„Wiesz – mruknął Chamberlain, zarzucając jeszcze raz, a jego słowa uniosły się bez wysiłku w lekkim szkockim powietrzu – umiejętności związane z wędkowaniem bardzo przypominają te związane z dyplomacją (…). Cierpliwość. Upór. Zrozumienie czego chcą. Zadbanie o odpowiednią przynętę, odpowiednią muchę, odpowiedni haczyk. Kuszenie ich. A potem jeszcze więcej cierpliwości. Aż w końcu dadzą się złapać!” (s. 207)

Mimo, iż nie bardzo interesuję się polityką, to jednak z wielką niecierpliwością sięgam po książki Michaela Dobbsa. Zarówno „Wojna Winstona”, jak i znana chyba wszystkim seria „House of Cards” to książki mówiące o wielkiej polityce. I mimo, że obie historie dzielą dziesiątki lat, to intrygi, kłamstwa, polityczne rozgrywki, są niemal identyczne.

„Wojna Winstona” to historia walki o władzę pomiędzy sir Winstonem Churchillem – „(…) człowiekiem ludu, który swą wojowniczością przekonał naród do udziału w wojnie i którego słowa dały ludziom wolę zwycięstwa (…)” (s. 506), a brytyjskim premierem Nevillem Chamberlainem, którego polityka nazywana była polityką ustępstw.

Książka nie jest łatwą lekturą, jednak ponad 500 stron opowieści pełnej emocji, jest warta każdej chwili spędzonej przy lekturze…

„Słowa to broń, czasami jedyna, jaka pozostaje, lecz we właściwych rękach może się okazać najpotężniejszą bronią ze wszystkich” (s. 215)

„Wiesz – mruknął Chamberlain, zarzucając jeszcze raz, a jego słowa uniosły się bez wysiłku w lekkim szkockim powietrzu – umiejętności związane z wędkowaniem bardzo przypominają te związane z dyplomacją (…). Cierpliwość. Upór. Zrozumienie czego chcą. Zadbanie o odpowiednią przynętę, odpowiednią muchę, odpowiedni haczyk. Kuszenie ich. A potem jeszcze więcej cierpliwości. Aż w...