Zapewne kojarzycie chociaż jeden – nazwijmy to – serial dla kobiet. „Magda M.”, „Singielka”, „Brzydula”… Ich główne bohaterki są zazwyczaj utalentowane i mają świetne prace, jednak to na szukanie drugiej połówki poświęcają 99,9% swojego czasu. Wszystkie ich sprawy obracają się wokół miłości. Do czego zmierzam? Otóż książka „Maria Skłodowska-Curie” (skądinąd zakwalifikowana do biografii) oscyluje dokładnie w tej samej konwencji – serialu romantycznego.

Nie znajdziecie tu obrazowych opisów chwil, kiedy Skłodowska-Curie w pocie czoła pracowała w laboratorium. Nie poznacie zakamarków jej genialnego umysłu ani nie podzielicie jej ogromnej pasji do nauki. Nie dowiecie się, co czuła, odbierając swojego pierwszego Nobla. Nie odczujecie, jak to jest wytrwale pracować ze swoją bratnią duszą nad epokowym odkryciem.

Dowiecie się za to, że dwukrotna noblistka była kobietą niezwykle namiętną, która już jako wdowa straciła głowę dla kolegi z pracy – niewiernego męża innej i ojca czwórki dzieci – Paula Langevina. Zdziwicie się, jak zażyła relacja łączyła ją z Albertem Einsteinem. A także będziecie zaskoczeni tym, jak często chichotała i jak mało istotną rolę w jej życiu odgrywały dzieci. Tylko czy aby na pewno tak było?

Książkę Magdaleny Niedźwieckiej czyta się bardzo dobrze i szybko. Ale nie ukrywajmy – jest to bardziej romans lub powieść obyczajowa niż rzetelna, poparta przypisami, biografia. Historia Marii Skłodowskiej-Curie jest tu zbyt mocno sfabularyzowana, nafaszerowana dialogami (które być może nigdy nie miały miejsca), a przede wszystkim – przedstawia genialną Polkę jednowymiarowo. Głównie przez pryzmat miłości do trzech najważniejszych mężczyzn w jej życiu (spośród których mąż, Pierre Curie, zdaje się o dziwo odgrywać najmniejszą rolę).

Jakoś przez większość lektury nie mogłam pozbyć się wrażenia, że Skłodowska-Curie została tu potraktowana niesprawiedliwie. W końcu poświęciła wiele lat życia pracy naukowej, co w biografii zostało potraktowane bardzo po macoszemu. Zapewne był to celowy zabieg autorki, która chciała ukazać prywatną, tę mniej znaną, stronę genialnej Polki. Tylko znów wracam do podstawowego pytania: czy jest to portret prawdziwy?

Śmiem wątpić. Chociażby na podstawie rozbudowanego tu wątku Alberta Einsteina. Oczywiście wiadomo, że naukowcy znali się i lubili, ale czy byli ze sobą aż tak blisko, jak uważa Magdalena Niedźwiecka? Patrząc na bardzo skrupulatną biografię „Einstein. Jego życie, jego wszechświat” pióra Waltera Isaacsona (amerykańskiego pisarza, byłego przewodniczącego CNN i redaktora „Time” oraz znanego biografa, m.in. Steve’a Jobsa) było inaczej, skoro poświęcił wątkowi Skłodowskiej-Curie może dwa, maksymalnie trzy zdania.

Mocno wierzę w to, że Maria Skłodowska-Curie była kobietą wyjątkową i wielowymiarową. Ani wielkość jej postaci, ani klimat Paryża początku XX wieku nie zostały tu należycie uchwycone. Reasumując – oceniam książkę Magdaleny Niedźwieckiej 7/10, ale nie w kategorii biografii, a zgrabnej powieści obyczajowej z wątkiem romansowym na czele.

Zapewne kojarzycie chociaż jeden – nazwijmy to – serial dla kobiet. „Magda M.”, „Singielka”, „Brzydula”… Ich główne bohaterki są zazwyczaj utalentowane i mają świetne prace, jednak to na szukanie drugiej połówki poświęcają 99,9% swojego czasu. Wszystkie ich sprawy obracają się wokół miłości. Do czego zmierzam? Otóż książka „Maria Skłodowska-Curie” (skądinąd zakwalifikowana...