Zakupiłam ową książkę z nadzieją, że będzie ona przynajmniej po części dobra. Okazała się ona wyjątkowo beznadziejną lekturą. Fabuła książki dramatyczna, akcja co moment przeskakuje na inną płaszczyznę, dosłownie nie wiadomo co, skąd i dlaczego. Do tego zapis stworzony w taki sposób, że idzie się pogubić. Chociaż starania się aby dokończyć książkę były wielkie, doczytałam ją tylko do większej połowy. Według mnie jest to strata czasu i wydanych pieniędzy.

Zakupiłam ową książkę z nadzieją, że będzie ona przynajmniej po części dobra. Okazała się ona wyjątkowo beznadziejną lekturą. Fabuła książki dramatyczna, akcja co moment przeskakuje na inną płaszczyznę, dosłownie nie wiadomo co, skąd i dlaczego. Do tego zapis stworzony w taki sposób, że idzie się pogubić. Chociaż starania się aby dokończyć książkę były wielkie, doczytałam...

Pięknie napisane, ale fabuła mocno kuleje. Trochę za dużo aluzji, skandali i dziwacznych zbiegów okoliczności.

Pięknie napisane, ale fabuła mocno kuleje. Trochę za dużo aluzji, skandali i dziwacznych zbiegów okoliczności.

Książka przedstawia obrazy: Szkocji, Francji (głównie Paryża i budowy wieży Eiffla) i Gambi oraz opis problemów zwiazanych z budową Kanału Panamskiego. Wszystko dzieje się w XIX wieku.
Główni bohaterowie: Emil Nouguier (inżynier pracujący m.in. przy budowie wieży Eiffla, spoczywa na nim ciężar rodzinnej spuścizny, z której z chęcią by zrezygnował i poszedł własną drogą, gdyby nie matka) i Cait Wallace (młoda kobieta po przejściach, wdowa, skrzywdzona przez męża, pragnąca zaznać trochę szczęścia i miłości, zostaje zatrudniona, jako dama do towarzystwa, podróżuje po Europie z rodzeństwem Arrol, którzy przysporzą jej wielu zmartwień). Od pierwszego spotkania iskrzy między nimi. Powoli rodzi się uczucie, choć dzieli ich zbyt wiele...
XIX-wieczne konwenanse, poszukiwania dobrej partii na męża lub żonę, skrywane tajemnice, kochanki i rozpustne życie w Paryżu...
Książka skłania do rozmyślań... Ile można poświęcić dla miłości? Czy warto o nią walczyć? Do czego mogą posunąć się "niby przyjaciele"? Jak blisko jest od miłości do nienawiści? Do czego mogą posunąć się ludzie dla pieniędzy i zemsty? Przedstawia brutalny obraz ludzi, konwenansów i ówczesnych czasów... Ukazuje prawdziwe obrazy małżeństw: tych szczęśliwych i tych nieszczęśliwych, w których dominuje przemoc, strach i zdrada.
Myślę, że warto ją przeczytać...

Książka przedstawia obrazy: Szkocji, Francji (głównie Paryża i budowy wieży Eiffla) i Gambi oraz opis problemów zwiazanych z budową Kanału Panamskiego. Wszystko dzieje się w XIX wieku.
Główni bohaterowie: Emil Nouguier (inżynier pracujący m.in. przy budowie wieży Eiffla, spoczywa na nim ciężar rodzinnej spuścizny, z której z chęcią by zrezygnował i poszedł własną drogą,...

"Paryż z łatwością pozwalał człowiekowi całymi godzinami wędrować bez celu."
Tak też jest z tą książką. Czytało się z łatwością, całymi godzinami wędrowało po stronach opowieści, bez celu, a jednak z zakończeniem.

"Paryż z łatwością pozwalał człowiekowi całymi godzinami wędrować bez celu."
Tak też jest z tą książką. Czytało się z łatwością, całymi godzinami wędrowało po stronach opowieści, bez celu, a jednak z zakończeniem.

"Zdobyć to co tak ulotne"
przenosi czytelnika do XIXw Paryża. Dokładnie opisuję wygląd ulic, budynków a nawet strojów jakie były w tamtym czasie noszone przez klasy społeczne. Cait a właściwie Catriona Wallace młoda Szkotka, który zbyt szybko się zakochuje, wychodzi za mąż i równie szybko zostaje wdową, zatrudnia się w rodzinie Państwa Arrolów jako opiekunka i dama do towarzystwa dla młodej Alice i jej brata. Zgadza się wyjechać z nimi w 2-letnią podróż do Francji. Tam podczas lotu widokowego balonem jej wzrok spotyka się ze wzrokiem inżyniera robiącego zdjęcia magicznego Paryża w którym ma zostać wybudowana największa na świecie budowla... Wieża Eiffla.

"Zdobyć to co tak ulotne"
przenosi czytelnika do XIXw Paryża. Dokładnie opisuję wygląd ulic, budynków a nawet strojów jakie były w tamtym czasie noszone przez klasy społeczne. Cait a właściwie Catriona Wallace młoda Szkotka, który zbyt szybko się zakochuje, wychodzi za mąż i równie szybko zostaje wdową, zatrudnia się w rodzinie Państwa Arrolów jako opiekunka i dama do...

🗼 "Zdobyć to co tak ulotne"
przenosi czytelnika do XIXw Paryża. Dokładnie opisuję wygląd ulic, budynków a nawet strojów jakie były w tamtym czasie noszone przez klasy społeczne. Cait a właściwie Catriona Wallace młoda Szkotka, który zbyt szybko się zakochuje, wychodzi za mąż i równie szybko zostaje wdową, zatrudnia się w rodzinie Państwa Arrolów jako opiekunka i dama do towarzystwa dla młodej Alice i jej brata. Zgadza się wyjechać z nimi w 2-letnią podróż do Francji. Tam podczas lotu widokowego balonem jej wzrok spotyka się ze wzrokiem inżyniera robiącego zdjęcia magicznego Paryża w którym ma zostać wybudowana największa na świecie budowla... Wieża Eiffla.
Czy rodząca się nimi nić porozumienia może przerodzić się w uczucie i przetrwać w czasach w których każdy podporządkowany jest konwenansom?

🗼 "Zdobyć to co tak ulotne"
przenosi czytelnika do XIXw Paryża. Dokładnie opisuję wygląd ulic, budynków a nawet strojów jakie były w tamtym czasie noszone przez klasy społeczne. Cait a właściwie Catriona Wallace młoda Szkotka, który zbyt szybko się zakochuje, wychodzi za mąż i równie szybko zostaje wdową, zatrudnia się w rodzinie Państwa Arrolów jako opiekunka i dama do...

Cały odbiór książki zależy od naszych początkowych oczekiwań. Nie jest to książka wielka, brak w niej gorliwych emocji czy zwrotów akcji, spełniających nasze romantyczne fantazje. Tytuł 'Zdobyć to, co tak ulotne' mówi sam za siebie. Miłość jest jak balon, trzeba mieć odwagę do niego wejść, a po chwilowym zachwycie dostrzegamy, jak każde podmuchy wiatru zmieniają jego kierunek i nasze poczucie bezpieczeństwa. Książka lekka w treści, momentami boli przez poczucie bezradności wobec najszerszych pragnień na koszt 'klasy' . Nawet jeśli nie dla banalnej bajki, warto ją przeczytać dla 'historii' wieży Eiffla i Paryża, w którym, mimo marzeń i możliwości, ciężej się odnaleźć niż na drugim końcu świata

Cały odbiór książki zależy od naszych początkowych oczekiwań. Nie jest to książka wielka, brak w niej gorliwych emocji czy zwrotów akcji, spełniających nasze romantyczne fantazje. Tytuł 'Zdobyć to, co tak ulotne' mówi sam za siebie. Miłość jest jak balon, trzeba mieć odwagę do niego wejść, a po chwilowym zachwycie dostrzegamy, jak każde podmuchy wiatru zmieniają jego...

Książka fajnie wprowadza w klimat Paryża, bardzo powoli rozwija sie akcja, co moze byc plusem i minusem, zakonczenie fatalne.

Książka fajnie wprowadza w klimat Paryża, bardzo powoli rozwija sie akcja, co moze byc plusem i minusem, zakonczenie fatalne.

Nie rozumiem negatywnych opinii na temat tej książki. Szczerze mówiąc ja jestem nią zachwycona. Nie jest to typowy romans, gdzie bohaterowie cudownym przypadkiem wpadają na siebie co chwilę, ale jest to opowieść o dwójce bohaterów, którzy mijają się, pałają do siebie uczuciem, jednak wątpliwości i trudności losu nieraz oddalają ich od siebie. Napięcie między dwójką głównych bohaterów jest w stanie roztopić metal, staje się wręcz namacalne, gdy przebiega się po kartach tej opowieści. Opisy były cudowne, oddające niesamowitość klimatu i czaru Paryża, jak również czasu, w którym została umiejscowiona fabuła. Realność była tak naturalna, że zostałam wciągnięta do tego świata i bardzo trudno było się z nim rozstać. Szacunek w stronę autorki jeśli chodzi o oddanie szczegółowości powstawania Wieży Eiffla, trudności i wątpliwości jakie powstawały w trakcie tworzenia tego projektu. Polecam z czystym sercem, bo według mnie nie tylko okładka jest cudna, ale i całe wnętrze.

Nie rozumiem negatywnych opinii na temat tej książki. Szczerze mówiąc ja jestem nią zachwycona. Nie jest to typowy romans, gdzie bohaterowie cudownym przypadkiem wpadają na siebie co chwilę, ale jest to opowieść o dwójce bohaterów, którzy mijają się, pałają do siebie uczuciem, jednak wątpliwości i trudności losu nieraz oddalają ich od siebie. Napięcie między dwójką głównych...

Raczej nie zdarza się bym wybierała tzw. typowo kobiecą literaturę i kolokwialnie mówiąc „romansidła”, jednak tym razem uległam książce „Zdobyć to, co tak ulotne”. Być może wstyd się przyznać, ale wszystkiemu „winna” jest jej bajecznie czarująca okładka z wieżą Eiffla, która jest dla mnie bez wątpienia zjawiskiem kultowym – jakimś wyśnionym, niespełnionym jeszcze marzeniem. Zresztą istnieje naprawdę niewielkie prawdopodobieństwo, że to co paryskie nie spodoba mi się. Jeśli dodamy do tego belle epoque – przepadłam!

Z tego względu bardzo otwarcie i pełna pozytywnego nastawienia sięgnęłam po opis historii miłosnej, jaka się zrodziła między obiecującym inżynierem pracującym przy budowie wieży Eiffla a opiekunką towarzyszącą młodemu rodzeństwu podczas podróży do Paryża. Wątek główny dość typowy – różni ich praktycznie wszystko. Droga na jaką się decydują nie jest łatwa. Przed szczęśliwym finałem czeka ich cała masa przeszkód. Jednak, niestety, coś w tej całej opowieści nie zagrało. Myślę, że przyczyną tego jest dość specyficzna – może nawet trochę nieudolna – narracja debiutującej tą powieścią autorki. Czytając, odnosiłam wrażenie, że wątki są jakby zbyt poszarpane, za dużo tu przerywania w pół słowa, zbyt wiele niedopowiedzeń, jakby autorce po prostu brakowało pomysłu na poprowadzenie tematu.

Plusem tej powieści jest bez wątpienia jednak tło historyczne całej fabuły, gdyż akcja rozgrywa się w czasie wznoszenia wieży Eiffla. Bardzo interesującym było „przyglądanie” się wątpliwościom i trudnościom jakie Gustav Eiffel i jego współpracownicy napotkali podczas budowy tej monumentalnej budowli. Myślę, że Beatrice Colin dość dobrze oddała atmosferę panującą pod koniec XIX wieku w Paryżu. Podobnie jak zwyczaje panujące w tym czasie, chociażby odnośnie relacji międzyludzkich, aranżowanych małżeństw i mezaliansów. Był to bez wątpienia okres dość trudny dla kobiet – i dla przykładowej głównej bohaterki książki. Chociaż jej bierność bywała dość irytująca…

Reasumując – powieść może nie powaliła mnie na kolana, na pewno nie na tyle by ją dalej polecać, jednak dostrzegam jej pewne plusy. Czytało się ją całkiem w porządku – nie mogę powiedzieć, że był to czas stracony. Ot po prostu nowe doświadczenie… Jednak, raczej w najbliższej (i dalszej) przyszłości będę omijać podobne utwory i pozostanę przy moich „ugruntowanych” już przyzwyczajeniach i upodobaniach.

Raczej nie zdarza się bym wybierała tzw. typowo kobiecą literaturę i kolokwialnie mówiąc „romansidła”, jednak tym razem uległam książce „Zdobyć to, co tak ulotne”. Być może wstyd się przyznać, ale wszystkiemu „winna” jest jej bajecznie czarująca okładka z wieżą Eiffla, która jest dla mnie bez wątpienia zjawiskiem kultowym – jakimś wyśnionym, niespełnionym jeszcze marzeniem....