Mam mieszane odczucia i trudno mi o jednoznaczną ocenę.
Z jednej strony temat, który bulwersuje i wstrząsa, zwłaszcza że fabuła podobno oparta jest na rzeczywistych wydarzeniach.
Z drugiej strony w kategoriach czysto powieściowych jest po prostu słabo. Jeśli ktoś spodziewa się czegoś w rodzaju literackiej formy „Wołynia” Smarzowskiego, to będzie rozczarowany.
Książka w reporterskiej formie przedstawia losy małego polskiego oddziału partyzanckiego w trzech ostatnich kwartałach 1943 roku. Właściwie poza pierwszą i ostatnią sceną mamy niekończące się pasmo bitew, potyczek, starć i zasadzek, a dziesiątki przewijających się postaci poznajemy wyłącznie z nazwisk, pseudonimów i stopni wojskowych. Szkoda, że autor nie zdecydował się rozbudować w sensie psychologicznym choćby kilku głównych bohaterów, skupiając się wyłącznie na osobie Stanisława Morowskiego.
Na pewno nie jest to jakaś wybitna pozycja, mimo wszystko nie uważam czasu spędzonego z tą książką za stracony, bo jednak ciągle brakuje wiedzy o tym co rzeczywiście wydarzyło się na Wołyniu w 1943 r.

Mam mieszane odczucia i trudno mi o jednoznaczną ocenę.
Z jednej strony temat, który bulwersuje i wstrząsa, zwłaszcza że fabuła podobno oparta jest na rzeczywistych wydarzeniach.
Z drugiej strony w kategoriach czysto powieściowych jest po prostu słabo. Jeśli ktoś spodziewa się czegoś w rodzaju literackiej formy „Wołynia” Smarzowskiego, to będzie rozczarowany.
Książka w...