Wielowątkowa książka. Trochę pogmatwana akcja, co chwilę pojawia się nowa postać i dopiero pod koniec lektury odnajdujemy powiązanie tych osób. Może i powieść dość ciekawa, ale trochę inna...
Trudno ją oceniać. Może to prawie samo życie w aktualnych czasach?
Sądzę, ze nie wrócę już do tej lektury. Przeczytałam ze średnim zainteresowaniem.

Wielowątkowa książka. Trochę pogmatwana akcja, co chwilę pojawia się nowa postać i dopiero pod koniec lektury odnajdujemy powiązanie tych osób. Może i powieść dość ciekawa, ale trochę inna...
Trudno ją oceniać. Może to prawie samo życie w aktualnych czasach?
Sądzę, ze nie wrócę już do tej lektury. Przeczytałam ze średnim zainteresowaniem.

Nie dotrwałam, jak dla mnie książka pisana tylko po to, by pisać.

Nie dotrwałam, jak dla mnie książka pisana tylko po to, by pisać.

Miało być ciekawie gdyż była posłanka chciała opisać powiązania między światem biznesu i polityki, nieczyste zagrania różnych instytucji, dziką i nieocenzurowaną wolność słowa w rodzącym się w Polsce kapitalizmie.
Mimo ciekawego zamysłu autorka nie potrafila do końca wprowadzić go w życie. Książka ma za dużo wątków i postaci, przez co odbieram ją jako chaos totalny, trudno ogarnąć relacje między bohaterami i dlatego lektura mi się dłużyła. Nie powiem, że w jakikolwiek sposób powieść mnie zachwyciła czy zainteresowała. Jaśniejszym punkcikiem są z pewnością postacie bliźniaczek Iósi i Misi, przyrodnich sióstr głównej bohaterki Kasi. Ani gangsterskie porachunki, ani sprawa kryształowo uczciwego prokuratora, który został wtrącony do więzienia, ani machlojki w ustawionym konkursie piekności nie są w stanie zapaśc w pamięć czy przykuć uwagę czytelnika. Śledząc poczynania bohaterów umęczyłam się okrutnie, a i tak opowieść szybko wyparuje mi z głowy. Celnych obserwacji obyczajowych też na nieszczęście jest niewiele.

Miało być ciekawie gdyż była posłanka chciała opisać powiązania między światem biznesu i polityki, nieczyste zagrania różnych instytucji, dziką i nieocenzurowaną wolność słowa w rodzącym się w Polsce kapitalizmie.
Mimo ciekawego zamysłu autorka nie potrafila do końca wprowadzić go w życie. Książka ma za dużo wątków i postaci, przez co odbieram ją jako chaos totalny, trudno...

O i po kiepskiej dla mnie książkę miałam okazję przeczytać coś o wiele lepszego, Książka „Najpiękniejsza” z jednej strony przyciągała mnie a drugiej odpychała. Bo z jednej strony intrygujący opis ale z drugiej strony sugerowanie, że zostanę zasypana polityką, której ostatnim czasem miałam po dziurki w nosie. Jednak jakoś się przekonałam i weszłam do fenomenalnego świata. Nie bójcie się, nie czeka Was powtórka z kampanii wyborczej, nie będziecie atakowani polityką ze wszystkich stron poznacie interesujących ludzi i ich niezwykłe historie. Moją ulubioną historią, która chociaż pojawiła się na krótko, ale mimo to poruszyła mnie do głębi, była historia Jana i Marty, ale gwarantuję Wam, że będziecie wciągnięci przez te historię.
Na pewno każda z Nas znajdzie kobietę z którą może się identyfikować, wczuje się w jej historię. Mamy naprawdę świetną książkę. Wzruszającą, wciągającą od pierwszej do ostatniej strony. Świetna okładka to tylko dodatek.
Mamy ciekawie zarysowaną fabułę, interesujące, wręcz intrygujące postacie oraz wszystko to ładną klamrą spina dobry w odbiorze język. Książka nie jest powieścidłem z kosmosu. Czytałam o świecie na którym żyję, o realiach które są mi znane. Wszystko to sprawiło, że książkę przeczytałam błyskawicznie i nie czułam zmęczenia, ba chciałam jeszcze i jeszcze.
Nie jest to może literackie odkrycie roku, dla mnie ale są książki beznadziejne, i są genialne a między tymi skrajnymi punktami są potrzebne, przynajmniej dla mnie książki dobre. I ta książka taka jest. Świetna na chorowanie w łóżku z książką.

O i po kiepskiej dla mnie książkę miałam okazję przeczytać coś o wiele lepszego, Książka „Najpiękniejsza” z jednej strony przyciągała mnie a drugiej odpychała. Bo z jednej strony intrygujący opis ale z drugiej strony sugerowanie, że zostanę zasypana polityką, której ostatnim czasem miałam po dziurki w nosie. Jednak jakoś się przekonałam i weszłam do fenomenalnego świata....

Dwa miesiące podchodziłam do tej książki, jak pies do jeża. 'Ciekawa okładka' - mówiłam sobie i już miałam brać się za lekturę, kiedy przypomniałam sobie fragmenty opisu, w którym przewijali się: 'bardzo ważny minister', 'senator', 'uczciwy prokurator' czy 'ojciec premiera'. Pomyślałam sobie: 'jeżuniu, nie chcę czytać o polityce'. Ale wreszcie się przemogłam i od wczoraj rugam się w myślach za beznadziejnie podejście do tematu. Bo książka Aleksandry Jakubowskiej pochłonęła mnie tak, że niemal siłą wyrywałam sobie książkę o drugiej w nocy, by wreszcie udać się na spoczynek i odespać intensywny weekend. Oto scena autentyczna z mojego życia! Przez godzinę lektury powtarzam cały czas: 'do końca tego rozdziału'. Kolejny taki rozdział się kończy, druga w nocy, a ja zaczynam warczeć sama na siebie, że trzeba spać, że dokończę jutro, że mam się wreszcie zachować, jak człowiek. Dobre dziesięć minut pertraktowałam sama z sobą i ostatecznie zmusiłam do odłożenia książki. Z bólem serca, wierzcie mi! Nie mogłam uwierzyć, że tak długo byłam zniechęcona do tej klawej książki i chyba bałam się, że w nocy za karę gdzieś mi ucieknie :) Ale na szczęście pozostała na swoim miejscu, a ja jak zwykle wzbudzałam dziś głupie uśmieszki w sklepie, na przystanku i w tramwaju, kiedy nieustannie wlepiałam oczy w książkę.

Ale warto było!

Z opisu 'Najpiękniejszej' wynika, że powieść ta traktować będzie głównie o polityce. Sugerować może to również biografia autorki, którą kojarzyć można z wieloletniej działalności w szeregach polskiej władzy. Ale nie. Polityka to zaledwie mały procent tej niezwykle ciekawej i rozbudowanej całości. Powieść Aleksandry Jakubowskiej to naprawdę solidny kawał dobrej prozy. I - ku memu zaskoczeniu - jest pięknym hołdem złożonym kobietom, a nie polem do politycznych zagrywek...

Jasne, być może stworzenie niezwykle rozbudowanych kobiecych biografii i splecenie ich ze sobą było tylko pretekstem do tego, by gdzieś w tło wtrącić kilka zdarzeń ze świata polityki, ale - mówiąc szczerze - nie wierzę w to. Historie losów Agaty, Kary, Eweliny, Kasi, Anity, Ireny i Niny są tak znakomicie skonstruowane, że nie potrafię sobie wyobrazić, aby to one stanowiły jedynie dodatek do tych paru satyrycznych obrazków ze świata polityki. Tak nie mogło być i kropka!

Bohaterki Aleksandry Jakubowskiej są niezwykłe, choć - tak po prawdzie - na ich miejscu mogłaby znaleźć się każda z nas. Mamy tam wrażliwe dziewczę z prowincji, urzekające swoim dobrem. Mamy bezwzględne dziennikarki, walczące ze swymi demonami. Mamy dystyngowaną starszą panią, skamieniałą z nienawiści. Mamy opuszczoną kobietę, która poddała się bez walki. Młodą artystkę, którą wplątano w szereg dziwnych zdarzeń. Policjantkę, z przejmującą przeszłością pozostawioną za plecami. Zepsute gwiazdy, gotowe zrobić wszystko dla sukcesu. Twardą Ślązaczkę, walczącą o lepszą przyszłość. Nad wiek rozwinięte, rezolutne dziewczynki i całe mnóstwo innych, ciekawych postaci kobiecych, których zliczyć po prostu się nie da. I wiecie co w tej powieści jest najlepsze? To one dyktują warunki, to one ustawiają świat tak, jak powinien stać. A przewijający się w tle politycy i mafiozi, którzy wierzą w dzierżenie władzy nad wszystkim i wszystkimi zwyczajnie nie są w stanie zwyciężyć z potęgą kobiecych umysłów i serc. Tacy to wielcy władcy są...

Znakomicie czyta się powieść Jakubowskiej. Składają się na nią dziesiątki (a może i nawet setki) krótkich zdarzeń, urywanych scenek, przeplatających ze sobą losy licznych bohaterów. Wielki podziw należy się autorce za stworzenie tak rozległej, a przy tym spójnej i logicznej historii. Historii, która potrafi wzruszyć, rozśmieszyć i wstrząsnąć. Historii, która stale zaskakuje i pochłania absolutnie bez reszty. Historii, która została świetnie skonstruowana, a przy tym napisana wyjątkowo przyjemną polszczyzną. Takie książki warto i należy czytać.

Dwa miesiące podchodziłam do tej książki, jak pies do jeża. 'Ciekawa okładka' - mówiłam sobie i już miałam brać się za lekturę, kiedy przypomniałam sobie fragmenty opisu, w którym przewijali się: 'bardzo ważny minister', 'senator', 'uczciwy prokurator' czy 'ojciec premiera'. Pomyślałam sobie: 'jeżuniu, nie chcę czytać o polityce'. Ale wreszcie się przemogłam i od wczoraj...