„House of Cards” swego czasu robiło furorę. W telewizji, w sieci, w literaturze. Ja cały czas serię o Franku Underwoodzie mam przed sobą, a na dodatek nie lubię zaczynać przygody z danym autorem od jego najsłynniejszych dzieł. Dlatego „Wojna Winstona” to dobry pomysł na zapoznanie się z prozą Michaela Dobbsa.
Akcja zaczyna się w momencie, gdy Neville Chamberlain zgadza się oddać część Czechosłowacji Hitlerowi, twierdząc, że Adolfowi się ona należy, a po drugie lepiej oddać mu kawałek mało znaczącego państwa w Europie niż doprowadzić do kolejnej wojny. Wszyscy wiemy jak to się skończyło. Wojna i tak wybuchała. Dobbs na swojego głównego bohatera wybrał Winstona Churchilla, który w momencie, gdy go poznajemy jest zepchnięty na margines brytyjskiej polityki. Nikt nie słucha tego, co mówi i jak twierdzi, że Hitler nie poprzestanie tylko na Czechosłowacji.
Warto przedstawić Wam dwie postaci, czyli Winstona Churchilla oraz Neville Chamberlaina. Zacznę od tego pierwszego i nie martwcie się, nie zanudzę was litrami faktów. Winston Churchill w 1908 roku zaczął pracę w rządzie Asquitha. Do 1914 r. było jednym z najlepszych polityków. Jego upadek nastąpił wraz z nadejściem I wojny światowej. Złe decyzje wojskowe doprowadziły do tego, że Churchill poddał się do dymisji i zaciągnął się do armii. Z sukcesem wrócił do rządu, w 1916 r. Całe lata dwudzieste XX wieku to pasmo jego sukcesów, ale gdy w 1929 r. konserwatyści przegrali wybory został on odsunięty od kierownictwa partii. Przez większość lat trzydziestych nie udzielał się politycznie. Gdy zbliżał się moment II wojny światowej był jednym z największych przeciwników w kwestii polityku ustępstw względem Adolfa Hitlera. I od tego momentu zaczyna się jego „życie” w książce Dobbsa. Z kolei Neville Chamberlain zdobył uznanie ludzi, gdy w latach 1931-1937 doprowadził do ożywienia gospodarczego. Od 1937r. pełnił funkcję premiera Wielkiej Brytanii i to on wprowadził politykę ustępstw względem III Rzeszy, co doprowadziło do oddania Niemcom części Czechosłowacji tzw. Sudetenlandu, a następnie nie zareagował na zajęcie przez Hitlera Pragi w 1939 r., chociaż wcześniej udzielił Czechosłowacji gwarancji.
Jeśli zaś chodzi o fabułę to, gdy znacie, jako tako historię świata to niczym was nie zaskoczy, a pozwoli bardziej się skupić na postaciach, które są dość równo prowadzone i każda z nich jest inna. Oczywiście nie wszystkie da się lubić, ale Dobbs w sposób oczywisty pokazał, że osobiście nie przepada za Chamberlainem za to, jaką politykę stosował wobec Czechosłowacji czy potem Polski przed II wojną światową. Uważam, że w powieściach, które oparte są na faktach historycznych jest odrobina prawdy i biorąc pod uwagę, to, co napisał Michael Dobbs i jak przedstawiał myśli Chamberlaina to sama czułam do tego człowieka niechęć. Z drugiej jednaj strony jestem w stanie zrozumieć, że chciał ustrzec ludzi przed tragedią, jaką była I wojna światowa.
Winston Churchill pokazany jest, jako człowiek kąpany w gorącej wodzie, który najpierw robi, a dopiero potem myśli. I przez swoje ciągłe mówienie, że należy stosować twardą politykę wobec Hitlera jest mało lubiany w swoim środowisku partii konserwatywnej. Z kolei Chamberlain chciał przejść do historii, jako ten, który zapobiegł wojnie, który dał Europie pokój po Wielkiej Wojnie. Niestety nie udało mu się to. Dobbs w swojej książce pokazuje intrygi, walkę o władzę i wpływy, to, co było, jest i będzie obecne w polityce do końca świata, gdzie lojalność jest pojęciem względnym i mało używanym, bo w tym świecie każdy chroni swój interes i o to by historia nie napisała o nim w złym stylu, ale by zapisał się w niej złotymi literami.
W powieści od początku mamy całe mnóstwo postaci. Począwszy od żydowskiego golarza, przez operatorkę linii telefonicznej czy pracownicę poczty, dziennikarza BBC, a kończąc na ambasadorze Stanów Zjednoczonych w Wielkiej Brytanii oraz politykach tego kraju. Na początku ciężko jest się zorientować, kto, z kim i dlaczego, ale z czasem czytelnik coraz lepiej orientuje się w całej sytuacji.
Co mnie mocno irytowało to fakt, że po 200 stronach książki Winston Churchill, jako Winston Churchill był postacią marginalną. Wszyscy o nim rozmawiali, ale on sam w zasadzie się nie pojawiał. Bardzo mnie to denerwowało, bo chciałam bardziej czytać o tym, co on robił, chociaż nie ukrywam, że tym zabiegiem Dobbs po prostu chciał nam przybliżyć każdą ze stron.
Moje pierwsze spotkanie z twórczością Michaela Dobbsa uważam za udane. Nie za wybitne, ale przyzwoite i chętnie zapoznam się z „House of Cards” i będę czekać na premierę drugiego tomu serii o Churchillu, ale nie tak, że będę rwała sobie włosy z głowy. Będę czekać i spokojnie ją kupię, gdy będzie miała premierę, ale nie rzucę dla niej wszystkiego, bo pierwszy tom jednak rozczarował mnie w pewien sposób, a zwłaszcza ten przedłużający się początek.

"Słowa to broń, czasem jedyna, jaka pozostaje, lecz we właściwych rękach może się okazać najpotężniejszą bronią ze wszystkich." ~Wojna Winstona, Michael Dobbs, Kraków 2017, s. 217.

„House of Cards” swego czasu robiło furorę. W telewizji, w sieci, w literaturze. Ja cały czas serię o Franku Underwoodzie mam przed sobą, a na dodatek nie lubię zaczynać przygody z danym autorem od jego najsłynniejszych dzieł. Dlatego „Wojna Winstona” to dobry pomysł na zapoznanie się z prozą Michaela Dobbsa.
Akcja zaczyna się w momencie, gdy Neville Chamberlain zgadza się...