Inspirująca pozycja!

Osoba Jakubowskiej kojarzona była przeze mnie z licznymi aferami i przekrętami, jakie miały miejsce za czasów SLD. Do tego, była dla mnie taką „szarą eminencją” trzymająca władzę, wiecznie uśmiechniętą cwaniara, która lekce sobie waży prawo i zawsze spada na cztery łapy. A wszyscy wokół niej kończyli znacznie gorzej. Prawda, jaka to musi być silna, pełna władzy i sprytu kobieta, skoro, jako jedyna, uniknęła jakiejkolwiek kary i nie poniosła żadnych konsekwencji?

Pomimo tego, mój stosunek do niej, był raczej obojętny, a Jakubowska stanowiła potwierdzenie mego przekonania – polityka to miejsce, w którym egzystują tylko ludzie o demonicznych umiejętnościach!

Minęło sporo lat, sam też bardziej dojrzałem (wolę myśleć o sobie w ten sposób) i na pewne sprawy patrzę już z innej perspektywy. Zatem z dozą wielkiej ciekawości, sięgnąłem po ten wywiad rzekę, jaki przez zupełny przypadek trafiłem na półce w księgarni. Zainteresowanie relacjami publicznymi, polityka i Lwica, (o której dodatkowo coś słyszałem, że gdzieś się tak ostatnio bardziej udziela), to będzie strzał w dziesiątkę! Dodatkowo skonfrontuję swoją lichą wiedzę z relacją z pierwszej ręki!

Nie zawiodłem się.

Lektura spodobała mi się z wielu względów. Po pierwsze „kuchnia polityki” zawsze mnie ciekawiła i fajnie było przeczytać o kuluarach tych wszystkich większych i mniejszych spraw. Potwierdziło się kolejny raz, że babrają się nią w większością ludzie, którzy patrzą jedynie na siebie i dbają o swoje interesy. Ola Jakubowska okazała się w tym gronie osobą z zupełnie innej rzeczywistości, ale o tym trochę dalej. Dodatkowo, jej doświadczenia wynikające z pełnienia roli rzecznika, również wzbudziły moje zainteresowanie i są bardzo cenne dla osób, które tym tematem w jakiś sposób się interesują. A historia jej zwykłego dzieciństwa, rodziny i życia, przybliżyła mi ją do siebie.

Do tego książka jest napisana w taki sposób, że czyta się ja bardzo szybko.

Jeżeli chodzi natomiast o samą osobę Pani Jakubowskiej, to żałuję, że nie będzie mi dane nigdy jej bliżej poznać. Jest bowiem w mojej ocenie taka osobą, którą warto znać. I nie z powodu tego, że coś tam posiada materialnie, ale z powodu tego, jakim jest człowiekiem. To ciepła, uśmiechnięta idealistka, która nie traktuje ludzi instrumentalnie, za co zresztą sama wielokrotnie dostała w tyłek. Silna i twarda, uśmiechnięta i uwielbiająca wyznawania, stająca z otwartą przyłbicą do walki. Bardzo podoba mi się jej entuzjazm i takie podejście, które w niej odnajduję a które nazywam w skrócie „będzie dobrze”. Teraz co prawda, lata doświadczeń zapewne już ją zmieniły (już nie jest pewnie tak prostoduszna), jednak wierzę w to, że jest wciąż tą samą osobą.

Odnoszę wrażenie, że będąc w polityce, nie do końca zdawała sobie sprawę z tego, gdzie się znajduje i z jakimi konsekwencjami może jej kiedyś przyjść się zmierzyć. Osoba z takim entuzjazmem a jednocześnie pewną dozą „naiwności” faktycznie mogła być wdzięcznym obiektem do „wykorzystania” lub stworzenia wokół niej fałszywego obrazu, jaki sam przytoczyłem na samym początku tego wywodu. Cóż, tacy ludzie, którzy się wyrywają, prą do przodu „wychylają z szeregu”, w naszej mentalności są raczej piętnowane. Do tego oczywiście media, które mogą przedstawić wszystko w taki sposób, jaki tylko chcą.

A przecież Jakubowska jest tak świetnym przykładem tego, że w życiu trzeba wciąż przeć do przodu! Wciąż iść do przodu, nie bać się wyzwań, odkrywać nowe, bo co nam da stanie w miejscu?

I wierzyć w ludzi, pomagać i nie przejmować się, że kiedyś ktoś się nam za to nie odwdzięczy. Jego problem.. Żyć godnie i w zgodzie z sobą jak Lwica – a wśród tych stu tysięcy ludzi, którzy zawiodą, znajdzie się kilka osób, które przetrwają i to dla nich właśnie warto być. Kto nie ryzykuje, ten nie żyje.

Mamy jedno życie, przeżyjmy je dobrze.

Ta historia Inspiruje. Powodzenia Pani Aleksandro!

Inspirująca pozycja!

Osoba Jakubowskiej kojarzona była przeze mnie z licznymi aferami i przekrętami, jakie miały miejsce za czasów SLD. Do tego, była dla mnie taką „szarą eminencją” trzymająca władzę, wiecznie uśmiechniętą cwaniara, która lekce sobie waży prawo i zawsze spada na cztery łapy. A wszyscy wokół niej kończyli znacznie gorzej. Prawda, jaka to musi być silna,...