„Zima” to jeden z najlepszych „stasiuków”, które czytałem. A trochę już zaliczyłem. Jedyna, ale za to kolosalna wada, to cienizna książeczki. To nawet nie łątka jednodniówka. To krótka, wieczorna randka, po której sobie człowiek wiele obiecywał, rozochociła, zrobiła jeszcze większe nadzieje w trakcie i… prask, było, minęło. To chyba jedyna książka, którą przeczytałem dwukrotnie raz za razem, żeby posmakować ulotnej chwili i wgryźć się jeszcze bardziej w tekst. Bo to jest Stasiuk, jakiego najbardziej lubię. Ulotne migawki z życia do bólu zwykłych ludzi mieszkających trochę na marginesie cywilizacji i życia, borykających się z życiem i wyszukujących w otaczających drobiazgach rzeczy i chwil czegoś interesującego, fascynującego i przyjemnego, co mogłoby zaprzątnąć choć na chwilę zwoje mózgowe. I tylko co jakiś czas ów świat superprowincjonalnej prowincji zderza się z meteorytem wielkiego świata, kiedy obwoźny, lokalny handlarz przyjeżdża z kramem secondhandu.
Opowiadanie tytułowe jest perełką w tym zbiorze. To chyba najlepsze podsumowanie całej stasiukowej filozofii i tego, co autora interesuje najbardziej. Można by przeczytać to opowiadanie i… wiedzieć już, co można znaleźć w dowolnej innej książce Stasiuka. Prowincjonalność, przemijanie, ulotność chwil i rzeczy, powolna przemianę świata, gdzie królowały rzeczy, które miały swoje długie życie w świat bezdusznych jednorazówek.
To u Stasiuka lubię najbardziej. I te spostrzeżenia, z pozoru oczywiste, ale jakże trafne. Choćby obraz zimy, która wszystko dokumentnie zasypie i jeśli coś wtedy wypadnie z kieszeni to będzie można to znaleźć dopiero na wiosnę. Niby oczywiste, ale…

„Zima” to jeden z najlepszych „stasiuków”, które czytałem. A trochę już zaliczyłem. Jedyna, ale za to kolosalna wada, to cienizna książeczki. To nawet nie łątka jednodniówka. To krótka, wieczorna randka, po której sobie człowiek wiele obiecywał, rozochociła, zrobiła jeszcze większe nadzieje w trakcie i… prask, było, minęło. To chyba jedyna książka, którą przeczytałem...