Trudna. Przebrnąłem z wysiłkiem.

Trudna. Przebrnąłem z wysiłkiem.

<3

<3

Lubię prozę Andrzeja Stasiuka. Urzekł mnie po raz pierwszy dwa lata temu, kiedy odbyłam z nim sentymentalną podróż po peryferiach Europy Środkowo-Wschodniej, po prowincjach dawnych sowieckich demoludów, miejscach, gdzie mimo radykalnych przemian gospodarczych i ustrojowych, czas jakby się zatrzymał. “Jadąc do Babadag”, bo o nim mowa, było itinerarium plastycznym i przekonującym, a chociaż wędrowałam przez europejską biedę, złomowiska i rupieciarnie autor sprawił, że nawet takie nędzne widoki opisane jego słowami brzmiały niemal poetycko.

W ubiegłym roku czytałam “Przewóz” i znów dotknęłam tej poezji, bo miejscami było bardzo nostalgicznie i zmysłowo. W innych z kolei fragmentach kipiało naturalizmem, stawało się dziko i pierwotnie. A przecież temat dotyczył diametralnie innych treści.

W zbiorze opowiadań “Przez rzekę”, który wzięłam w bibliotece w ciemno, nie patrząc na treść, a jedynie na nazwisko autora, dostrzegam te same podobieństwa. To bardzo intymny zapis ludzkiego doświadczania świata w różnym wieku życia. Od wieku niewinności, przez pełną dojrzałość, która nieczęsto kończy się życiowym upadkiem. Sporo tu cielesności i erotyzmu, sporo pijackich ekscesów, ale scenografia przesycona pejzażem polskich miast, miasteczek i wsi ponownie brzmi jak najlepsze poetyckie wersy.

Myślę, że taka jest właśnie proza Stasiuka – zmienna, nieprzewidywalna i niejednolita w brzmieniu. Raz dosadna, śmiała, wręcz wulgarna, a raz nostalgiczna i zmysłowa.

Ja zawsze czytam ją z przyjemnością, chociaż nie należy do najprostszych w odbiorze i niekoniecznie trafi w czytelnicze gusta każdego książkoholika.

Lubię prozę Andrzeja Stasiuka. Urzekł mnie po raz pierwszy dwa lata temu, kiedy odbyłam z nim sentymentalną podróż po peryferiach Europy Środkowo-Wschodniej, po prowincjach dawnych sowieckich demoludów, miejscach, gdzie mimo radykalnych przemian gospodarczych i ustrojowych, czas jakby się zatrzymał. “Jadąc do Babadag”, bo o nim mowa, było itinerarium plastycznym i...

Rozczarowująca...

Rozczarowująca...

Uczulona poprzednim spotkaniem z panem Pilchem byłam nieco wyczulona na punkcie spójności wypowiedzi artystycznej pisarza. Już na początku zauważyłam, że w sumie w opowiadaniach o dzieciństwie nie ma zalążka fabuły. Ot są patyki, które udają karabiny, pierwsze fascynacje i koniec, autor nagle urywa i nagle skacze do pijackich wybryków w wieku późniejszym. Czy jest jakieś nawiązanie? Nie wiem, ja nie zauważyłam, ale do wszystkiego teorię dorobić można. Praktycznie każde kolejne opowiadanie jest o tym, że bohater jeździ samochodem popijając alkohol, albo szlaja się po mieście i pije alkohol, albo siedzi w mieszkaniu i pije. Autorowi udaje się stworzyć od czasu do czasu interesujący klimat, ale po kolejnej opowieści, z której wynika tyle, że bohater chodzi i pije - koniec kropka - nachodzi człowieka pytanie: po co ja to czytam? Gdy dobrnęłam do opowiadania o Zuli Egipt, naprawdę padłam. W tej opowieści autor opisuje swoją podróż, od warczenia silnika, po niedomagające wycieraczki, mijane miejscowości na zaledwie 13, albo 14 stron, po czym wchodzi na wieżę i przypomina sobie kobietę o imieniu Zula. Jeśli ktoś zrozumiał po co było te 14 stron wstępu o niczym to błagam niech do mnie napisze, bo już sama zaczynam wątpić we własną inteligencję. Koniec końców pan Stasiuk raczy nas mokrym snem alkoholika, który czasem bywa całkiem obrazowy, pachnie, a dużo częściej śmierdzi, wciąga nas na ułamek sekundy, by wypluć bez żadnej pointy. Jak dla mnie to za mało.
Nominację do nagrody Nike pozostawię bez komentarza.

Uczulona poprzednim spotkaniem z panem Pilchem byłam nieco wyczulona na punkcie spójności wypowiedzi artystycznej pisarza. Już na początku zauważyłam, że w sumie w opowiadaniach o dzieciństwie nie ma zalążka fabuły. Ot są patyki, które udają karabiny, pierwsze fascynacje i koniec, autor nagle urywa i nagle skacze do pijackich wybryków w wieku późniejszym. Czy jest jakieś...

Zbiór opowiadań, w których trudno powiedzieć, co jest fabułą. Trochę wspomnień z dzieciństwa, trochę Tyrmandowskiego, czy Hłaskowego szwendania się po mieście, jakieś epizody, sceny na pierwszy rzut oka niezwiązane ze sobą. Nostalgiczne wspomnienia, uwielbienie kobiet, zadymione knajpy, wszechobecny alkohol, trochę emocji, uczuć, pełno niedomówień, niedopowiedzeń.

Pierwsze trzy opowiadania świetne, przypominają się własne doświadczenia, rodzą się skojarzenia. Później jest różnie, albo ma się poczucie straconego czasu, albo zachwycamy się językiem, emocjonalnym, lirycznym, abstrakcyjnym, opisywaniem scen, sytuacji, które są bardzo prozaiczne ale też mroczne, brutalne, oniryczne.

Zbiór opowiadań, w których trudno powiedzieć, co jest fabułą. Trochę wspomnień z dzieciństwa, trochę Tyrmandowskiego, czy Hłaskowego szwendania się po mieście, jakieś epizody, sceny na pierwszy rzut oka niezwiązane ze sobą. Nostalgiczne wspomnienia, uwielbienie kobiet, zadymione knajpy, wszechobecny alkohol, trochę emocji, uczuć, pełno niedomówień, niedopowiedzeń.

Pierwsze...

Napisane świetnym językiem trzy pierwsze rozdziały, później książka traci lekkość i zaczyna być męcząca

Napisane świetnym językiem trzy pierwsze rozdziały, później książka traci lekkość i zaczyna być męcząca

Generalnie mam z tą książką lekki zgryz. Z jednej strony niepowtarzalny styl i lekkie pióro Andrzeja Stasiuka, a z drugiej mimo wszystko dość pretekstowi, momentami mocno przerysowani bohaterowie, średnio angażującą fabuła i - moim zdaniem - przesadne eksponowanie scen erotycznych, na dobrą sprawę niewnoszących do historii niczego ważnego. Nie mówię nie, bo to cenne doświadczenie czytelnicze, ale po pierwszych trzech rozdziałach spodziewałem się znacznie więcej.

Generalnie mam z tą książką lekki zgryz. Z jednej strony niepowtarzalny styl i lekkie pióro Andrzeja Stasiuka, a z drugiej mimo wszystko dość pretekstowi, momentami mocno przerysowani bohaterowie, średnio angażującą fabuła i - moim zdaniem - przesadne eksponowanie scen erotycznych, na dobrą sprawę niewnoszących do historii niczego ważnego. Nie mówię nie, bo to cenne...

Zawiodłam się. Może to po prostu nie dla mnie książka. Pierwsze trzy rozdziały świetne, potem coraz gorzej. Monotonna akcja, trudna w odbiorze forma, niezrozumiały dla mnie sens całości. Słabe.

Zawiodłam się. Może to po prostu nie dla mnie książka. Pierwsze trzy rozdziały świetne, potem coraz gorzej. Monotonna akcja, trudna w odbiorze forma, niezrozumiały dla mnie sens całości. Słabe.

Nie widzę dużego związku pomiędzy wszystkimi opowiadaniami z tego tomiku, może jednak nie jest to ważne. Jak to u Stasiuka, prezentowane w nich obrazy są bardzo wyraziste, zmysłowe i dzięki poetyckości tej prozy można zanurzyć się w słowach. Sporo jest naprawdę soczystych opisów.
Może ja jednak jestem zbyt przywiązany do fabuły, czy jakiegoś głębszego, spójnego przekazu i przez to nie zawsze tak dobrze mi się czytało "Przez rzekę". Pijackie podróże narratora z jego koleżką Wasylem bywały po prostu przykre, a zawiązek z Nadią na tyle obleśny i rozpaczliwy, że wolałem się zdystansować. Kto wie, być może gdybym sam zanurzył się kiedyś głębiej w egzystencjalnym brudzie, to byłbym w stanie bardziej się w to wczuć.
Tymczasem najbardziej z tego tomiku podobało mi się ostatnie opowiadanie, czyli "Kruger", chyba właśnie dlatego, że przedstawiało zgrabną historię z w miarę przejrzystym początkiem i zakończeniem.
Parę opisów z opowiadania, w którym główny bohater rozbija się po wioskach zepsutym samochodem też miało swój charakterystyczny klimat, który kojarzy mi się trochę z taką naszą polską Luizjaną. W związku z tym to ostatnie opowiadanie i część obrazów dostają ode mnie wyższą notę.

Nie widzę dużego związku pomiędzy wszystkimi opowiadaniami z tego tomiku, może jednak nie jest to ważne. Jak to u Stasiuka, prezentowane w nich obrazy są bardzo wyraziste, zmysłowe i dzięki poetyckości tej prozy można zanurzyć się w słowach. Sporo jest naprawdę soczystych opisów.
Może ja jednak jestem zbyt przywiązany do fabuły, czy jakiegoś głębszego, spójnego przekazu i...