Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Kawiarnia pod Pełnym Księżycem nie jest zwykłą kawiarnią. Nigdy nie wiadomo, gdzie i kiedy się pojawi. Jedno jest pewne, wizyta w niej to osobliwe doświadczenie.
Kawiarnię obsługują koty, które służą klientom nie tylko poleceniem wybornych deserów, ale i dobrą radą. Potrafią również odczytać i objaśnić im ich kosmogramy, a te z kolei potrafią wskazać drogę nawet w najtrudniejszej życiowej sytuacji.

Moje spotkania z literaturą azjatycką przydarzają się rzadko. Jednak w przypadku książki Mai Mochizuki zaintrygował mnie uroczy, baśniowy pomysł z kawiarnią prowadzoną przez koty, które nie dość, że mówią ludzkim głosem i podają smakowite przysmaki, to w dodatku potrafią dokonać trafnej psychoanalizy.

Historia właściwie opiera się na astrologii i analizie kosmogramów, jednak przekazanych w bardzo protekcjonalny, podręcznikowy wręcz sposób (ponadto pojawiające się w książce analizy mogą zainspirować, ale na niewiele nam się przydadzą, jeśli nie znamy swoich kosmogramów). Już bardziej uniwersalne są dywagacje na temat ery Ryb i ery Wodnika czy popularnej ostatnimi czasy retrogradacji Merkurego.

Mogłabym powiedzieć, że "Kawiarnia pod Pełnym Księżycem" spodoba się osobom interesującym się astrologią, jednak z drugiej strony osoby te najprawdopodobniej posiadają już serwowaną przez autorkę wiedzę, bo jest ona wiedzą dość podstawową. Może więc bardziej spodoba się osobom, które chciałyby dopiero zacząć swoją przygodę z tą tematyką?

Jeśli miałabym określić "Kawiarnię pod Pełnym Księżycem" jednym słowem, użyłabym słowa "minimalistyczna". Do tego stopnia, że przemiany, jakie zachodzą w bohaterach w czasie wizyty w kawiarni, wydają się nagłe. Jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki. A to odbiera moim zdaniem ich prawdziwość. Zmiana to nie przebłysk świadomości a cały proces nim zapoczątkowany. Bohaterowie bezkrytyczne przyjmują wszystkie rewelacje. Wprawdzie każdy z nich potrzebował takiego właśnie przebłysku i może na niego chciała zwrócić uwagę autorka?

Sprawy przybrały na końcu ciekawy obrót, szczerze nie spodziewałam się tego rodzaju puenty, która spięła ze sobą historie bohaterów-narratorów. Miłym zaskoczeniem były też ilustracje (i historia okładki, jaką znajdziemy w posłowie). Doceniam takie drobiazgi i chętnie podniosę dla nich ocenę końcową i jedną gwiazdkę.

Kawiarnia pod Pełnym Księżycem nie jest zwykłą kawiarnią. Nigdy nie wiadomo, gdzie i kiedy się pojawi. Jedno jest pewne, wizyta w niej to osobliwe doświadczenie.
Kawiarnię obsługują koty, które służą klientom nie tylko poleceniem wybornych deserów, ale i dobrą radą. Potrafią również odczytać i objaśnić im ich kosmogramy, a te z kolei potrafią wskazać drogę nawet w...

Po ataku na Ithicanę Aren tkwi uwięziony w maridrińskim lochu, gdzie król Silas usiłuje zmusić go do wyjawienia, jak dostać się na najpilniej strzeżoną i najcenniejszą dla Ithican wyspę, na Eranahl.
Jeśli ono upadnie, upadnie wraz z nim cała Ithicana.
Ale Silas na też inny cel – z Arenem jako przynętą zamierza zwabić do Maridriny swoją zdradziecką córkę.
Do przebywającej na wygnaniu Lary docierają wieści o pojmaniu Arena. Mimo iż ukochany nie chce jej już znać, Lara zrobi wszystko, by go odbić. Wszystko, by sprowadzić go z powrotem do jego królestwa i choć po części odkupić winy za swoją zdradę.
Ale czy będzie to w ogóle możliwe?

O ile podczas czytania "Królestwa mostu" nawet nie pomyślałabym, że mam z ręku książkę klasyfikowaną jako romantasy, tak tutaj już trochę bardziej to odczułam. Wiele decyzji, wiele działań Lary i Arena podyktowane były łączącym ich uczuciem. Niemniej autorka ponownie mnóstwo uwagi poświęca nie tylko tej dwójce, ale i otaczającemu ich światu, który opisuje tak wyraziście, że wydaje się aż namacalny, rzeczywisty.

No dobra, z tą rzeczywistością odrobinę przesadziłam, bo w przeciwieństwie do poprzedniego tomu, w tym znalazłam kilka fragmentów kłócących się z logiką. Weźmy na przykład scenę zbliżenia Lary i Arena... Napisana dobrze, nie będę zaprzeczać, ale fakt, że chwilę wcześniej Lara została zraniona w nogę tak groźnie, że potrzebne były szwy, bo mogła się wykrwawić, odebrał jej w moich oczach trochę wiarygodności. Ogółem odniosłam wrażenie, jakby ten tom został napisany w pośpiechu...? Bez gruntownego przemyślenia, tak jak "Królestwo mostu"? Nie wiem, mogę tylko domniemywać.

Dobra, już dobra. Już sobie ponarzekałam. Ale narzekanie to dotyczy tak naprawdę drobnostki, bo serię Danielle L. Jensen uważam za niesłychanie udaną i wartą uwagi. Ma ciekawy klimat i tempo – fabuła pierwszego tomu rozwija się powoli, skupia na strategii i buduje napięcie, które wybucha pod koniec i wpływa na dynamikę drugiego, gdzie dzieje się więcej i gdzie mamy więcej walk i potyczek.

"Zdradziecka królowa" to satysfakcjonujący finał historii Lary i Arena. Celowo nie mówię finał serii, bo wiem, że jest ona pociągnięta dalej, by przekazać narrację dwójce innych bohaterów, których zdążyliśmy już poznać w "Zdradzieckiej królowej". Może kiedyś sięgnę i po te tomy? Czas pokaże.

Po ataku na Ithicanę Aren tkwi uwięziony w maridrińskim lochu, gdzie król Silas usiłuje zmusić go do wyjawienia, jak dostać się na najpilniej strzeżoną i najcenniejszą dla Ithican wyspę, na Eranahl.
Jeśli ono upadnie, upadnie wraz z nim cała Ithicana.
Ale Silas na też inny cel – z Arenem jako przynętą zamierza zwabić do Maridriny swoją zdradziecką córkę.
Do przebywającej na...

Ukryte głęboko na maridrińskiej pustyni księżniczkę Larę i jej siostry latami szkolno do tego, by pewnego dnia przeniknąć do wrogiego królestwa Ithicany i doprowadzić do jego upadku. Ojciec zadbał, by potrafiły walczyć, obserwować, kłamać i uwodzić. Wszystko po to, aby pewnego dnia zostać żoną ithicańskiego władcy i zdobyć jego zaufanie oraz informacje o moście, przy pomocy którego Ithicanie kontrolują handel i transport między królestwami.
Wreszcie nadszedł czas, by jedna z nich wykorzystała swoje zdolności. W ten sposób Lara trafia do Ithicany, dzikiej i zielonej, otoczonej wzburzonymi morzami krainy, gdzie aż roi się od rekinów i węży.
Rzeczywistość, jaką Lara tam zastaje, pomimo czekającego zewsząd niebezpieczeństwa, okazuje się zupełnie inna od tej, jaką jej wpajano. Jej mąż, Aren, nie wydaje się wrogo nastawiony. Przeciwnie, sprawia wrażenie szlachetnego człowieka, honorowego wojownika i troskliwego władcy.
Czy to tylko pozory?
Wkrótce Lara będzie musiała zdecydować: pozostać wierną własnemu ludowi i zniszczyć królestwo Arena? Czy opowiedzieć się po jego stronie?

Po "Królestwo mostu" sięgnęłam ze świadomością, że sięgam po książkę z gatunku romantasy. Tak mówiono o niej w recenzjach. I jakież było moje zdziwienie, gdy (jak na znane mi już standardy gatunku), dostałam naprawdę rozbudowy i porządnie skonstruowany świat, nie będący tylko płytkim tłem dla historii Lary i Arena, ale rozbudowaną przestrzenią z barwnymi opisami, różnorodnymi zwyczajami i poważnym konfliktem militarnym. To już na wstępie było dla mnie miłym zaskoczeniem.

Podobnie jak otwarcie historii, mocne i zaskakujące! I takie, dzięki któremu zaintrygowała mnie postać Lary.

Późniejsza akcja nie należy może do tych wartkich i dynamicznych, bardziej do tych pełnych napięcia, kiedy wraz z Larą poszukujemy informacji na temat wrogiego królestwa i towarzyszymi jej misji szpiegowskiej. To również na swój sposób mi się podobało, choć preferuję pierwszą opcję.

Jedyne, co mi przeszkadzało, to podobieństwo pewnych nazw własnych. Serin, Serrith, Sarhina... Momentami musiałam ponownie czytać zdanie, bo mieszało mi się o kogo/co w nim chodzi. Niemniej cała reszta, od warstwy językowej po płynność czytania, wypada naprawdę bardzo dobrze!

Z przyjemnością i ciekawością sięgnę po drugi tom, bo zakończenie "Królestwa mostu" nie pozwala na nic innego.

Ukryte głęboko na maridrińskiej pustyni księżniczkę Larę i jej siostry latami szkolno do tego, by pewnego dnia przeniknąć do wrogiego królestwa Ithicany i doprowadzić do jego upadku. Ojciec zadbał, by potrafiły walczyć, obserwować, kłamać i uwodzić. Wszystko po to, aby pewnego dnia zostać żoną ithicańskiego władcy i zdobyć jego zaufanie oraz informacje o moście, przy pomocy...