Pierwsze zdanie "Podziękowań" na końcu książki idealnie odzwierciedla moje odczucia, a dokładnie "uf dotarłam do końca". Tak na prawdę nie wiem czemu czytało mi się tak ciężko, chyba przez ten język..bo historia nie była nudna, ale jakaś bez polotu.

Pierwsze zdanie "Podziękowań" na końcu książki idealnie odzwierciedla moje odczucia, a dokładnie "uf dotarłam do końca". Tak na prawdę nie wiem czemu czytało mi się tak ciężko, chyba przez ten język..bo historia nie była nudna, ale jakaś bez polotu.

Sięgając po "Dwoje do pary", nastawiałam się na przeciętną komedię romantyczną. I poniekąd miałam rację - pod wieloma względami była to typowa brytyjska komedia, gdzie wiele komediowych sytuacji głównie odnosi się do sfery seksualnej, co zbyt często wypadało słabo. Sama relacja między głównymi bohaterami budziła we mnie sprzeczne odczucia i nie wróżyłam dla nich świetlanej przyszłości. Z biegiem akcji zaczynałam się do nich przekonywać, jednak całkowicie nie pozbyłam się wątpliwości.

Jednak o dziwo sama lektura okazała się lepsza, niż się spodziewałam, bo pojawiło się kilka ważnych wątków, które wywoływały większe emocje. Jest w tym ból, cierpienie i liczne życiowe tragedie, które przecież się zdarzają, ale to nie zmienia faktu, że są traumatyczne. „Dwoje do pary” jest przy tym książką lekką i nawet przez cięższe wątki się szybko przepływa.

Choć dalej jest to przeciętna książka, nie mogę powiedzieć, że jest zła i nie żałuję czasu poświęconego na jej lekturę. Była słodko-gorzka, ale w głównej mierze przyjemna rozrywka.

Sięgając po "Dwoje do pary", nastawiałam się na przeciętną komedię romantyczną. I poniekąd miałam rację - pod wieloma względami była to typowa brytyjska komedia, gdzie wiele komediowych sytuacji głównie odnosi się do sfery seksualnej, co zbyt często wypadało słabo. Sama relacja między głównymi bohaterami budziła we mnie sprzeczne odczucia i nie wróżyłam dla nich...

"Dwoje do pary" zdecydowałam się przeczytać ze względu na styczniowe wyzwanie czytelnicze LC. Nie było to książkowe odkrycie, jednak spędziłam parę przyjemnych godzin z tą lekturą.

"Zakochać się jest łatwo; ważne, co stanie się potem..."
Ivy i Fisher zakochują się w sobie i przeżywają namiętny romans: wszystko robią razem, nie odrywają się od siebie, są pogrążeni w romantycznych uniesieniach, które towarzyszą pierwszym dniom w związkach. Aż pewnego dnia wszystko niespodziewanie ulega zmianie i komplikuje ich dotąd proste życie.
Akcja toczy się niesamowicie powolnie. Styl pisania przystępny i ułatwiał czytanie, jednak czasami akcja zwyczajnie nużyła. Dopiero końcówka książki trzymała w napięciu, wywołując w czytelniku większe emocje.
Nie jest to fenomen literatury, jest to jednak dobra książka, którą warto przeczytać.

"Dwoje do pary" zdecydowałam się przeczytać ze względu na styczniowe wyzwanie czytelnicze LC. Nie było to książkowe odkrycie, jednak spędziłam parę przyjemnych godzin z tą lekturą.

"Zakochać się jest łatwo; ważne, co stanie się potem..."
Ivy i Fisher zakochują się w sobie i przeżywają namiętny romans: wszystko robią razem, nie odrywają się od siebie, są pogrążeni w...

Powiem wprost : czytałam ją nadzwyczaj długo, mimo iż była napisana lekko i przystępnie... Ale po prostu było nudno... Nic się nie działo... Dopiero przewrotne zakończenie postawiło mnie na nogi - przypomina, że w życiu nie ma nic pewnego i każdy kolejny dzień może nas zaskoczyć swoim obrotem spraw...

Powiem wprost : czytałam ją nadzwyczaj długo, mimo iż była napisana lekko i przystępnie... Ale po prostu było nudno... Nic się nie działo... Dopiero przewrotne zakończenie postawiło mnie na nogi - przypomina, że w życiu nie ma nic pewnego i każdy kolejny dzień może nas zaskoczyć swoim obrotem spraw...

Wciągająca książka, chociaż na początku powoli rozkręca się akcja.

Wciągająca książka, chociaż na początku powoli rozkręca się akcja.

Fabuła niekiedy lekka, zabawna, a niekiedy ciężka głównie ze względu na wydarzenia, z którymi bohater ma do czynienia. W pewnych momentach przewidywalna, a w pewnych żałowałam troszkę, że dana sytuacja rozegrała się tak, a nie inaczej. Gigantycznym plusem jest kreacja postaci- nawet te pojawiające się "epizodycznie" mają wykreowaną naprawdę ciekawą historię, a dzięki temu mają to coś, co wzbudziło moją sympatię.

Wciągnęła mnie po całości, wzbudziła uśmiech, łzy wzruszenia, na niecałe dwa wieczory w sam raz :)

Fabuła niekiedy lekka, zabawna, a niekiedy ciężka głównie ze względu na wydarzenia, z którymi bohater ma do czynienia. W pewnych momentach przewidywalna, a w pewnych żałowałam troszkę, że dana sytuacja rozegrała się tak, a nie inaczej. Gigantycznym plusem jest kreacja postaci- nawet te pojawiające się "epizodycznie" mają wykreowaną naprawdę ciekawą historię, a dzięki temu...

Ciekawa i wzruszająca historia.

Ciekawa i wzruszająca historia.

Książka która mnie poruszyła, wzruszyła i rozbawiła momentami. Polecam ją szybko się czyta.

Książka która mnie poruszyła, wzruszyła i rozbawiła momentami. Polecam ją szybko się czyta.

"- Ta reklama otworzy przed tobą wiele drzwi.
- Wiem - odpowiadam. - Te z napisem 'zajęte'."

Jak zapewniał wydawca, fani przewrotnych miłosnych powieści mieli zakochać się w tej lekturze bez pamięci. Niestety, z mojej strony nie może ona liczyć nawet na sympatię.
Idąc dalej, wydawca obiecuje istny rollercoaster emocji – "pełna brytyjskiego humoru, ale i wzruszeń, książka do śmiechu i do płaczu". Jedyny moment chwytający czytelnika za serce związany jest z najsmutniejszą stroną rodzicielstwa.
Jestem bardzo zaskoczona, że książka Andy'ego Jonesa odbiera głównie pozytywne recenzje. A tutaj nawet tytuł jest nieadekwatny do treści - wydarzenia opisywane są z punktu widzenia tylko jednego bohatera (w dodatku mężczyzny). Fabule brakuje mocnej konstrukcji. Jakakolwiek akcja ma miejsce na kilku ostatnich stronach, wcześniej nie dzieje się nic.

"Nie starajcie się za wszelką cenę być idealną parą. Schodźcie sobie z drogi, nie bójcie się sprzeczek, przemilczeń czy drobnych kłamstewek. Sprzątaj w domu, nie zostawiaj wywróconych na lewą stronę brudnych majtek na dywanie, opuszczaj deskę, kupuj jej kwiaty raz w miesiącu, a raz w tygodniu uszczypnij ją w tyłek - reszta zależy od was."

"- Ta reklama otworzy przed tobą wiele drzwi.
- Wiem - odpowiadam. - Te z napisem 'zajęte'."

Jak zapewniał wydawca, fani przewrotnych miłosnych powieści mieli zakochać się w tej lekturze bez pamięci. Niestety, z mojej strony nie może ona liczyć nawet na sympatię.
Idąc dalej, wydawca obiecuje istny rollercoaster emocji – "pełna brytyjskiego humoru, ale i wzruszeń, książka...

Czy jest możliwe, że po 19 dniach znajomości twoja dziewczyna mówi ci, że jest w ciąży? Najwidoczniej tak, bo właśnie tak zaczyna się związek reżysera i makijażystki - ludzi, którzy poznali się na planie, poczuli do siebie pociąg fizyczny i po prawie trzech tygodniach znajomości stają przed nowym wyzwaniem.

Po wizycie u ojca Fisher czuje, że coś zaczyna się psuć. Ivi nie jest już tak spontaniczna i namiętna jak te parę dni wcześniej. Unika go. Fisher czuje, że znowu zepsuł dobrze rokujący związek. Obwinia siebie i wścibską rodzinę, która podczas owego wypadu dosłownie prześwietliła Ivi. Kiedy dzwoni telefon i jego dziewczyna mówi, że muszą o czymś porozmawiać, oblewa go fala uczuć, które...wiadomo nie są zbyt przyjemne.
Czekając na swoją partnerkę przeczuwa najgorsze. Jednak to, co od niej słyszy wbrew pozorom nie wydaje się aż takie złe. Będą teraz rodziną. Tylko czy z tak pokręconego układu da się stworzyć rodzinę?

Towarzyszymy naszym bohaterom przez te dziewięć miesięcy i nie będzie to sielanka. Wprawdzie szykowanie wyprawki dla dzieci, przeprowadzka, urządzanie mieszkania to kroki, które cementują związek, ale... No właśnie. Ivi bardzo źle znosi ciążę, nie ma ochoty na nic - a to NIC staje się dla Fishera trochę męczące. W dodatku w mieszkaniu zjawia się niespodziewany gość, a jego wizyta przeciąga się niemiłosiernie. Bohater czuje, że oddala się od ukochanej, że wszystko, co piękne i porywcze już przeżyli.
Jak w każdym związku są wzloty i upadki. W pewnym momencie z nudy wyciąga nas pęknięty balon kupiony na Dzień Matki. Brzmi tajemniczo?

Nie jest to książka tylko o kobiecie, mężczyźnie i ciąży. Obok głównego wątku pojawia się wątek miłości homoseksualnej, która poddana jest ciężkiej próbie. El - najlepszy przyjaciel Fishera - jest śmiertelnie chory, a opieka nad nim staje się coraz bardziej uciążliwa.

Książka wbrew pozorom łatwa i przyjemna ma drugie - dosyć "ciężkie" dno.
Śmierć, choroba, pogrzeb, trauma z dzieciństwa, samotność, porzucenie - to tylko parę z mrocznych tematów, które autor przemyca w dosyć błahej z pozoru fabule.


Moja ocena na pewno nie jest obiektywna, bo sięgnęłam po tę książkę w takim, a nie innym etapie życia i czytając ją dwa, trzy lata wcześniej dałabym zdecydowanie mniej gwiazdek. Najwidoczniej jestem w tej chwili tym czytelnikiem, w którego autor celował pisząc tę powieść.






















poniżej spoiler dla tych, co czytali ;) reszta SIO!


















Jedna scena, która nie może wyjść z mojej pamięci i na której wspomnienie do oczu napływają łzy, to scena pogrzebu dziecka. Niesamowicie straszne musi być to, że przez blisko osiem miesięcy czujesz, że masz w sobie dwa piękne życia, aż niespodziewanie potworny los odbiera ci jedno z nich. Straszne jest to, że nigdy nie dowiesz się, kim on mógł być, jaki mieć charakter, kolor oczu. Scena, w której Ivi mówi do Fishera, że żałuje, że nie dali mu misia, by utulił maluszka w trumnie po prostu rozpiernicza system. Przepraszam, musiałam to napisać.

Czy jest możliwe, że po 19 dniach znajomości twoja dziewczyna mówi ci, że jest w ciąży? Najwidoczniej tak, bo właśnie tak zaczyna się związek reżysera i makijażystki - ludzi, którzy poznali się na planie, poczuli do siebie pociąg fizyczny i po prawie trzech tygodniach znajomości stają przed nowym wyzwaniem.

Po wizycie u ojca Fisher czuje, że coś zaczyna się psuć. Ivi nie...