Światełko w tunelu

Następna kryminał tej autorki, który zdobył moje uznanie. Lekkie pióro, ciekawe wątki i bohaterowie. Dobrze się czyta. Polecam.

Następna kryminał tej autorki, który zdobył moje uznanie. Lekkie pióro, ciekawe wątki i bohaterowie. Dobrze się czyta. Polecam.

Kryminał to kryminał i oczywiście Hanna Greń nie zawodzi. Akcja wartka, jest też miłość - co prawda i ona przechodzi czas próby ale nikt nie mówił że będzie łatwo.
Polecam.

Kryminał to kryminał i oczywiście Hanna Greń nie zawodzi. Akcja wartka, jest też miłość - co prawda i ona przechodzi czas próby ale nikt nie mówił że będzie łatwo.
Polecam.

Druga część cyklu "Polowanie na Pliszkę" i nie mniej emocjonująca. Po kłótni z Gerardem Kornelia znika, co powoduje, że zostaje podejrzana o spalenie własnego domu i zabójstwo byłej żony policjanta i stalkerki Kornelii w jednym.
W związku Kornelii i Gerarda dominuje brak zaufania i szczerości, które rzutują na poszczególne wydarzenia. Para przerzuca się pretensjami, nie próbując dojść do porozumienia.
Policjant Gerard jest między młotem a kowadłem. Z jednej strony praca, w której musi wykazać się lojalnością. Z drugiej strony ukochana, która ma podobne oczekiwania.
Podsumowując, kryminalna historia z prawdziwym życiem w tle.
Serdecznie polecam!

Druga część cyklu "Polowanie na Pliszkę" i nie mniej emocjonująca. Po kłótni z Gerardem Kornelia znika, co powoduje, że zostaje podejrzana o spalenie własnego domu i zabójstwo byłej żony policjanta i stalkerki Kornelii w jednym.
W związku Kornelii i Gerarda dominuje brak zaufania i szczerości, które rzutują na poszczególne wydarzenia. Para przerzuca się pretensjami, nie...

Ale to słabe...🤦 A jak odstaje od pierwszej części...
O ile pierwszą czytało sie szykbo i z zainteresowaniem, o tyle tutaj przy 160 str sie juz poddałam i zaczęłam jedynie to kartkować. Nuda, nuda i raz jeszcze nuda.

Ale to słabe...🤦 A jak odstaje od pierwszej części...
O ile pierwszą czytało sie szykbo i z zainteresowaniem, o tyle tutaj przy 160 str sie juz poddałam i zaczęłam jedynie to kartkować. Nuda, nuda i raz jeszcze nuda.

Moje pierwsze spotkanie z książką pani Hanny.
Lektura lekka, łatwa i miło się czyta.
Szybciutko.
Taka książka na jeden wieczór.
W dwóch tomach.
Poboczny wątek o powstańcach zakręcił łezkę w oku. Miałam odczucie czestej zmiany tempa.
Jakby ktoś zabrał mi pilota od dvd i przewijał w niezapowiadzianych momentach x16 x4 x32... To spowodowało, że pozostalo we mnie wrażenie, iż tę cała historię z Pliszką poznałam powierzchownie.
Polecam dla tych co maja czas.
Uwaga. Może jakaś inna książka pani Hanny jest godna polecenia?

Moje pierwsze spotkanie z książką pani Hanny.
Lektura lekka, łatwa i miło się czyta.
Szybciutko.
Taka książka na jeden wieczór.
W dwóch tomach.
Poboczny wątek o powstańcach zakręcił łezkę w oku. Miałam odczucie czestej zmiany tempa.
Jakby ktoś zabrał mi pilota od dvd i przewijał w niezapowiadzianych momentach x16 x4 x32... To spowodowało, że pozostalo we mnie...

Miłość Gerarda do Kornelii była,fabuła świetnie skonstruowana,ciekawy pomysł na powieść kryminalną,pozytywni bohaterowie jak i wyraziste bohaterki.
Intryga kryminalna doskonała,była też miłość tutaj,zaserwowała mnie pisarka Hanna Greń prawdziwy,mocny polecoster emocji,wyrażeń niezwykłych.
Styl pisania pisarki bardzo dobry,zaskakująca i intrygująca książka.
Przeczytana z czystą przyjemnością.

Miłość Gerarda do Kornelii była,fabuła świetnie skonstruowana,ciekawy pomysł na powieść kryminalną,pozytywni bohaterowie jak i wyraziste bohaterki.
Intryga kryminalna doskonała,była też miłość tutaj,zaserwowała mnie pisarka Hanna Greń prawdziwy,mocny polecoster emocji,wyrażeń niezwykłych.
Styl pisania pisarki bardzo dobry,zaskakująca i intrygująca książka.
Przeczytana z...

“Co to w końcu jest, kryminał czy melodramat?”
Czytając to parsknęłam śmiechem, bo tym jednym, wyrwanym z kontekstu zdaniem Hanna Greń idealnie podsumowała swoją książkę. I był to jedyny raz kiedy się uśmiechnęłam, bo reszta - tym razem zamierzonych żartów, wypadła tak sztywno, jakby wcisnęła je na siłę, nie za bardzo mając plan jak to zrobić. Podobnie jest z główną bohaterką. Już w poprzedniej części była słabo skonstruowana jako postać, tutaj mamy zaś tego jeszcze więcej: więcej chaosu, więcej nielogicznych zachowań, więcej podkreślania, jaka jest ładna, szczupła, zdolna, mądra i miła. Wszystkiego więcej. W dodatku do czego się nie dotknie, pięknie się jej udaje, a otoczenie samo narzuca się z wszelką, oczywiście całkowicie bezinteresowną pomocą. Wyłania się z tego obraz typowej Mary Sue, co daje mi powód do podejrzeń, że sama autorka nie miała na tę postać pomysłu. Moją sympatię zyskał za to Gerard, nie jestem jednak pewna, czy to dlatego, że w porównaniu z poprzednią częścią był bardziej zrównoważony, czy po prostu łatwo było wypaść lepiej na tle Kornelii.
Podsumowując - jest gorzej. Sięgnęłam po ten tom, bo byłam ciekawa jaki był pomysł na rozwinięcie, zdawałoby się zakończonej historii i niestety, tak jak się obawiałam - żaden. Ciężko nawet nazwać tę książkę kryminałem, bo nie ma już tajemnicy, są za to banalnie opisane problemy bohaterów i przydługie opisy Kornelii chodzącej po lesie, zbierającej grzyby i sadzącej kwiaty. Nuda. To zdecydowanie nie jest to, czego oczekuję po tym gatunku.

“Co to w końcu jest, kryminał czy melodramat?”
Czytając to parsknęłam śmiechem, bo tym jednym, wyrwanym z kontekstu zdaniem Hanna Greń idealnie podsumowała swoją książkę. I był to jedyny raz kiedy się uśmiechnęłam, bo reszta - tym razem zamierzonych żartów, wypadła tak sztywno, jakby wcisnęła je na siłę, nie za bardzo mając plan jak to zrobić. Podobnie jest z główną...

Ta część podobała mi się mniej niż poprzednia. Już mnie tak nie wciągnęła. Jakoś mniej jest tutaj kryminału.

Ta część podobała mi się mniej niż poprzednia. Już mnie tak nie wciągnęła. Jakoś mniej jest tutaj kryminału.

Po kłótni z Gerardem Kornelia się wyprowadza i na trzy tygodnie znika z Bielska. Nie ma pojęcia o pożarze w jej domu, znalezionych tam zwłokach i o tym, źe to ona zostaje podejrzana o sprawstwo. Po spędzeniu dwóch dni na dołku wybaczenie Gerardowi, że do tego dopuścił łatwo jej nie przychodzi. Ale...

Amatorzy patriotyczno-historycznych wątków polubią zapewne opis znaleziska w lesie nad Brdą, niedaleko gospodarstwa agroturystycznego, gdzie Kornelia usiłuje się wyleczyć - oczywiście nadaremno - z miłości do Gerarda. Mnie spodobała się logiczna kompozycja fabuły, przekonujące motywy zachowania protagonistów, włączenie humoru w miłosne dialogi oraz ciekawe i wyglądające na bardzo wiarygodne relacje z traktowania osób podejrzanych o przestępstwa. Takie pseudo-kryteria jak „coś musi być na rzeczy”, „przecież to do niej podobne, wszyscy o tym wiedzą” dotknęły Pliszkę dwukrotnie. A w realnym życiu też do rzadkości nie należą, z czego z pewnością zdaje sobie sprawę mąż Hanny Greń, policjant, któremu autorka dziękuje za konsultacje.

W każdym razie na pewno z Hanną Greń rozstawać się nie zamierzam.

Po kłótni z Gerardem Kornelia się wyprowadza i na trzy tygodnie znika z Bielska. Nie ma pojęcia o pożarze w jej domu, znalezionych tam zwłokach i o tym, źe to ona zostaje podejrzana o sprawstwo. Po spędzeniu dwóch dni na dołku wybaczenie Gerardowi, że do tego dopuścił łatwo jej nie przychodzi. Ale...

Amatorzy patriotyczno-historycznych wątków polubią zapewne opis...

No cóż, ta część też mimo, że wątek policyjny, zbrodniczy, kryminałem chciała tylko być.
Książa lekka i przyjemna, a że jestem płaczkem końcówka przyprawiła mnie o kilka łez i konieczność szukania husteczek.
Polecam.

No cóż, ta część też mimo, że wątek policyjny, zbrodniczy, kryminałem chciała tylko być.
Książa lekka i przyjemna, a że jestem płaczkem końcówka przyprawiła mnie o kilka łez i konieczność szukania husteczek.
Polecam.