Lubię małe wydawnictwa, cenię je za odwagę, za wizję i za to, co nam dają - przygody literackie, których gdzie indziej próżno szukać. Lubię Toczkę za Bułgarów i Macedończyków przede wszystkim, bo serbskich i chorwackich autorów drukują także inni (B. i M. także, ale w o wiele mniejszej skali). A oto najnowsze ich (Toczki) dziecko, z chorwackiego przełożone.
Najpierw łyżka dziegciu: tłumaczenie niezłe, mimo kilku błędów, poza dialogami (niedoświadczeni tłumacze z trudem pojmują, że dialogów nie można konstruować z tego samego języka, jakim pisana jest reszta tekstu, ich idiom musi być zbliżony do języka faktycznie mówionego, choć i tutaj nie należy przesadzać). Same opowiadania właściwie dobre, chociaż mało odkrywcze, impresje żołnierzy walczących w pierwszej wojnie światowej, nie wiedzieć czemu żołnierzy różnych narodowości, nie tylko Jugosłowian - a może to właściwa perspektywa, to spojrzenie z różnych stron...
Teraz łyżka substancji nieznanej: zdziwiony mikrymi rozmiarami tomiku (71 stron, toż to próbka jeno, jak w perfumerii) zacząłem szukać informacji o autorze i, o ile internety mnie nie zmyliły, on tylko tyle dotąd wydał! (nie licząc wierszy opublikowanych w czasopismach). No to skąd pomysł, żeby wydać po polsku taką broszurkę?
No i beczka miodu: pozwolę sobie na hipotezę - sądząc z podwójnego nazwiska tłumaczki, jest ona najpewniej żoną autora, i to żoną serdecznie przywiązaną do swojego mężczyzny i jego twórczości, bo jak inaczej wytłumaczyć starania o wydanie jej, tej twórczości tak objętościowo skromnej, w języku zagranicznym? Zatem, zgaduję, że omawiana książeczka sama w sobie, fakt jej wydania, jest literacką opowieścią o pisarzu, jego żonie, i o miłości przekraczającej najróżniejsze granice. Innymi słowy - choć opowiadania niniejsze są wartościowe i mogą być dla czytelnika źródłem przeżyć artystycznych, o ileż większą literaturą jest historia powstania tej niezwykłej książeczki... Tak oto na naszych oczach życie przerasta literaturę.
I dodatkowa łyżka miodu: wszystkie okładki Toczki lubię za ich przepiękną prostotę, ale tę uważam za jedną z najpiękniejszych w ogóle, pośród wszystkich książek wydawanych obecnie w Polsce.

Lubię małe wydawnictwa, cenię je za odwagę, za wizję i za to, co nam dają - przygody literackie, których gdzie indziej próżno szukać. Lubię Toczkę za Bułgarów i Macedończyków przede wszystkim, bo serbskich i chorwackich autorów drukują także inni (B. i M. także, ale w o wiele mniejszej skali). A oto najnowsze ich (Toczki) dziecko, z chorwackiego przełożone.
Najpierw łyżka...