I znów się spotykamy, Panie Żulczyk.

Wszyscy już przeczytali „Wzgórze Psów”. Wszyscy już opowiedzieli się po którejś ze stron. Stałem sobie z boku i patrzyłem, jak postać pisarza Żulczyka rośnie w oczach społeczeństwa. Przynajmniej tej jego części, która sięga jeszcze po tekst drukowany (albo czyta jego cyfrową wersję). Nadszedł czas, abym też dorzucił swoją opinię do tego zalewu. Jestem staroświecki i lubię książki jako przedmioty (uprzedmiotawiam je). Stąd wzięcie w ręce „Wzgórza psów” było rzeczą miłą. Zamknięcie jej po przeczytaniu, już nieco mniej. Szalenie chciałem uniknąć narzekania na tę powieść, ale nie udało się to w pełni. Zanim ponarzekam to będę chwalił.

Na pewno autor dobrze czuje puls dzisiejszej rzeczywistości. Pisanie o trzydziestolatkach wypada bardzo dobrze. Wiem, jestem jednym z nich. Po prawdzie tą umiejętność dobrze widać było już w poprzedniej powieści, która wywołała u mnie nie małą euforię. Napięcie i grozę opanował w stopniu bardzo dobrym. Umie prowadzić opowieść z nerwem. Fachowiec co się zowie. Trójwymiarowe postacie, które przechadzają się po Zyborku stanowią najsilniejszy punkt „Wzgórza psów”. Główny bohater Mikołaj jest punktem centralnym, bo przez niego filtrowany jest obraz rzeczywistości. Szybko się zapala w nim gniew, ale równie szybko dochodzi do jego wypalenia. Najlepsze, co w tej powieści, to relacje rodzinne. Mnie najbardziej podobały się relacje między braćmi. Kapitalnie zostało to rozpisane i udramatyzowane.

Gorzej wypada końcówka, gdzie wszystko przyspiesza gubiąc magnetyzm. Co więcej pada strasznie dużo efektownych fraz, bon-motów i gotowych cytatów na portale społecznościowe. To zbędne. Tym samym sugeruję autorowi, że może pisać nieco krócej. Dobre tło społeczne, Polska po transformacji prezentuje się świetnie. Tym większa szkoda, że zostaje to przykryte wątkiem sensacyjnym. Tu już apeluję bezpośrednio: czas odłożyć ten kryminalny sztafaż na bok. Dostrzegam tu spory potencjał dramatyczny. Wiem, że zabójstwo dziewczyny i szef mafii przyciągają ludożerkę, ale z takim talentem Jakub Żulczyk by sobie poradził bez tego. Właśnie te wątki najmniej mi podpasowały we „Wzgórzu”. Stąd pełni satysfakcji nie ma. Ta książka umocniła po prostu pozycję Żulczyka jako pisarza pokolenia 30+.

I znów się spotykamy, Panie Żulczyk.

Wszyscy już przeczytali „Wzgórze Psów”. Wszyscy już opowiedzieli się po którejś ze stron. Stałem sobie z boku i patrzyłem, jak postać pisarza Żulczyka rośnie w oczach społeczeństwa. Przynajmniej tej jego części, która sięga jeszcze po tekst drukowany (albo czyta jego cyfrową wersję). Nadszedł czas, abym też dorzucił swoją opinię do tego...