Jeżeli mielibyśmy uznać, że w literaturze też funkcjonuje gatunek jakim jest komedia romantyczna, to „Dwoje do pary” jest jego świetnym przedstawicielem. Książka porównywana przez wydawcę do bestsellerowego (a może nawet już kultowego) „Jednego dnia” jest jednak dużo bardziej niebanalna niż komediowo-romantyczne historie, które na ogół możemy oglądać na dużym ekranie.

Fisher i Ivy są parą od zaledwie dziewiętnastu dni. To ten czas, kiedy ma się motyle w brzuchu i bezustannie myśli o tej drugiej osobie. Szaleńczo w sobie zakochani, Fisher i Ivy nie potrafią wytrzymać chwili z dala od siebie i wydają się być dla siebie stworzeni. Ale w trakcie podróży do jego rodziców coś się nagle zmienia. Ivy traci entuzjazm, a Fisher uświadamia sobie, że tak naprawdę nic o niej nie wie. Kiedy ma urodziny? Jakiej muzyki słucha? Jak miał na imię jej pierwszy chłopak? Te z pozoru nieistotne drobiazgi nabierają znaczenia, kiedy okazuje się, że Ivy jest w ciąży i losy jej i Fishera od tej pory na zawsze mają być już ze sobą splecione. Ich związek zostaje wystawiony na próbę, której żadne z nich się nie spodziewało, a przynajmniej nie tak szybko. W ciągu tych kilkudziesięciu tygodni, które dzielą ich od narodzin dziecka będą musieli się nie tylko lepiej poznać, ale też zdecydować, czy w ogóle chcą i potrafią być ze sobą.

Opowieść ta jest tym bardziej niebanalna, że jej narratorem jest Fisher. Męski punkt widzenia w komedii romantycznej to sytuacja niestandardowa, ale kiedy masz do czynienia z takim bohaterem jak Fisher jest to zmiana wyłącznie na lepsze. Fisher to taki bohater, którego nie sposób nie lubić, zwyczajny, niczym nie wyróżniający się, a jednocześnie pełen wdzięku, dobry przyjaciel i romantyczny partner. Jego narracja wielokrotnie budzi rozbawienie, ale przede wszystkim jest okazją, by poznać męskie spojrzenie na takie sprawy jak miłość, rodzicielstwo, poświęcenie. Oczywiście, nie każdy mężczyzna jest jak Fisher (niestety!), ale wydaje się, że pewne jego obawy, lęki, frustracje i oczekiwania są uniwersalne.

Warto w tym miejscu wspomnieć, że „Dwoje do pary” przesiąknięte jest brytyjskim poczuciem humoru i naznaczone specyficznym brytyjskim stylem pisania, po którym można poznać książki Davida Nichollsa, Helen Fielding czy Nicka Hornby’ego. A teraz także i Andy’ego Jonesa. Powiedziałabym, że charakterystyczna jest dla tego stylu „kumpelska” narracja, dająca poczucie więzi z głównym bohaterem, który jest otwarty, szczery, a przy tym prezentowany nam właśnie jako ktoś z kim łatwo można się zaprzyjaźnić, ktoś zwyczajny jak my, niedoskonały, popełniający głupie gafy czy posiadający żenujące wady. Właśnie za sprawą takich bohaterów – takich jak Fisher – podobne powieści czyta się niesamowicie lekko i szybko. Choć sam bohater oczywiście nie wystarczy. W „Dwoje do pary” za Fisherem stoi wyjątkowa słodko-gorzka historia, pozbawiona romantycznej otoczki i kilogramów lukru, a przez to tak ciekawa. Związek Fishera i Ivy nie jest kolorowy, jest pełen wątpliwości z obydwu stron, do tego „urozmaicony” permanentną obecnością brata Ivy w ich mieszkaniu. Nikt z czytelników nie spodziewa się też pewnie zaskakującego zwrotu akcji, który funduje autor pod koniec powieści, a który zupełnie zmienia myślenie o niej w kontekście komediowym.

„Dwoje do pary” to także wspólna podróż pary przez dziewięć miesięcy oczekiwania na dziecko i jestem pewna, że z tego powodu szczególnie przypadnie do gustu wszystkim ciężarnym i ich partnerom. Fisher i Ivy doświadczają zarówno blasków, jak i cieni tego okresu – chodzą do szkoły rodzenia, mają problem z wyborem imienia dla dziecka, przez długi czas nie uprawiają seksu, ale za to co tydzień czytają jeden rozdział z podręcznika dla przyszłych rodziców. Powoli oswajają się z nową, niespodziewaną sytuacją, która nie jest przez autora idealizowana, ale przede wszystkim zostaje pokazana jako coś co cementuje związek i zbliża ludzi.

Powieść Andy’ego Jonesa nie jest jednak tylko i wyłącznie historią Fishera i Ivy. Ich związek nie jest jedynym, który interesuje autora. Jones przedstawia różne aspekty miłości i szersze na nią spojrzenie. Poboczni bohaterowie nie pojawiają się więc w powieści bez przyczyny. El i Phil, przyjaciele Fishera, to homoseksualna para, której związek przechodzi kryzys z powodu choroby Ela. Esther, przyjaciółka Fishera po sześćdziesiątce, z miłości do ukochanego mężczyzny postanawia na starość opuścić kraj. Frank, brat Ivy, nie potrafi natomiast poradzić sobie z odejściem żony. Miłość nie jest więc dana raz na całe życie – trzeba o nią dbać, pielęgnować ją, czasem o nią walczyć, czasem się dla niej poświęcić, a czasem pogodzić z jej utratą. Fisher i Ivy wspólnie dopiero stawiają pierwsze kroki, a co się stanie z ich miłością, to się dopiero okaże.

„Dwoje do pary” jest powieścią rozrywkową, ale nie będącą stratą czasu. Kartki przewracają się same, ale jednocześnie co jakiś czas przychodzi moment refleksji. To powieść mądra i emocjonalnie poruszająca, choć przy tym zabawna i pozytywnie nastrajająca. Idealny mariaż komedii i dramatu, świadczący o dużym talencie Andy’ego Jonesa. Bardzo polecam!

Malwina Sławińska