Aż mi przykro to napisać, ale rozczarowałam się bardzo, naprawdę bardzo. Fenomen "Chaty" ogarnął wiele osób, pozytywne komentarze spadały z nieba niczym deszcz, więc nie wyobrażałam sobie, że mogło by mnie to ominąć. Przeczytałam i wtedy spotkało mnie wielkie bum! Hmm, pominę już kwestię przedstawienia Boga jako kobiety, nie umiałam się w tym odnaleźć i przeszkadzało mi to, ale byłabym w stanie to zaakceptować, gdyby reszta książki mnie porwała. Było inaczej, dialogi prowadzone między Mackiem, a Trójcą Świętą były bezpłciowe, za mało wnosiły, może dwa rozdziały były takie, z których byłabym w stanie coś wynieść i jakoś zapadły mi w pamięć, reszta to zwykłe gawędzenie. Czytając nie czułam zadumy, nie poczułam żadnej nadziei, nie zmieniło to nijak mojego myślenia na temat życia i śmierci, a właśnie na to liczyłam. Na jakąś wskazówkę. Jeszcze jedna rzecz, która mnie raziła - Pan Bóg był tu przedstawiony zbyt "luzacko". Taki był pewnie zamiar, aby ukazać go jako "równego", aczkolwiek mi pasowałaby bardziej wizja, spokojnego, dobrego, ale nie spoufalającego się mędrca, który swoim opanowaniem i mądrością pokaże jak żyć. Akurat to co ukazała "Chata" po prostu nie przypadło mi do gustu i myślę, że po trosze jest ona sprzeczna z tym co zawiera Biblia.

Aż mi przykro to napisać, ale rozczarowałam się bardzo, naprawdę bardzo. Fenomen "Chaty" ogarnął wiele osób, pozytywne komentarze spadały z nieba niczym deszcz, więc nie wyobrażałam sobie, że mogło by mnie to ominąć. Przeczytałam i wtedy spotkało mnie wielkie bum! Hmm, pominę już kwestię przedstawienia Boga jako kobiety, nie umiałam się w tym odnaleźć i przeszkadzało mi to,...