo. W międzyczasie Gerard zmienił miejsce zamieszkania i tym sposobem drogi jego i Kornelii znów się przecięły. Tyle tylko, że teraz sytuacja wyglądała zupełnie inaczej, a pomiędzy nimi stopniowo zaczęło pojawiać się uczucie. Przerwane zresztą brutalnie pożarem, w którym Pliszka zginęła. Tak właśnie zakończyła się pierwsza część intrygującej serii „Polowanie na Pliszkę”, a my zostaliśmy z wielkim znakiem zapytania i mnóstwem wątpliwości co do tego, czego tak naprawdę byliśmy świadkami.
Tom drugi kryminalnej historii autorstwa Hanny Greń, pt. „Światełko w tunelu”, opublikowanej nakładem Wydawnictwa Replika, znów nas zaskakuje. Mimo iż tom ten jest nieco słabszy od poprzedniego, to jednak przynosi wiele odpowiedzi, na także pozwala Gerardowi na prawdziwy rachunek sumienia. Szczególnie, że dopiero opłakał Pliszkę świadomy, że nigdy tak naprawdę jej nie wierzył w kwestii gwałtu, do chwili jej śmierci był przekonany, że wrobiła ona jego przyjaciela. Nagranie znalezione po jej odejściu zmieniło wszystko, ale uświadomiło mu też, jak bardzo zawiódł Kornelię.
Tym mocniej poruszają go zarzuty stawiane obecnie jego ukochanej, bowiem jak się okazuje … wcale nie zginęła ona w pożarze. Ofiarą w istocie była jego była żona, która gnębiła kobietę i nie wahała się posunąć nawet do morderstwa. Gdzie jednak w takiej sytuacji jest Kornelia i dlaczego się ukrywa? Co tak naprawdę zdarzyło się w domu Pliszki? Czy bez jej obecności Gerard upora się z zarzutami o wywołanie pożaru ze skutkiem śmiertelnym?
Odnalezienie Pliszki staje się priorytetem, ale sprawa nie będzie łatwa, bowiem dziewczyna zaciera za sobą wszystkie ślady, nie ma również żadnych znajomych, którzy mogliby pomóc we wskazaniu miejsca jej pobytu. Gerard ma okazję się zrehabilitować w jej oczach, ale czy podoła zadaniu? Tak naprawdę odpowiedź na to pytanie mogłaby zawierać się w pierwszym tomie, w stosunku do tego drugiego ma się wrażenie, że pojawił się niejako na siłę. Nie zmienia to faktu, że kto czytał pierwszą część historii po drugą sięgnąć koniecznie musi!

Czasami życie potrafi zaskoczyć, tworząc najbardziej niepokojące, zdumiewające czy intrygujące scenariusze. Niemal nigdy na takie wydarzenia nie można się przygotować, potrafią one nastąpić znienacka, bez żadnych sygnałów zapowiadających ich nadejście. Wydarzenia te często są tzw. kamieniami milowymi, zmieniającymi wszystko, warunkującymi dalsze życie.
W życiu Kornelii...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Beznadziejna.

Beznadziejna.

Pokaż mimo to