Dostojewski znany jest z wielkich dzieł literatury rosyjskiej. Opasłe grube książki nieodłącznie kojarzą się z tym autorem, zresztą moim ulubionym. Ale kiedy chcę znów docenić wielkość tego autora, najczęściej sięgam po króciutkie opowiadanie "Łagodna".

Niby XIX wiek, czasy carskie, niby współczesne relacje damsko- męskie są zupełnie inne, ale gdyby tylko zmienić dekoracje mogłoby się okazać, że podobne dramaty jakie są udziałem pary głównych bohaterów mają miejsce wszędzie. Na wsiach, w miastach i miasteczkach pod każdą szerokością geograficzną. Bo przekaz tego opowiadania jest uniwersalny. Czy szczęście to coś co można kupić czy załatwić poprzez swoje kontakty? Czy może szczęście jest w nas, tylko trzeba umieć je wydobyć? Para głównych bohaterów tego wydobyć nie potrafiła...

Autor w genialny sposób ukazuje jak powoli gaśnie nikły płomień, który zapłonął w petersburskim mieszkaniu. Gaśnie, gdyż nikt nie potrafił, a może nie chciał go rozniecać lub choćby podtrzymywać.

Czy z tej opowieści płynie jakaś optymistyczna lekcja? Według mnie tak, autor przestrzegł nas przed tym, aby nie brnąć w drogę bez przyszłości, gdzie jest tylko chłód, mrok i zatracenie...

Dostojewski znany jest z wielkich dzieł literatury rosyjskiej. Opasłe grube książki nieodłącznie kojarzą się z tym autorem, zresztą moim ulubionym. Ale kiedy chcę znów docenić wielkość tego autora, najczęściej sięgam po króciutkie opowiadanie "Łagodna".

Niby XIX wiek, czasy carskie, niby współczesne relacje damsko- męskie są zupełnie inne, ale gdyby tylko zmienić dekoracje...