Nie zdarza mi się pisać recenzji, jednak w przypadku tej książki musiałam zrobić wyjątek. Niestety, o czym już za chwilę przeczytacie...
"Luonto" zaintrygowało mnie opisem i dodatkowo zachęciło do przeczytania faktem, że zostało napisane przez Melissę Darwood, której "Larista" całkiem mi się spodobała (choć przez samą autorkę czuję się oszukana. Biorąc książkę do ręki nigdy bym nie zgadła, że będę miała do czynienia z polskim utworem... A od takich niestety stronię). Jednakże już po kilku pierwszych stronach "Luonto" wiedziałam, że się nie polubimy.
Fabuła wydaje się chaotyczna, dialogi proste, a postacie dość... Mało wyraziste. Nie potrafiłam ani się z nimi utożsamić, ani obdarzyć ich większą sympatią. Zwłaszcza, gdy rzucali zdaniami i ciekawostkami jakby żywcem wyciągniętymi w encyklopedii. Główna bohaterka wyjątkowo mnie irytowała. Wykazywała cechy, przez które nie byłam w stanie jej polubić. Z kolei w połowie książki miałam wrażenie, że kompletnie zatraciła swój charakter. Powinno mnie to ucieszyć, ale tylko jeszcze bardziej mnie to do niej zniechęciło. I może wyjdę tutaj na sadystkę, ale zakończenie nie wstrząsnęło mną jakoś szczególnie.
Na plus działa tutaj zdecydowanie ciekawy ogólny zamysł i poruszenie istotnego wątku ochrony środowiska i następstw, jakie mogą spowodować destrukcyjne działania człowieka, lecz nawet to nie przekonało mnie do przyznania "Luonto" wyższej noty. Z pewnością spodoba się pewnej grupie odbiorców, jednak do mnie nie przemówiła tak, jak tego oczekiwałam.

Nie zdarza mi się pisać recenzji, jednak w przypadku tej książki musiałam zrobić wyjątek. Niestety, o czym już za chwilę przeczytacie...
"Luonto" zaintrygowało mnie opisem i dodatkowo zachęciło do przeczytania faktem, że zostało napisane przez Melissę Darwood, której "Larista" całkiem mi się spodobała (choć przez samą autorkę czuję się oszukana. Biorąc książkę do ręki nigdy...